Stanisław z Miszewa Murowanego h. Lubicz (zm. 1414), dziekan kapituły katedralnej płockiej, oficjał płocki.
Pisał się z Miszewa Murowanego, wsi parafialnej w pow. płockim. Był synem Jaszczołda z Miszewa, zaś jego braćmi byli podstoli płocki Wojciech i kanonik, kustosz oraz prepozyt kapit. płockiej Jakub. Krewnym S-a był wikariusz wieczysty katedry płockiej Paweł, syn Abrahama z Miszewa.
Dn. 22 XI 1387 wystąpił S. jako pleban w Dolsku w diec. poznańskiej i notariusz publiczny. Ekspektatywę na kanonię gnieźnieńską otrzymał 13 XI 1389 od papieża Bonifacego IX. S. miał już wówczas święcenia diakona, posiadał kanonię oraz altarię św. Andrzeja w katedrze płockiej, a także ekspektatywę na kanonię krakowską. Z kolei 18 II 1391 otrzymał prowizję na prepozyturę włocławską, kanonię i prebendę łęczycką oraz wieś prestymonialną Jankowo. Będąc kanonikiem płockim świadczył 9 IX 1396 na dokumencie archidiakona płockiego Andrzeja, zezwalającym Janowi Brańczuchowi na budowę młyna we wsi prestymonialnej Brody. Między 9 IX 1396 a 18 VI 1398 objął urząd oficjała bp. płockiego Jakuba z Korzkwi (właściwie z Kurdwanowa) po Janie Włodkowicu. Dn. 18 VI 1398 jako oficjał ogłosił S. wyrok w sporze Świętosława, plebana w Wieliszewie, z Marcinem, plebanem w Chotomowie. Niebawem też, 22 IV 1403, wraz z archidiakonem płockim Andrzejem oraz Daćbogiem, tamtejszym kantorem, wszedł w skład sądu biskupiego, mającego rozstrzygać spory między biskupem płockim a plebanami kościołów parafialnych o dziesięciny. Prałaturę dziekana płockiego, drugą w hierarchii tamtejszych urzędów kapitulnych, objął między 3 II a 19 VII 1404, po kilkuletnim wakansie na tym beneficjum. W związku z objęciem dziekanii płockiej zwolnił na rzecz brata Jakuba kościół parafialny św. Wincentego w Miszewie, który otrzymał przed 19 VII t.r., najpewniej w wyniku papieskiej prowizji. Do S-a jako dziekana płockiego należało nadawanie wikarii wieczystych w katedrze płockiej. Przed 6 I 1405 wikarię taką nadał Maciejowi, synowi Andrzeja ze Zgliczyna. Jako dziekan płocki 7 VII r.n. rozstrzygnął spór między Michałem, plebanem w Bielsku, a Wojciechem z Kleniewa, plebanem w Zagrobie, o dziesięciny ze wsi Smolin i Zakrzewo, które zostały przysądzone kościołowi w Bielsku. Oficjalat w Płocku utracił między 3 II 1407 a 3 II 1411 na rzecz Mroczka z Grabca. Dziekanem płockim pozostał co najmniej do 9 IX 1413, kiedy to po raz ostatni świadczył na dokumencie bp. Jakuba z Korzkwi (właściwie z Kurdwanowa). Nie żył już 1 I 1414, gdy prowizję na wakującą dziekanię otrzymał Borzywój z Pilichowa h. Rogala.
Radzimiński A., Niższe duchowieństwo katedralne w Polsce średniowiecznej. Wikariusze katedry płockiej w XIII – poł. XV w. Cz. 1: Skład osobowy, „Nasza Przeszłość” T. 76: 1991 s. 29–30; Radzimiński, Prałaci i Kanonicy, I 136–7; Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol., III (Miszewo Murowane); – Supruniuk A., Otoczenie księcia mazowieckiego Siemowita IV (1374–1426), W. 1998 s. 280–1; – Bull. Pol., III; Kod. maz. (Lubomirskiego), nr 146; Kod. Wpol., III nr 1868; – AP w Kr.: dok. perg. nr 864; Arch. Diec. w Płocku: dok. perg. nr 140, 141, 148, Żebrowski T., Zbiór dokumentów XIV–XV w. z akt oficjalatu płockiego i pułtuskiego (mszp.); B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: Teki Rzymskie 8488, Regesty Laterańskie i Watykańskie Innocentego VII, Grzegorza XII i Jana XXIII.
Andrzej Radzimiński