Sokulski (Sokolski) Ludwik h. Abdank (1684–1744), jezuita, profesor Akad. Wil., panegirysta. Ur. 14 VIII, był bratem Stanisława (zob.).
Ukończywszy retorykę w szkołach jezuickich w Warszawie, S. wstąpił do zakonu 4 VIII 1700 w Wilnie i po dwuletnim nowicjacie odbytym przy kościele św. Ignacego przeszedł roczne seminarium nauczycielskie w Nieświeżu (1702/3). Studia filozoficzne odbył w Akad. Wil. w l. 1703–6. Podczas czteroletniej praktyki nauczycielskiej uczył syntaksy w Łomży (1706/7), poetyki w Warszawie (1707/8) oraz retoryki i poetyki w Nieświeżu (1708/9) i Nowogródku (1709/10). Teologię studiował w Akad. Wil. w l. 1710–14, tam też przyjął w r. 1713 święcenia kapłańskie. Ze względu na duże zdolności krasomówcze S-ego powierzono mu nauczanie retoryki kleryków jezuickich w seminarium nauczycielskim w Krożach (1714–16). Odbywszy roczne studium duchowości i prawa zakonnego (tzw. trzecią probację) w Nieświeżu (1716/17), uczył retoryki w Słucku (1717/18). Opiekował się tam również kongregacją studencką oraz biblioteką kolegium. Uroczystą profesję czterech ślubów zakonnych złożył S. w Słucku 15 VIII 1717.
S. był przede wszystkim doskonałym retorem; wygłaszał mowy «w stylu jasnym i eleganckim» (J. Poszakowski) i opublikował wiele panegiryków bez podawania swojego nazwiska, stąd też nie wykazano ich dotąd w bibliografiach. Dla uczczenia ingresu Pawła Bernarda Sapiehy na bpstwo żmudzkie wydał panegiryk Idea honorum pontificum (Vilnae 1715). Ingres jednak z powodu śmierci nominata nie doszedł do skutku, a gotowy druk rozesłano jego rodzinie i przyjaciołom. Ingres kolejnego bpa żmudzkiego Aleksandra Horaina także uczcił panegirykiem Signum ad placitum Deo, Ecclesiae et patriae (Vilnae 1716). Prawdopodobnie i później pisał S. panegiryki w imieniu prow. lit. i różnych domów zakonnych, w których pracował. W rękopisie pozostał wyciąg z dzieła Macieja Kazimierza Sarbiewskiego „Dii gentium” przygotowany przez S-ego w r. 1717 w Słucku (B. Czart.: rkp. 1248). Od r. 1718 nauczał S. filozofii, najpierw na dwuletnim kursie dla studentów świeckich w Warszawie (1718–20), gdzie opiekował się również kongregacją starszych studentów (1718/19) i kierował jako prefekt miejscowymi szkołami (1719/20). Uczył też filozofii na trzyletnim kursie dla kleryków jezuickich w Połocku (1720–3), i równocześnie prowadził wykłady języka greckiego (1720/1) i etyki (1722/3) oraz opiekował się kościołem w podmiejskiej Ekimani (1720/1), a w l. 1721–2 kongregacją mieszczan. W tym czasie zamierzał poświęcić się misjom w Indiach; bezskutecznie prosił jednak generała zakonu M. Tambunniego o wymagane pozwolenie. W r. 1723 awansował na stanowisko profesora teologii scholastycznej dla kleryków jezuickich i prefekta szpitala w Pińsku (1723–5), skąd przeszedł na katedrę teologii scholastycznej i prawa kanonicznego w Warszawie (1725/6). Po otrzymaniu we wrześniu 1726 doktoratu teologii i magisterium filozofii i nauk wyzwolonych z rąk brata Stanisława, rektora Akad. Wil., objął katedrę teologii scholastycznej tej Akademii (1726/7); pełnił tam urząd dziekana Wydz. Teologicznego oraz regensa Seminarium Papieskiego (1726/7).
W r. 1727 przeszedł S. do administracji zakonu i pełnił kolejno urząd rektora kolegium w Płocku (1727–31), prefekta szkół wyższych w Grodnie (1731/2). Jako rektor kolegium w Mińsku (1732–5) po ukończeniu budowy fasady kościoła w r. 1733 przystąpił do gromadzenia materiału na nowy gmach kolegium i prawdopodobnie rozpoczął jego budowę. W l. 1735–7 był prefektem szkół wyższych w Pińsku i prokuratorem do przygotowania beatyfikacji Andrzeja Boboli, a w l. 1735–8 regensem seminarium (konwiktu) Kłokockiego w Słucku. Mianowany ponownie rektorem kolegium w Płocku (1738–9) doprowadził do uporządkowania jego spraw majątkowych. Doszło wówczas do ugody między kolegium jezuickim a miastem w sprawie posiadanych przez zakon kamienic i placów. Kilka z nich przekazał S. miastu, otrzymując w zamian wolny plac i majątek podmiejski. Pod koniec życia pełnił jeszcze urząd prefekta szkół wyższych w Nieświeżu (1739–41) i Grodnie (1741/2), a w l. 1742–4 przełożonego (superiora) stacji misyjnej w Mereczu, gdzie kierował budową kościoła jezuickiego. Zmarł 3 I 1744 w Mereczu. Ciało jego przeniesiono do Grodna i pochowano w podziemiach kościoła Jezuitów.
Estreicher, XVIII 265, XXVII 117; Encyklopedia wiedzy o jezuitach na ziemiach Polski i Litwy 1564–1995, Oprac. L. Grzebień, Kr. 1996 s. 632; Backer–Sommervogel, Bibl. Comp. de Jésus, VII kol. 1348; Akademijos laurai. Laureae academicae, Vilnius 1997 s. 105, 217; – Čepiene K., Petrauskienė I., Vilniaus Akademijos spaustuves leidiniai 1576– 1805, Vilnius 1979 nr 1734 s. 266; Petrauskienė I., Vilniaus Akademijos spaustuvė 1575–1773, Vilnius 1976 s. 218; Plečkaitis R., Stopnie naukowe w dawnym Uniwersytecie Wileńskim, Zesz. Nauk. UJ, Prace Hist., Kr. 1979 z. 64 s. 41, 51; Załęski, Jezuici, IV; – Arch. Rom. S.I.: Lit. 2 f. 393–394 (formuła ślubów). Lit. 22–26 (katalogi trzyletnie, 1705–43), Lit. 57–58 (katalogi roczne, 1701–44), Lit. 64 f. 303 (nekrolog), Pol. 79 f. 251 (list do generala zakonu z 1 VI 1722); Arch. Prow. Polski Południowej TJ w Kr.: rkp. 1536 s. 783 (Poszakowski J., De viris illustribus).
Ludwik Grzebień