Pakosz Michał Władysław (1888–1938), generał brygady WP. Ur. 15 IX we Lwowie, był synem Antoniego i Kornelii z Mielnickich. Od r. 1907 uczęszczał do gimnazjum wyższego w Brzeżanach, które ukończył w r. 1910. W l. 1910–14 studiował na Wydziale Przyrodniczym Uniw. Lwow. W dn. 1 I 1910 wstąpił do Związku Walki Czynnej. W szeregach Związku Strzeleckiego przeszedł wszystkie stopnie wyszkolenia żołnierskiego. Po wybuchu pierwszej wojny światowej służył w 1. p. piechoty Legionów Polskich (LP) jako dowódca plutonu. W dn. 9 X 1914 został mianowany podporucznikiem, a 18 IX 1915 objął dowództwo 3 kompanii, którą dowodził do kryzysu przysięgowego. Uczestniczył we wszystkich niemal walkach 1. p. piechoty Legionów. Wyróżnił się w boju pod Kostiuchnówką, broniąc swej reduty «Pakoszówki» wchodzącej w skład pozycji obronnej I Brygady LP. Od 19 IX 1917 służył w armii austriackiej w 20 p. piechoty jako dowódca plutonu. Ukończył wówczas kurs przeszkoleniowy przy 12 dyw. piechoty i kurs oficerski przy XXIII korpusie austriackim. W dn. 3 VIII 1918 objął dowództwo Polskiej Organizacji Wojskowej w Brzeżanach, gdzie 3 XI t. r. został internowany przez Ukraińców. W maju 1919 wrócił do 1. p. piechoty Legionów i pełnił kolejno funkcje: dowódcy kompanii batalionu zapasowego, dowódcy kompanii piechoty, zastępcy dowódcy 3 batalionu i dowódcy 3 batalionu (na porucznika i kapitana awansował w r. 1919, a w r. 1920 na majora). Batalionem tym dowodził w wojnie polsko-radzieckiej; brał udział w wielu bitwach, w tym nadniemeńskiej, w której wyróżnił się swym wypadem na Bierniki i Staworowo pod Grodnem.
Po zakończeniu działań wojennych P. objął stanowisko zastępcy dowódcy 1. p. piechoty Legionów. W r. 1921 ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców. Na podpułkownika awansował w r. 1922, a w r. 1924 na pułkownika. W dn. 18 I 1923 został dowódcą 33 p. piechoty Ziemi Łomżyńskiej. Trzymiesięczny Kurs Oficerów Sztabowych ukończył w r. 1925. W maju 1926 poparł przewrót Józefa Piłsudskiego i na czele swojego pułku samorzutnie przybył do Warszawy. W dn. 13 XI 1926 objął dowództwo swojego macierzystego pułku – 1. p. piechoty Legionów. Dowódcą piechoty 1. dyw. piechoty Legionów został 5 IV 1928. Od 8 II 1929 był pomocnikiem dowódcy Obszaru Warownego Wilno, a od 9 X 1930 dowódcą Obszaru Warownego i komendantem garnizonu Wilno. W okresie 10 XI 1931 – 15 VII 1932 ukończył VI Kurs Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. W dn. 12 X 1935 objął dowództwo 24 dyw. piechoty. W t. r. odbył kurs informacyjny dla wyższych dowódców. Chory od 16 III 1938 przebywał w Szpitalu Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie i w tym czasie (19 III) otrzymał awans na generała brygady. Zmarł 4 IV 1938 w Warszawie; pochowany został na cmentarzu wojskowym na Powązkach. P. był odznaczony m. in. Orderem Virtuti Militari 5 kl., Orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych czterokrotnie, Krzyżem Niepodległości.
W małżeństwie z Felicją z Suchorzewskich P. miał dwoje dzieci: Andrzeja (ur. 1924) i Barbarę (ur. 1928).
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, W. 1917; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Pomarański S., Zarys historii wojennej 1-go Pułku Piechoty Legionów, W. 1931 s. 67, 70, 105; Wiszniewski S., Brzeżańczycy przy odbudowie Państwa Polskiego od 1831 do 1920 r., Lw. 1938 s. 234–7; – Sprawozdanie Dyrekcji c. k. Gimnazjum Wyższego w Brzeżanach za r. szk. 1907/8, Brzeżany 1908, toż 1908/9, Brzeżany 1909; toż, 1909/10, Brzeżany 1910; – „Polska Zbrojna” 1938 nr 96–9; – CAW: Akta personalne P-7559.
Mieczysław Cieplewicz