Bielecki Jan (1869–1926), prof. politechniki warszawskiej. Ur. 24 XI w Brzózie (powiat kozienicki w Radomskiem), ukończył gimnazjum filologiczne w Radomiu, a w r. 1889 zapisał się na wydział matematyczno-przyrodniczy Uniw. Warszawskiego, gdzie studjów nie mógł ukończyć, gdyż, naraziwszy się władzom rosyjskim przez tajną pracę społeczną, musiał ujść zagranicę. Obrawszy jako miejsce studjów Zurych, ukończył tamże wydział chemiczny politechniki. W r. 1896 udał się do Anglji, gdzie pracował jako inżynier w fabrykach barwików w Manchester i w drukarni tkanin bawełnianych w Compstal. Wróciwszy do Szwajcarji, uzyskał w r. 1899 doktorat w Uniw. Genewskim na podstawie pracy z zakresu chemji organicznej. W dwa lata potem, za powrotem do Warszawy, został współredaktorem »Chemika Polskiego«, jednakże nie bawił długo na tem stanowisku; pociąg do pracy naukowej kazał mu w r. 1903 wrócić do Genewy, gdzie wykładał jako docent w r. 1903–4; w r. następnym był asystentem II Zakładu Chemicznego (chemja ogólna) we Fryburgu szwajc, skąd w r. 1905 został powołany na kierownika pracowni chemicznej w Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie (po N. Milicerze); w tym czasie wykładał chemję organiczną w Towarzystwie Kursów Naukowych. Stanowisko to nie zadawalało jego ambicyj naukowych; po raz trzeci osiadł od r. 1909 w Genewie, skąd w roku 1910 przeniósł się na dłuższy pobyt do Paryża. Tu pracował spoczątku w Instytucie Pasteura, następnie zaś w pracowni fizjologicznej Sorbony, u Victora Henri’ego. W r. 1914 zamierzał habilitować się na uniwersytecie we Fryburgu szwajc; kroki wstępne, poczynione w tym celu przez niego, przerwał wybuch wojny. Wówczas B. zaciągnął się jako prosty sanitarjusz do wojska francuskiego; po roku zwolniony, objął faktycznie redakcję miesięcznika »Chimie et Industrie«, którą prowadził aż do powołania go w r. 1919 na stanowisko profesora chemji organicznej w Politechnice Warszawskiej, gdzie w r. 1921–2 został dziekanem wydziału. W tym czasie powstało Polskie Tow. Chemiczne, którego był jednym z założycieli. Niedługo jednak mógł rozwijać działalność naukową w Polsce, gdyż długa choroba obezwładniła go w jesieni 1925. Zmarł 3 I 1926. Prace B-go można podzielić na trzy grupy: czysto organiczne, fizyczno-chemiczne i biologiczno-chemiczne. W pierwszej zasługują przedewszystkiem na uwagę badania nad otrzymywaniem pochodnych dwufenilowych przez działanie miedzią na chlorowcowe związki aromatyczne; pozatem ważne są badania nad wpływem grup metylowych na własności farbierskie barwików. Druga grupa, najliczniejsza i najważniejsza, odnosi się przeważnie do działania promieni ultrafioletowych na związki organiczne. Prace te wykonywał B. w Paryżu: pierwsze, nad rozkładem skrobi w roztworach wodnych, ogłosił wspólnie z Wurmserem, dalsze zaś, najliczniejsze, nad absorbcją promieni ultrafioletowych w roztworach związków organicznych i nad zastosowaniem tego zjawiska do badania budowy tych związków, były pierwszemi pracami ilościowemi w tym kierunku. Ogłaszał je wszystkie z V. Henri. Prace trzeciej grupy, najmniej liczne, odnosiły się do wpływu soli nieorganicznych na dializę peroksydazy, do własności proteolitycznych bakteryj karbunkułowych, do związków fosforowych w orzechu włoskim; do tego działu powrócił w ostatnich latach życia, lecz śmierć przerwała prace, rozpoczęte w tym kierunku.
Za zasługi naukowe, społeczne i redakcyjne został B. odznaczony stopniem kawalera Legji Honorowej.
»Przemysł chemiczny«, X 32 (1926); »Roczniki chemji«, V, 403 (1925); Małachowski R., w »Roczn. chem.«, VI 849–855 (1926); Kucharzewski, Piśm. techn. pol., II 622 (1921).
Tadeusz Estreicher