Skup Marian (1886–1969), inżynier górniczy, docent Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach. Ur. 8 VII w Galicynowie (pow. Węgrów), był synem Władysława, księgowego, kierownika Huty Szkła «Galicynów» i «Bogusławce», i Jadwigi z Rytlów.
W r. 1904 S. ukończył gimnazjum filologiczne w Siedlcach i t.r. rozpoczął studia na Wydz. Górniczym Politechn. Warsz., przerwał je z powodu strajku szkolnego. W l. 1906–12 studiował w Wyższej Szkole Górniczej w Leoben. Ukończył ją z dyplomem inżyniera górniczego. Następnie do r. 1938 pracował w należącej do Warszawskiego Tow. Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych kopalni węgla «Kazimierz», wokół której powstała kolonia Kazimierz (Kazimierz Górniczy) w Zagłębiu Dąbrowskim, jako inżynier asystent, a od r. 1918 jako jej zawiadowca. Wprowadził tu liczne usprawnienia i nowe rozwiązania techniczne, nieznane dotychczas w przemyśle węglowym, m. in. w r. 1929 wynalazł przenośnik hamujący, służący do transportu węgla w wyrobiskach o dużym nachyleniu; jego działanie polegało na transportowaniu urobku rynną i dociskaniu go łańcuchem przesuwającym się w kierunku przeciwnym. Opracował także sposób podsadzania wyrobisk podsadzką hydrauliczną, tłoczoną pod ciśnieniem, co umożliwiło zwiększenie wydajności pracy i ograniczenie strat eksploatacyjnych substancji węglowej. W r. 1934 założył pierwszą w polskim przemyśle węglowym tzw. skrzynkę pomysłów, gromadzącą wysunięte przez załogę kopalni projekty usprawnień. Opublikował pracę Ewidencja inwentarza podziemnego w gospodarce kopalnianej („Przegl. Organizacji” 1934 nr 7–8, wyd. osobno W. 1934). Był członkiem Instytutu Naukowej Organizacji Pracy w Warszawie i zajmował się problemami właściwej organizacji pracy w górnictwie; ogłosił m. in. Zasady współpracy kierownictwa z personelem w górnictwie („Przegl. Górn.-Hutniczy” 1936 nr 6, „Przegl. Organizacji” 1936 nr 6). W r. 1935 brał udział w pracach komisji opracowującej nowe programy nauczania dla Akad. Górniczej w Krakowie. W r. 1938 założył wraz ze Stanisławem Nowotarskim i prowadził do wybuchu wojny biuro robót górniczych w Sosnowcu. Podczas okupacji niemieckiej miał warsztat przeróbki lin kopalnianych.
Od lutego 1945 S. pracował w grupie operacyjnej uruchamiającej przemysł węglowy w Zagłębiu Dąbrowskim po zakończeniu działań wojennych na tym terenie. Do marca 1946 był dyrektorem technicznym Dąbrowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego w Sosnowcu, następnie do r. 1952 kierował jego Działem Opracowań Projektów Górniczych. Równocześnie w l. 1946–9 prowadził wykłady z zakresu gospodarki sprzętem na Akad. Górniczej (następnie Akad. Górniczo-Hutniczej) w Krakowie. Był od r. 1949 sędzią handlowym Sądu Okręgowego w Sosnowcu. W l. 1950–3 przebywał w Belgii, gdzie zaznajamiał się z metodami podziemnej gazyfikacji pokładów węgla. W l. 1953–63 pracował w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach jako samodzielny pracownik naukowy, od 1 IV 1958 z tytułem docenta. Po wojnie opublikował m. in. Podniesienie wydajności pracy w kopalniach Dąbrowskiego Zjednoczenia P[rzemysłu] W[ęglowego] („Przegl. Górn.” 1948 nr 2, 3, 4) i Zasady doboru zespołów pracowniczych w górnictwie (tamże 1949 nr 2) oraz kilkanaście innych artykułów z zakresu techniki produkcji i organizacji pracy w górnictwie, także na łamach „Górnika” i w „Zeitschrift des Oberschlesischen Berg-und Hütenmännischen Vereins”. Był członkiem Stow. Inżynierów i Techników Górnictwa oraz pierwszym przewodniczącym (od r. 1958) Komisji Tradycji i Muzealnictwa Górniczego działającej przy jego Zarządzie Głównym. Dn. 1 IV 1963 przeszedł na emeryturę. Zmarł 10 IV 1969 w Sosnowcu i tam został pochowany na cmentarzu przy al. Mireckiego. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958) i Złotym Krzyżem Zasługi (1946).
W małżeństwie z Marią z Foltańskich miał S. syna Jana Mariana (1921–1970), prywatnego przedsiębiorcę.
Axentowicz T., Bibliografia polskiego piśmiennictwa górniczego za lata 1934–1950 włącznie, Stalinogród 1954; Bibliografia publikacji pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej z lat 1919–1958, Kr. 1960; Słown. pionierów techn.; Śląski Słown. Biogr., II; – Bura A., Maszyny i urządzenia górnicze, Kat. 1961 cz. 2 s. 231–3; Jaros J., „Salamandra” – pamięci Kolegów Górników, „Przegl. Górn.” 1986 nr 11–12 s. 400; Kossuth S., Polacy – słuchacze Akademii Górniczej w Leoben, Kat. 1964 s. 55; Z przeszłości Zagłębia Dąbrowskiego i okolicy, Red. M. Kantor-Mirski, Sosnowiec 1932 II 184; – Informacje synowej, Marii Skup z Kat. i bratanicy, Jadwigi Fogg z W.
Piotr Kowolik