Budziło Józef, chorąży mozyrski, pułkownik królewski, autor diariusza wojny moskiewskiej z czasów Zygmunta III. Szczegółów o nim poza Pamiętnikiem znamy bardzo niewiele. Należał do szlachty kijowskiej, żyjącej na pograniczu moskiewskim, która zasilała wojska obu Samozwańców. Musiał mieć doświadczenie wojskowe, gdyż stawił się na czele własnego oddziału w obozie drugiego Dymitra jeden z pierwszych (przed Rożyńskim i J. P. Sapiehą) 2 IX 1607. W tym samym miesiącu gonił wodza moskiewskiego Kaszina pod Briańskiem, w październiku gromił go z Miechowieckim pod Kozielskiem. Gdy nadeszli wybitniejsi wodzowie, B. nie odgrywał samodzielnej roli w walkach, choć zatrzymał komendę osobnego pułku wcale znacznego, bo w r. 1610 liczył 400 kozaków, 600 petyhorców i 200 usarzy. Gdy po wyprawie Zygmunta III na Smoleńsk i Żółkiewskiego pod Moskwę część oddziałów Samozwańca przeszła na stronę królewską, B. wraz z J. P. Sapiehą pozostał przy Dymitrze aż do jego śmierci (grudzień 1610), potem trzymał się Sapiehy i z jego polecenia zajął Peremyszl i Lichwin. W r. 1611 brał udział w działaniach wojska sapieżyńskiego pod Moskwą, a o jego zbliżeniu do Sapiehy świadczy, że należał do pieczętarzy testamentu starosty uświackiego (14 IX 1611). Z początkiem 1612 r. sprowadził żywność z Rostowa do obleganej stolicy i od 31 I 1612 wszedł w skład załogi polskiej w Moskwie, gdzie pozostał jako jeden z głównych dowódców obok M. Strusia starosty chmielnickiego aż do upadku stolicy 6 XI. B-ę wziął do siebie wojewoda kn. Pożarski, ale potem odesłał do Niżnego Nowogrodu, gdzie wrzucono go do więzienia. Pisał stamtąd żałosny list do króla (14 I 1613), przesłany przez Radwana do Polski, ale musiał odcierpieć niewolę aż do r. 1619, kiedy po rozejmie dywilińskim wrócił wraz ze Strusiem i innymi do ojczyzny. O dalszych losach jego nic nie wiadomo. Żonaty był z Jadwigą Chalecką. Rola odegrana przezeń w czasie wojny moskiewskiej była znaczna, ale nie wybitna. Jego Pamiętnik czyli Historia Dymitra fałszywego stanowi pierwszorzędne źródło do dziejów »Smuty«. Literacko mniej wartościowy niż zapiski Maskiewicza, Marchockiego lub Niemojewskiego, daje on jednak mnóstwo materiału informacyjnego, sporo źródeł in extenso, zwłaszcza tam, gdzie autor występował osobiście.

Rkp. Pamiętnika, nie rewindykowany, w Publ. B. Państw. w Leningradzie, Pol. F. IV 33, k. 20 i n. por. Korzeniowski, Zapiski (Arch. do dziejów ośw. lit. XI), 211–2. Wydał Kojałowicz w Rusk. Istoriczeskaja Biblioteka, 1872, I 81–364. O B-le zobacz też Hirschberg, Polska a Moskwa i Maryna Mniszchówna; Boniecki; Sapiehowie, I 437; Sbornik ist. obszcz. t. 142, s. 16, 20 i inne źródła dotyczące wojen moskiewskich.            

Kazimierz Tyszkowski