Pouppart Jan Franciszek de, h. własnego (2. poł. XVIII w.), generał major wojsk kor., uczestnik wojny 1792 r. Z pochodzenia był Francuzem.
Doświadczenie wojskowe zdobywał P. w wojnie siedmioletniej w wojsku austriackim. W r. 1775 podjął służbę w polskim wojsku, w nowo utworzonym 10 regimencie pieszym, ufundowanym przez Jerzego Marcina Lubomirskiego, a w l. 1779–88 dowodzonym przez Józefa de Witte, następnie przez Augusta Ilińskiego. Dn. 16 IX 1776 otrzymał patent na pułkownikostwo tego regimentu i żołd 4 000 zł rocznie. W r. 1780 był już żonaty i prawdopodobnie dzierżawił wieś Michałówkę. Stacjonował z regimentem w Kamieńcu, a w latach dziewięćdziesiątych w Niemirowie. Latem 1785 prosił o roczny urlop z powodów rodzinnych i prawdopodobnie wyjechał do rodziców za granicę na przełomie 1785/6 r. W grudniu 1789 podjął starania o stopień generał-majora, deklarując chęć zakupienia rangi. Dn. 17 VI 1790 został przedstawiony do awansu, który otrzymał i za który zapłacił podobno równowartość czteroletniej gaży. Dn. 9 XII t. r. otrzymał indygenat (potwierdzony przez sejm grodzieński 1793 r.) Jesienią 1791 r. wziął udział w manewrach wojsk kor. pod Bracławiem. W końcu kwietnia 1792 był jednym z czterech generałów, obok Tadeusza Kościuszki, Mikołaja Czapskiego i Jana Suffczyńskiego, dowodzących dywizjami bracławską i kijowską. Do komendy P-a z kwaterą w Tulczynie należały 2 bataliony piechoty, 4 szwadrony kawalerii narodowej i 8 szwadronów straży przedniej. W bitwie pod Zieleńcami ks. Józef Poniatowski ustawił P-a dowodzącego dwoma batalionami rezerwowymi (prowadzonymi przez Malczewskiego i Mikołaja Bronikowskiego) w drugiej linii odwodowej. P. miał je wysunąć na frontową linię w momencie przejścia do ataku grenadierów dowodzonych przez płka Bułhakowa. Dn. 18 VII 1792, wspólnie z ks. J. Poniatowskim, dowodził pod Dorohuskiem oddziałami (ok. 8 000 ludzi), które miały starcie z przeprawiającymi się przez Bug w rejonie Dubienki wojskami rosyjskimi pod wodzą gen. A. P. Thormasowa. Dn. 25 VI 1792 P. otrzymał Złoty Medal Virtuti Militari. Dn. 6 VIII podpisał w obozie pod Kozienicami adres do ustępującego z wojska ks. J. Poniatowskiego (po przystąpieniu Stanisława Augusta do Targowicy). Po zajęciu przez Rosjan Kamieńca Podolskiego (2 V 1793) P. przeszedł na służbę rosyjską jako generał major w jednej z dwu nowo utworzonych dywizji dowodzonej przez Antoniego Złotnickiego.
P. był żonaty z Józefą Kamieńską, córką Kazimierza, cześnika drohickiego, siostrą poety Wincentego (zob.), rysowniczką.
Pol. Enc. Szlachecka, W. 1935–9 X; PSB, (Kamieński Wincenty); Uruski; – Dzwonkowski W., Polacy w armii Katarzyny II, „Bibl. Warsz.” 1913 t. 1; Gembarzewski B., Rodowody pułków polskich, W. 1925 s. 29; Korzon, Wewnętrzne dzieje, V; Ratajczyk L., Wojsko i obronność Rzeczypospolitej 1788–1792, W. 1795; Szenic B., Bratanek ostatniego króla, W. 1983 (rys. 21); [Wolański A.], Soplica T., Wojna polsko-rosyjska 1792 r., P. 1924 I; – Bukar S., Pamiętniki, Drezno 1871 s. 65; Niemcewicz J. U., Pamiętniki czasów moich, W. 1957 II; Sbornik Russ. Ist. Obšč., LXXIV; Stanisław August i książę Józef Poniatowski w świetle własnej korespondencji, Lw. 1904 s. 80; Vol. leg., X; – Arch. Państw. w Kr. Oddz. na Wawelu: Arch. Młynowskie Chodkiewiczów, rkp. 1122 s. 191, rkp 1130 l. II art. 12 nr 9, l. III art. 10, 51, 153 i n., rkp. 1167 s. 127–145, 313, rkp. 1237; B. Czart.: rkp. 735; B. Jag.: rkp. 6147 IV t. 12; – Łoza S., Virtuti Militari 1792–1819, W. 1953 (mszp. w posiadaniu Z. Zacharewicza z Kr.).
Maria Czeppe i Elżbieta Orman