Salecki Mieczysław (1893–1982), śpiewak operowy, pedagog. Ur. 29 VIII w Mieniu koło Lipna, był synem Kazimierza, ziemianina i urzędnika, oraz Cyrylli z Kobowskich.
W l. 1911–12 S. działał w Tow. Śpiewaczym «Lutnia» jako jeden z członków-założycieli, tam też zaczął występy publiczne. W r. 1912 ukończył w Warszawie szkołę realną przy ul. Chmielnej. Po wybuchu wojny w r. 1914 służył przez dwa lata jako podporucznik w pierwszym szwadronie związanego z armią rosyjską Legionu Puławskiego. Następnie studiował na Wydziale Wokalnym Konserwatorium w Kijowie (do r. 1918). W wojnie z Rosją Sowiecką 1919 r. walczył jako porucznik w 1.P. Ułanów Krechowieckich, otrzymał wówczas Krzyż Virtuti Militari. Następnie kształcił jeszcze swój głos u znanej śpiewaczki Marii Łubkowskiej w Warszawie. W r. 1924 Emil Młynarski zaangażował S-ego jako adepta do Opery Warszawskiej, z jej zespołem występował gościnnie w Słonimie (grudzień 1925) i Kutnie (styczeń 1926), śpiewając tytułową partię w „Fauście” Ch. Gounoda. W l. 1925–6 śpiewał w operze lwowskiej, m. in. Jontka w „Halce” S. Moniuszki i Fausta w operze Ch. Gounoda. W l. 1926–8 był solistą Opery Warszawskiej. Występował na koncertach w Wiedniu, w r. 1928 śpiewał w operze drezdeńskiej (m. in. w „Tosce” G. Pucciniego pod dyrekcją F. Buscha), w okresie 1929–31 miał kontrakt w Brunszwiku, występując równocześnie gościnnie na innych scenach niemieckich (m. in. w r. 1930 w Miejskiej Operze w Berlinie w roli Gabriela Adorno w „Simonie Boccanegra” G. Verdiego). Z kolei w l. 1931–2 był solistą opery w Amsterdamie, w r. 1932 zaangażowany został do rosyjskiej opery w Paryżu, gdzie śpiewał m. in. Dymitra Samozwańca w „Borysie Godunowie” M. Musorgskiego. Występował także w Brukseli, Pradze, Mediolanie (tu też kontynuował studia wokalne) oraz w Zurychu (1934/5), gdzie m. in. przyczynił się do wystawienia „Halki”. W sezonie 1935/6 występował w Düsseldorfie, pod koniec r. 1936 osiadł z powrotem w kraju podpisawszy kontrakt z Operą Warszawską (1936/7, 1938/9), a następnie (1937) także poznańską i lwowską. W lecie 1938 brał udział w przedstawieniach Polskiej Opery Ludowej w warszawskich Łazienkach.
W czasie okupacji niemieckiej, którą przeżył w Warszawie, S. dawał się słyszeć sporadycznie w wieczorach muzycznych. W r. 1944, po powstaniu warszawskim, w którym brał czynny udział, wywieziony został z żoną do Niemiec. W r. 1948 powrócił z rodziną do Warszawy i podjął współpracę z Biurem Koncertowym «Artos». Od r. 1951 zajął się także pedagogiką wokalną; uczył w Szkole Muzycznej im. K. Kurpińskiego oraz współpracował z zespołem «Mazowsze» i Centralnym Zespołem Artystycznym Wojska Polskiego. W styczniu 1974 obchodził 60-lecie pracy artystycznej i z tej okazji raz jeszcze wystąpił na Scenie Kameralnej warszawskiego Teatru Wielkiego.
Głos S-ego był typowym tenorem lirycznym, potrafił jednak sprostać także niektórym partiom bohaterskim. W dobrych swych latach cieszył się S. znaczną popularnością, czego dowodzą m. in. dość liczne jak na tamte czasy nagrania znanych arii operowych na płytach «Syrena-Elektro». Zmarł w Warszawie 19 VII 1982 i pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach.
S. był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa z Janiną Świecimską (zawartego w r. 1918 lub 1919) miał zmarłego w dzieciństwie syna Zygmunta; z drugiego z Wandą Laudon (zawartego w r. 1942), miał syna Mieczysława (ur. 1945) i córkę Dianę, zamężną Kowalczyk.
Almanach Sceny Polskiej 1981/2, W. 1985 s. 224–5; Kański J., Mistrzowie sceny operowej, Kr. 1974; – „Ruch Muzycz.” 1974 nr 6 s. 17 (fot.); „Życie Warszawy” 1974 nr 46 s. 6 (fot.); – Informacje Diany Kowalczyk z W.
Józef Kański