Karliński (Wojsławski) Zygmunt, pseud. Wojtek, Stanisław, Zygmunt, Ramek (1900–1952), działacz robotniczy, fizyk. Ur. 1 V w Grajewie, syn Wolfa Wojsławskiego, pracownika handlowego. Pod nazwiskiem Wojsławski działał do r. 1932. Szkołę średnią ukończył w r. 1920 w Warszawie. W l. 1921–9 pracował tamże jako buchalter. Od r. 1919 był członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP). Używał pseud.: Wojtek, Stanisław, Zygmunt. Od t. r. był członkiem klasowego Związku Zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych. W l. 1925–9 należał do studenckiej żydowskiej organizacji komunistycznej «Pochodnia». W l. 1926–8 działał w krajowym i warszawskim kierownictwie rewolucyjnego ruchu studenckiego. W r. 1928 kierował Centralną Techniką Związku Młodzieży Komunistycznej. Od r. 1929 funkcjonariusz partyjny, w l. 1929–31 był sekretarzem lewicowego związku zawodowego robotników przemysłu drzewnego. W końcu 1930 i początkiem 1931 r. zastępca kierownika Centralnej Techniki Partyjnej KPP. W l. 1931–2 był czynny w Międzynarodowych Organizacjach Marynarzy i Pracowników Handlowych w Gdańsku. Za działalność rewolucyjną był aresztowany w l. 1919, 1923, 1927 i 1930.
W r. 1932 wyjechał za zgodą KC KPP do ZSRR, gdzie przebywał (z przerwą 1936–1939) do r. 1945. Tam był członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKP). Od lutego do listopada 1932 r. był słuchaczem Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej. Następnie studiował fizykę (ze specjalizacją w zakresie optyki) na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym, który ukończył w r. 1936. Od marca do października 1936 r. zatrudniony był jako pracownik naukowy Moskiewskiej Fabryki Filmowej. W l. 1936–8, pod pseud. Ramek, brał udział w walce w obronie Republiki Hiszpańskiej, uzyskując stopień kapitana. W Hiszpanii był oficerem sztabowym 13 Brygady Międzynarodowej. Zajmował się administracją szpitali, był instruktorem warsztatów optycznych Min. Uzbrojenia. Za działalność w Hiszpanii odznaczony został w r. 1945 Krzyżem Walecznych. Od czerwca 1938 do marca 1939 r. był redaktorem polskiego dziennika antyfaszystowskiego w Paryżu „Dziennik Ludowy”.
Następnie powrócił K. do Moskwy. Początkowo chorował, zaczął pracować dopiero w maju 1940 r. w Moskiewskiej Fabryce Żarówek. Od marca 1942 r. zatrudniony był w Komitecie Radiowym, zaś od czerwca 1944 do kwietnia 1945 r. w przedstawicielstwie Polskiej Partii Robotniczej PPR w Moskwie. Latem 1945 r. powrócił do kraju, gdzie wstąpił do PPR, od 1948 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej – PZPR. Od czerwca 1945 do lutego 1946 r. pracował w Zjednoczonych Fabrykach Drutu w Bytomiu, zaś od czerwca 1946 do kwietnia 1947 r. był w tymże mieście inspektorem Min. Przemysłu i Handlu. Od maja 1947 do października 1949 r. kierował Zakładem Fizyki w Instytucie Metalurgicznym w Katowicach. Od listopada 1949 do września 1950 r. był dyrektorem technicznym Głównego Instytutu Fizyki Technicznej w Warszawie. We wrześniu 1950 r. został dyrektorem technicznym Zakładów Wytwórczych Lamp Elektronowych L-l w Warszawie. Od marca 1951 r. pracował jako starszy inspektor w Min. Przemysłu Ciężkiego (później Maszynowego). Dn. 17 VII 1952 r. został laureatem Państwowej Nagrody Naukowej III stopnia w dziale postępu technicznego (sekcja przemysłu ciężkiego) za zbudowanie uproszczonego staloskopu. Zmarł w Warszawie 22 XI 1952 r.
„Trybuna Ludu” 1952 nr 328 z 24 XI; – Akta personalne w Arch. Zakł. Hist. Partii i Min. Przemysłu Ciężkiego.
Aleksander Kochański