Simm Kazimierz Jan (1884–1955), zoolog, entomolog i spongiolog, profesor Uniw. Pozn. Ur. 9 I w Tarnowie, był synem Floriana, dróżnika kolejowego, i Wiktorii z Mikorskich.
W l. 1896–1904 S. uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Tarnowie, gdzie zdał maturę z odznaczeniem; w szkole zainteresował się entomologią dzięki nauczycielowi przyrody Stanisławowi Smreczyńskiemu sen. Do r. 1908 studiował na Wydz. Filozoficznym UJ zoologię i botanikę pod kierunkiem Antoniego Wierzejskiego i Józefa Rostafińskiego. Już w marcu 1907 został demonstratorem, od r. 1909 był asystentem katedry zoologii u A. Wierzejskiego, a od r. 1912 do 1918 u Michała Siedleckiego. W r. 1909 zdał egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną we Lwowie dla nauczycieli szkół średnich na podstawie pracy O narządach dźwiękowych owadów („Kosmos” T. 36: 1911). W sierpniu i wrześniu 1912 odbył kurs biologii morza w Stacji Biologicznej w Trieście pod kierunkiem K. Cori. W czasie pierwszej wojny światowej dodatkowo pracował jako nauczyciel przyrody w prywatnym Liceum Żeńskim im. Heleny Kaplińskiej w Krakowie. Od lutego 1918 był nauczycielem przyrody w średniej Krajowej Szkole Rolniczej w Czernichowie pod Krakowem. W listopadzie 1919 został profesorem-adiunktem katedry zoologii i entomologii Państwowej Akademii Rolniczej w Bydgoszczy. Dn. 16 VII 1920 doktoryzował się na Wydz. Filozoficznym Uniw. Pozn. na podstawie rozprawy Trawienie u dorosłych i pączkujących robaków z rodzaju Chaetogaster, opublikowanej pt. Verdauungsvorgänge bei reifen und knospenden Würmern aus der Gattung Chaetogaster („Bulletin International de l’Académie des Sciences de Cracovie, Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles, S.B. Sciences Naturelles” 1913 nr 8), wykonanej pod kierunkiem M. Siedleckiego.
Po przeniesieniu w r. 1922 Państwowej Akademii Rolniczej z Bydgoszczy do Cieszyna pod nazwą Państwowej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego, S. pracował tam do 30 IX 1937. Od r. 1925 był kierownikiem jej Wydz. Instruktorsko-Nauczycielskiego i uczył zoologii, anatomii i nauki o szkodnikach roślin. W powstałej w sierpniu t. r. przy szkole Śląskiej Stacji Ochrony Roślin S. zajmował się szkodnikami zwierzęcymi i rozwinął szeroko zakrojone badania w zakresie praktycznej entomologii rolniczej, a zwłaszcza zwalczania chorób i szkodników upraw rolnych. W l. 1924–6 był redaktorem czasopisma młodzieżowego „Przyrodnik”, poświęconego ochronie przyrody ojczystej. Habilitował się 4 X 1926 z zoologii i entomologii na Wydz. Rolniczym UJ na podstawie rozprawy Korówka wełnista (Schizoneura lanigera Hausm.). Studia nad biologią (Kr. 1926). Od tego czasu wykładał również zoologię na Studium Rolniczym UJ. Dn. 14 IX 1937 S. został profesorem nadzwycz. zoologii na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Pozn. i z dn. 1 X t. r. objął katedrę zoologii po śmierci Jana Grochmalickiego oraz kierował istniejącą od 1928 r. stacją hydrobiologiczną nad Jeziorem Kierskim pod Poznaniem, którą jednak niebawem zlikwidowano. W sierpniu 1938 uczestniczył w VII Międzynarodowym Kongresie Entomologicznym w Berlinie.
Okupację niemiecką S. spędził w Krakowie. Do września 1940 pozostawał bez pracy, następnie został zatrudniony jako nauczyciel «encyklopedii rolnictwa» w Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej zorganizowanej przez Walerego Goetla. W l. 1941–5 za zgodą władz podziemnych pracował w Głównym Wydz. Lasów Generalnego Gubernatorstwa jako kierownik referatu do spraw ochrony przyrody. Wspólnie z pracującym tam Zygmuntem Czubińskim uratował przed zniszczeniem zbiory, archiwum i biliotekę przedwojennego Biura Delegata Ministra WRiOP dla Spraw Ochrony Przyrody przy ul. Ariańskiej 1 (Lubicz 46) oraz opracował nową kartotekę zabytków przyrody i rezerwatów Polski wraz z terenami ościennymi. Dzięki współpracy z polskimi leśnikami pracującymi w Wydz. Lasów i w terenie udało się także uchronić przed zniszczeniem wiele cennych drzewostanów, które później weszły w skład parków narodowych. W czasie okupacji pracował też nad podręcznikiem zoologii oraz tajnie kierował pracami doktorskimi trzech swoich uczniów.
Po wojnie S. wrócił do Poznania 13 IV 1945 i przystąpił do odbudowy zniszczonych zakładów zoologii. Dn. 1 V 1946 został mianowany profesorem zwycz. zoologii i kierował do śmierci, mimo przekroczenia wieku emerytalnego, Zakładem Zoologii Systematycznej. Od r. 1945 przez pewien czas wykładał zoologię i parazytologię dla farmaceutów i kierował ćwiczeniami z tych przedmiotów. Był delegatem Rady Wydziału do Senatu Akademickiego (1946/47) i dziekanem Wydz. Matematyczno-Przyrodniczego (1947/48). Od czerwca 1945 był kuratorem Koła Przyrodników Studentów Uniw. Pozn., a w l. 1945–8 kuratorem kilku zakładów biologicznych. Swoją katedrę zoologii ukierunkował na badania z entomologii. Od r. 1945 współpracował z Adamem Wodziczką w jego «Seminarium Biocenotyki i Ochrony Przyrody». W r. 1946 na zlecenie Min. Rolnictwa i Reform Rolnych zorganizował badania nad gryzoniami polnymi, a przy Zakładzie Zoologii utworzył Pracownię Badania Gryzoni Polnych, którą później włączono do Instytutu Ochrony Roślin. W okresie stalinowskim S. był atakowany na zebraniach Związku Młodzieży Polskiej (ZMP) za swoją bezkompromisowość, postawę katolicką (studiowały wówczas u niego m. in. siostry zakonne) oraz za potępianie donosicielstwa i napastliwej krytyki uprawianej ówcześnie przez aktywistów ZMP wobec profesorów.
S. opublikował ok. 50 prac naukowych i ponad 80 artykułów popularnonaukowych. Wykształcił 10 doktorów entomologii, a 3 osoby uzyskały habilitację. Jego uczniami byli m. in. profesorowie: Wacław Skuratowicz, Maria Beiger, Sergiusz Riabinin i Aleksander Wróblewski. Przez całe życie S. podkreślał potrzebę badań faunistyczno-fizjograficznych, m.in. w artykułach: O potrzebie badań fauny ziem polskich („Wszechświat” R. 32: 1913 nr 24), O potrzebie badań fizjograficznych na Śląsku Cieszyńskim („Roczn. Śląskiego Oddz. Pol. Tow. Przyrodników im. Kopernika” 1928), W sprawie zespołowych badań fizjograficznych („Spraw. Pozn. Tow. Przyjaciół Nauk” 1948 nr 2). Pierwsze jego badania dotyczyły jednak bezkręgowców wodnych (skąposzczety, larwy muchówek, skorupiaki) ze szczególnym uwzględnieniem gąbek słodkowodnych. Po śmierci A. Wierzejskiego był S. najlepszym znawcą tej grupy zwierząt w kraju i poświęcił im kilka publikacji, np.: Fauna gąbek słodkowodnych Wielkopolski i Pomorza („Fragmenta Faunistica Musei Zoologici Polonici” T. 4: 1939 nr 1), Gąbki słodkowodne (Lw.–W. 1924, W. 1960) oraz w serii kluczy do oznaczania „Fauny Słodkowodnej Polski” nr 37 Gąbki (Porifera) (W. 1935, Wyd. 2 poszerzone 1953). Opracował i wydał z rękopisu nie ukończoną monografię gąbek słodkowodnych A. Wierzejskiego pt. Süsswasserspongien („Mémoires de l’Académie Polonaise des Sciences et des Lettres, Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles” S. B: Sciences Naturelles, 1935 nr 9).
Od czasu pracy w Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie, S. nasilił swoje badania nad entomologią rolniczą, a zwłaszcza biologią i zwalczaniem owadzich szkodników roślin uprawnych. Opublikował wtedy pierwszy w języku polskim i przez wiele lat jedyny podręcznik akademicki Entomologia. Cz. I. – Entomologia ogólna (Cieszyn 1924), cz. II. Przegląd systematyczny ze szczególnym uwzględnieniem szkodników rolniczych (Cieszyn 1925). Tu należą też – obok rozprawy habilitacyjnej – jego prace: Wykaz ważniejszych szkodników zwierzęcych zaobserwowanych w ciągu r. 1925 w Śląskiej Stacji Ochrony Roślin w Cieszynie („Choroby i szkodniki roślin” R. 1: 1925 nr 4), Die Rosenzwergzikade (Typhlocyba rosae L.). Ein Beitrag zur Kenntnis der Jassiden („Bulletin International de l’Académie Polonaise des Sciences et des Lettres, Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles”, S. B: Sciences Naturelles, 1927 nr 1–2), Kilka spostrzeżeń nad niezmiarką (Chlorops pumilionis Bjerk) („Pam. Państw. Inst. Nauk. Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach” T. 15: 1934), Ekologiczne stosunki fitopatogeniczne Śląska Cieszyńskiego („Roczn. Ochrony Roślin” T. 4: 1937 z. 3).
W okresie międzywojennym S. ogłosił kilka publikacji z zakresu ochrony przyrody np. Hacquetia epipactis w okolicy Cieszyna („Ochrona Przyrody” Z. 4: 1924), O cieszyńskich cisach („Roczn. Oddz. Pol. Tow. Tatrzańskiego (Beskid Śląski) w Cieszynie” R. 1: 1930), Turystyka a ochrona przyrody (tamże R. 3: 1932), a także projekt utworzenia rezerwatu przyrody – Barania Góra. Projekt rezerwatu („Roczn. Śląskiego Oddz. Pol. Tow. Przyrodników im. Kopernika” 1929). Dydaktyczny charakter miały jego książeczki: Muzeum przyrodnicze. Wskazówki do sporządzenia i konserwowania zbiorów przyrodniczych (Cieszyn 1923) oraz Na ścieżkach żywej przyrody. Szkice biologiczne (Cieszyn 1924). Zamieszczał również liczne artykuły popularne w prasie fachowej, codziennej i w czasopismach młodzieżowych (m.in. „Kur. Ogrodniczo-Hodowlany”, kolumna w „Ilustr. Kur. Codz.”, „Młody Przyrodnik”, „Kółko Przyrodnicze”). Interesował się twórczością Adolfa Dygasińskiego (Dlaczego „polski Kipling”?, „Kur. Pozn.” 1939 nr 174). Należał do komitetu redakcyjnego wydania „Pism” Dygasińskiego (1939).
W czasie okupacji S. wydał w ramach wydawnictwa «Radź sam sobie» dwie broszury (nr 1, 4): Szkodniki spiżarni (Kr. 1941) oraz Mole i inne szkodniki w mieszkaniach (Kr. 1941), a także napisał dwa artykuły z ochrony przyrody do czasopisma wychodzącego w Generalnym Gubernatorstwie pt. „Wald und Holz” (Jg. 3: 1942 nr 32/33, Jg. 4: 1943 nr 10). Po wojnie wydał dwutomowy podręcznik zoologii, przez dwadzieścia lat jedyny w Polsce z tego zakresu: Zoologia dla przyrodników i rolników (P. 1948–9) oraz cenną broszurę dla muzeologów pt. Zwierzęce szkodniki muzeów (Kr. 1949). Obserwując zjawiska zakłóceń równowagi biologicznej w agrocenozach Polski Północno-Zachodniej, podjął badania biocenotyczno-ekologiczne, np. Z badań nad masowym pojawem gryzoni polnych na Ziemiach Zachodnich w r. 1946/47 („Badania Fizjograficzne nad Polską Zachodnią” Nr 2: 1950 z. 2, wspólnie z W. Skuratowiczem), Zagadnienia tularemii w Polsce („Przegl. Lek.” S. 2, R. 5: 1949 nr 15–16), Ekologia a ochrona przyrody („Chrońmy przyrodę ojczystą” R. 6: 1950 z. 11–12). Od r. 1950 pracował nad redakcją wielkiego „Etymologicznego słownika terminologii biologicznej” (ukazał się jedynie powielony zeszyt próbny w r. 1952).
S. brał udział w pracach licznych towarzystw naukowych i społecznych. Był od lipca 1918 członkiem Komisji Fizjograficznej AU, potem PAU, prezesem Oddziału Bydgoskiego Polskiego Tow. Krajoznawczego (1921–2), dożywotnim członkiem Société Linnéenne de Lyon (od r. 1926), członkiem Rady Wydziałowej Ochrony Roślin Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach (1937) oraz członkiem Sekcji Ochrony Roślin Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach (1937) oraz członkiem Sekcji Ochrony Roślin Komisji Współpracy w Doświadczalnictwie przy Min. Rolnictwa i Reform Rolnych. W l. 1938–9 przewodniczył Oddziałowi Poznańskiemu Polskiego Tow. Przyrodników im. Kopernika, Komitetowi Ochrony Przyrody w Poznaniu, od r. 1938 był członkiem Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk, członkiem jego Komisji Matematyczno-Przyrodniczej (maj 1939), od września 1947 przewodniczącym Komisji Biologicznej Wydz. III. Był kierownikiem Sekcji Biologicznej Wydz. Matematyczno-Przyrodniczego Uniw. Pozn. (od r. 1946), członkiem Państwowej Rady Ochrony Przyrody (1945–50) i Komisji Nauk Rolniczo-Leśnych Wydz. III PAU (1949–52), przewodniczącym w l. 1947–8 Oddziału Poznańskiego Polskiego Tow. Zoologicznego, współzałożycielem (1949) Oddziału Poznańskiego Polskiego Związku Entomologicznego, współzałożycielem Polskiego Tow. Parazytologicznego i członkiem Komitetu Ekologicznego PAN. Działał też m. in. w Polskim Tow. Tatrzańskim – Oddział «Beskid Śląski» w Cieszynie (od kwietnia 1932 przewodniczący jego Komisji Ochrony Przyrody), Lidze Ochrony Przyrody. S. zmarł nagle 24 IX 1955 w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu Sołackim św. Jana Vianney przy ul. Lutyckiej.
Nazwisko S-a zostało utrwalone w nauce przez nazwanie nowego gatunku muchówki minującej Phytomyza simmi Beiger (1959).
W małżeństwie (od 19 II 1910) z Jadwigą Władysławą ze Szczepańskich miał S. syna Szczęsnego Marię (zob.).
Feliksiakowa J., Polska bibliografia zoologiczna za lata 1945–1954, Wr. 1969; Katalog polskiej literatury matematyczno-przyrodniczej [za l.] 1955–9 T. 11–23, Kr. 1911–Wr. 1970; Hirsch G., Index biologorum, Berlin 1928; Peretiatkowicz–Sobeski, Współcz. kultura pol.; Słown. biologów; Who’s who in Central and East Europe 1933/34, Zurich 1935; toż za l. 1935/36, Zurich 1937; Wpol. Słown. Biogr.; Zagórowski, Spis nauczycieli, I–II; – „Album Pamiątkowe”. XII Zjazd Lekarzy i Przyrodników polskich, W. 1926 s. 35, 85 (fot.); Beiger M., Profesor dr Kazimierz Simm. Szkic biograficzny, „Przegl. Zool.” T. 19: 1975 z. 3 s. 297–303 (bibliogr. prac przez E. Warchalewskiego, fot.); tenże, Problematyka badawcza i osiągnięcia z dziedziny entomologii Zakładu Zoologii Systematycznej UAM w Poznaniu (1919–1982), „Wiad. Entomologiczne” 1984 nr 3–4 s. 109–25 (fot.); Brzęk G., Rzut oka na rozwój Polskiego Towarzystwa Zoologicznego (1937–1971), „Przegl. Zool.” T. 16: 1972 z. 3 s. 303, 305, 321; tenże, Stacja Hydrobiologiczna na Wigrach, L. 1988; Brzozowski S., Dzieje szkoły rolniczej w Czernichowie, W. 1962 s. 110, 122–3 (fot.); Dzieje Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza 1919–1969, P. 1972; Dzięczkowski A., Pionierzy ochrony przyrody w Wielkopolsce, „Poradnik Gospodarski” R. 96: 1985 nr 13–14 s. 21 (fot.); Fedorowicz Z., Dzieje zoologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1780–1960, Kr. 1965; tenże, Faunistyka w działalności Komisji Fizjograficznej Polskiej Akademii Umiejętności (1865–1939), Wr. 1971; tenże, Materiały do historii zoologii na Uniwersytecie Jagiellońskim (1777–1914), Wr. 1962; tenże, Materiały do historii zoologii w Polsce w latach 1914–1939, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., S.B, Z. 19, W. 1970 s. 20, 134–5; tenże, Zarys historii zoologii, W. 1962; Fierich J., Studium Rolnicze (1890–1923). Wydział Rolniczy Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kr. 1934; Kronika Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu za l. akad. 1945–1955/56; Munera Poznaniensia. Księga pamiątkowa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu dla uczczenia 600-lecia założenia Uniwersytetu Jagiellońskiego, P. 1965 s. 384–8; Nauka w Wielkopolsce, P. 1973; Polska Akademia Umiejętności 1872–1952. Nauki lekarskie, ścisłe, przyrodnicze i o ziemi, Wr. 1974; Veritate et Scientia. Księga pamiątkowa w 125-lecie Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, W.–P. 1982 s. 112, 225; Wrzosek A., Uniwersytet Poznański w pierwszych latach swego istnienia, P. 1924; Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; Z dziejów Koła Naukowego Przyrodników Uniwersytetu w Poznaniu (1921–1995), P. 1995 s. 31–2, 34, 125–7 (fot.); – Brzęk G., Z Błażowej ku źródłom wiedzy, L. 1992; Sprawozdania Dyrekcji c.k. Gimnazjum I w Tarnowie za l. szk. 1896/97–1903/4; – Wspomnienia pośmiertne i nekrologi: „Chrońmy przyrodę ojczystą” 1956 z. 1 s. 31–2 (J. Urbański), „Ekologia Pol.” S.B, T. 2: 1956 z. 1 s. 67–9 (A. Wróblewski, częściowa bibliogr., fot.), „Głos Wpol.” 1955 nr 230 s. 5, „Pol. Pismo Entomologiczne” S.B, 1957 z. 2 (5) s. 5, 49–50 (S. Riabinin, fot.), „Spraw. Pozn. Tow. Przyjaciół Nauk” 1955 nr 2(45) s. 363–9 (W. Skuratowicz, częściowa bibliogr.), „Wiad. Parazytologiczne” 1956 z. 1 s. 60 (C. Gerwel, fot.); – „Kur. Pozn.” 1937 nr 470 s. 6, 1938 nr 458 s. 7, nr 490 s. 8, 1939 nr 61 s. 7, nr 123 s. 8, nr 155 s. 14; – Arch. PAN: Zespół Minerwa; Arch. UJ: sygn. WR 41 (teczka habilitacyjna), S II 619 (teczka osobowa); Arch. Uniw. Pozn.: Dział Personalny, sygn. 193 s. 197, sygn. 82/395, sygn. 103e/55; – Informacje i dokumenty w posiadaniu synowej, Eugenii Simmowej w P.
Andrzej Dzięczkowski