Szczuka Julian (1903–1978), inżynier leśnik, specjalista w zakresie urządzania i zagospodarowania lasu.
Ur. 17 III w Nowej Uszycy na Podolu w rodzinie chłopskiej; był synem Ludwika i Jadwigi z Malczewskich.
Po ukończeniu w r. 1923 Gimnazjum im. J. I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej S. podjął studia na Politechn. Warsz. W r. 1924 przeniósł się na Wydz. Rolniczo-Leśny Uniw. Pozn. i w r. 1928 uzyskał tam dyplom inżyniera leśnika. Zatrudnił się w Oddziale Urządzania Lasu Dyrekcji Lasów Państw. w Bydgoszczy (od r. 1930 w Toruniu) i pracował tam kolejno jako praktykant techniczno-leśny, taksator, a od r. 1931 kierownik drużyny urządzeniowej. Przeniesiony w r. 1939 do Siedlec, objął kierownictwo Oddziału Urządzania Lasu tamtejszej Dyrekcji Lasów Państw. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako leśniczy w nadleśnictwach Garbatka i Zwoleń. W stopniu porucznika pod pseud. Zenon działał w ZWZ/AK; utrzymywał punkt kontaktowy Obwodu Kozienice i pełnił funkcję oficera do zleceń komendanta Obwodu ppłk Józefa Pawlaka, m.in. zorganizował jego punkt dowodzenia w podległej sobie leśniczówce Sucha.
Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej został S. w lutym 1945 kierownikiem Biura Produkcji Drewna Dyrekcji Lasów Państw. w Toruniu. Opublikował pierwsze artykuły, m.in. Obecny stan lasów i perspektywy na najbliższą przyszłość („Życie Borów Pomor.” 1945 nr 1) i Zbiór nasion oraz przechowywanie ich i wysiew (tamże 1945 nr 3). W lipcu 1949 przeszedł do Min. Leśnictwa (od r. 1956 Min. Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego), gdzie pełnił funkcję starszego inspektora w Dep. Produkcji i Techniki, a od r. 1955 wicedyrektora Dep. Zagospodarowania Lasu. W l. 1956–60 był wicedyrektorem Biura Urządzania Lasu i Projektów Leśnictwa. Potem wrócił do Ministerstwa na stanowisko wicedyrektora Dep. Lasów Nadzorowanych, Zadrzewień i Łowiectwa. Był inicjatorem, współautorem, lub opiniodawcą większości resortowych aktów normatywnych określających zasady urządzania i zagospodarowania lasu. Opowiadał się za przyrodniczą rejonizacją gospodarki leśnej przy uwzględnieniu społecznej funkcji lasów, uznając takie działania za warunek wzrostu produkcyjności lasów w Polsce. Idee te propagował w licznych artykułach publikowanych przeważnie na łamach „Lasu Polskiego”, m.in. Uproduktywnienie lasów pogradacyjnych (1951 nr 4), Mechanizacja pracy przy sadzeniu (1954 nr 1), Niektóre problemy perspektywicznego planu rozwoju leśnictwa (1959 nr 13/14), Zadrzewienia czynnikiem postępu gospodarczego (1960 nr 10), Projektowanie zadrzewień (1960 nr 21) oraz Próba określania perspektywicznego celu produkcji leśnej na tle warunków przyrodniczych (1965 nr 21). Wspólnie z Marianem Czurajem ogłosił Urządzanie lasu. Podręcznik dla techników leśnych (W. 1959, wyd. 2 poprawione i uzupełnione, W. 1963, wyd. 3, W. 1966). W pracy zbiorowej „Dzieje lasów, leśnictwa i drzewnictwa w Polsce” (W. 1965) był autorem rozdziału Zagadnienie zadrzewień.
S. działał w organizacjach i stowarzyszeniach zawodowych, m.in. od r. 1946 w Polskim Tow. Leśnym (członkiem jego zarządu głównego był w l. 1951–5) oraz Stow. Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, w którym w l. 1955–67 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego zarządu głównego, a przez wiele lat przewodniczącego Komisji Postępu Technicznego i Ekonomicznego oraz redaktora naczelnego organu Stowarzyszenia „Postępy Techniki w Leśnictwie”. Był współautorem materiałów i tez Stowarzyszenia na Kongresy Techników Polskich (od drugiego w r. 1955 do siódmego w r. 1977). Od r. 1950 wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego Wydawnictw Inst. Badawczego Leśnictwa. Działał w Radzie Programowej Redakcji Leśnictwa i Drzewnictwa Państw. Wydawnictwa Rolniczego i Leśnego. Jako członek istniejącej przy ministrze leśnictwa i przemysłu drzewnego Komisji ds. Gospodarczo-Leśnych i Rekultywacyjnych w Rejonach Przemysłowych brał udział w przygotowaniu uchwał Rady Ministrów nr 301 z 6 IX 1966 w sprawie rekultywacji i zagospodarowania gruntów przekształconych w związku z poszukiwaniem i eksploatacją kopalin („Monitor Pol.” 1966 nr 5 poz. 24) oraz nr 18 z 31 I 1970 w sprawie ochrony lasów przed ujemnymi wpływami szkodliwych pyłów i gazów wydzielanych przez zakłady przemysłowe (tamże 1970 nr 4 poz. 33). Opracował wiele ekspertyz dotyczących głównie wpływu przemysłu na środowiska leśne.
Dn. 30 IX 1970 przeszedł S. na emeryturę, ale nadal w niepełnym wymiarze godzin pracował od t.r. jako starszy inżynier w Zakł. Urządzania Lasu i Prognoz Inst. Badawczego Leśnictwa (do 31 VII 1975). Publikował też artykuły, m.in. Problem zagospodarowania lasów w Bieszczadach („Sylwan” 1971 nr 4), Prognoza rozwoju plantacji szybko rosnących drzew leśnych („Postępy Techn. w Leśnictwie” 1972 cz. 20) oraz Wpływ cięć pielęgnacyjnych na produkcyjność upraw sosny (tamże 1975 cz. 25). Wspólnie z Czesławem Dąbrowskim ogłosił następny podręcznik Ogólne wiadomości z leśnictwa: dla techników przemysłu drzewnego (W. 1972, W. 1977). Ogółem był autorem ponad 40 i współautorem 10 artykułów oraz wygłoszonych na kongresach i konferencjach referatów, dotyczących głównie zadrzewień oraz mechanizacji prac związanych z użytkowaniem, odnawianiem i pielęgnowaniem lasu. Zmarł 20 VII 1978 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m.in. Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, a także złotymi odznakami Polskiego Tow. Leśnego, Stow. Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa oraz NOT.
S. był żonaty; dzieci nie miał.
Bibliografia polskiego piśmiennictwa leśnego za l. 1964–81, W. 1970–88; Bieszczad S. i in., Bibliografia polskiego piśmiennictwa z zakresu ochrony środowiska przyrodniczo-rolniczego za lata 1945–1974, W. 1978; Leksykon leśników i pracowników leśnictwa Mazowsza, W. 2006; Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939–1956, Kr. 2001 VII 155; Pisarska M., Bibliografia polskiego piśmiennictwa leśnego za pięciolecie 1945–1949, W. 1951; Słown. techników, z. 1; – Leśnictwo polskie w okresie drugiej wojny światowej, W. 1967; Nauki leśne w Polsce 1920–1970, Red. A. Żabko-Potopowicz, Wr. 1977; Polskie Towarzystwo Leśne w Polsce Ludowej (Działalność i kierunki rozwoju), W. 1972 s. 265; Rozwój i osiągnięcia Instytutu Badawczego Leśnictwa w latach 1930–2000, Red. B. Głowacka, S. Dunikowski, W. 2000 II 179; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Las Pol.” 1979 nr 1 s. 21 (J. Smykała, fot.), „Stolica” 1978 nr 30, „Sylwan” 1979 nr 1 s. 70–5 (J. Smykała, fot., częściowa bibliogr. prac S-i), „Tyg. Powsz.” 1978 nr 47, „Życie Warszawy” 1978 nr 177, 179, 181.
Stanisław Tadeusz Sroka