Podowski Henryk (1804–1894), dermatolog i wenerolog, lekarz naczelny Szpitala Św. Łazarza w Warszawie. Ur. w Warszawie, był synem nauczyciela muzyki. Początkowe nauki pobierał u prywatnego preceptora, następnie uczęszczał do Liceum Warszawskiego, gdzie złożył egzamin maturalny. Medycynę studiował na Uniw. Warsz. w l. 1824–9 i 28 XII 1829 otrzymał stopień magistra medycyny i chirurgii. Następnie uzupełniał wykształcenie w Paryżu u chirurgów: A. Boyera, J. Civiale’a, W. Dupuytrena, J. Lisfranca, J. P. Maygriera, dermatologów: J. L. Aliberta, L. Th. Bietta, klinicysty P. Ch. A. Louisa; słuchał wykładów i praktykował w szpitalach. Po przybyciu do Berlina złożył egzaminy i 27 XI 1830 obronił rozprawę na stopień doktora medycyny De osteo-steatomate (Berolini 1830). Wróciwszy do Warszawy, był w okresie powstania w r. 1831 ordynatorem szpitala w koszarach sierakowskich, potem prowizorycznego w domu Jasińskich.

P. pracował później jako ordynator Szpitala Św. Ducha, w r. 1832 przeniósł się na takież stanowisko do Szpitala Św. Łazarza, a w r. 1838 został naczelnym lekarzem tego szpitala. W r. 1840 mianowano go członkiem Urzędu Lekarskiego. Został też członkiem komitetu opiekuńczego i komitetu budowy nowego gmachu szpitalnego na ul. Książęcej. Ówczesny bowiem szpital przy ul. Brackiej miał bardzo złe warunki i nie mógł pomieścić wszystkich chorych. P., ceniony przez władze, zainteresował je losami szpitala. Pod jego nadzorem i kierunkiem został zbudowany nowy szpital wg ówczesnych wymagań higieny. P. wprowadzał w szpitalu ulepszenia. W r. 1854 odbył podróż za granicę celem zwiedzenia wzorowych szpitali dla chorych wenerycznych i rakowatych. Stale też śledził postępy wiedzy. Wkrótce po objęciu kierownictwa szpitala zasłynął jako światły i doświadczony praktyk. Sława jego sięgała poza granice kraju. Był wówczas jedynym specjalistą w kraju w zakresie chorób skórnych i wenerycznych. Wykształcił też wielu syfilidologów. Od r. 1852 był członkiem honorowym Rady Lekarskiej Król. Pol. Poza rozprawą doktorską pisał sprawozdania lekarskie ze Szpitala Św. Łazarza za rok 1857, 1859, 1861 („Pam. Tow. Lek. Warsz.” 1858, 1860, 1864), a w „Zdrowiu” ogłaszał poglądy Tow. Lekarskiego Warszawskiego dotyczące zabezpieczenia Warszawy i Królestwa Polskiego od epidemii cholery i innych zaraźliwych chorób. Dn. 28 XII 1879 obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy zawodowej, w r. 1880 – pięćdziesięciolecia otrzymania doktoratu. Z tej okazji obdarzono go dyplomem członka honorowego Tow. Lekarskiego Warszawskiego, przyznanym mu na posiedzeniu 21 X 1879. W dn. 28 XII 1889 obchodził jubileusz sześćdziesięciolecia pracy. Był honorowym członkiem Urzędu Lekarskiego gub. mazowieckiej i kaliskiej w Król. Pol. Na stanowisku naczelnego lekarza pozostał do wysłużenia całkowitej emerytury w r. 1882. Opuściwszy służbę, niemal do końca życia zajmował się praktyką. Zmarł w Warszawie 4 VIII 1894. Odznaczony był Orderem Św. Anny II kl.

Brak informacji o stosunkach rodzinnych.

Konopka S., Polska bibliografia lekarska dziewiętnastego wieku (1801–1900), W. 1980 VIII; Biogr. Lexikon d. hervorr. Ärzte; Gerber R., Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808–1831, W. 1977; Kośmiński, Słown. lekarzów; Lista lekarzy i aptekarzy w Królestwie Polskiem, W. 1841 s. 22; toż, W. 1845 s. 24; – Szenkowa I., Łazarczycy, „Służba Zdrowia” 1963 nr 3 s. 6; – „Gaz. Lek.” T. 14: 1894 s. 866; „Kłosy” T. 50: 1890 nr 1279 s. 4 (fot.), 15; „Kron. Lek.” R. 15: 1894 s. 574; „Medycyna” T. 8: 1880 nr 1 s. 15 nr 5 s. 79–80, T. 22: 1894 s. 650; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 60: 1868 s. 224, T. 91: 1895 s. 458–9; „Przegl. Lek.” R. 33: 1894 s. 478, 513–14; „Roczn. Lek.” 1885 s. 75; „Tyg. Illustr.” T. 1: 1890 nr 1 s. 13 (fot.), 14.

Teresa Ostrowska