Sosnowski Witold Kazimierz, pseud. Witold (1904–1941), matematyk, harcmistrz. Ur. 16 XII w Warszawie, był synem Jana Kazimierza (zob.) i Wandy z Nowakowskich.
S. uczył się w Warszawie, początkowo w szkole Anders-Puchaczewskiej, potem w Szkole Ziemi Mazowieckiej (dwa lata) i w gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego (od r. 1919 Gimnazjum Państw, im. A. Mickiewicza). W czasie nauki gimnazjalnej wstąpił do harcerstwa (1916). W r. 1920 przez dwa miesiące brał udział w wojnie polsko-sowieckiej jako żołnierz-ochotnik. W r. 1923 zdał maturę i podjął studia matematyczne na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Warsz. Po studiach, od października 1928 do sierpnia 1934, był asystentem w II katedrze geometrii wykreślnej Politechn. Warszawskiej u Stanisława Garlickiego. Równocześnie uczył przedmiotów matematycznych w Państwowej Szkole Ceramicznej (dwa miesiące w r. 1930) i w Państwowej Szkole Chemiczno-Przemysłowej (1931) oraz działał w Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP). Należał do grupy prosanacyjnych instruktorów Chorągwi Warszawskiej ZHP, niechętnej wobec kierownictwa Głównej Kwatery Męskiej. Był współwydawcą (obok Stanisława Reklajtisa i Henryka Pawłowskiego) pisma „Straż nad Wisłą” (grudzień 1929). W związku z tym został w r. 1930 usunięty z Głównej Kwatery Męskiej ZHP. W r. 1932 był komendantem kursu poharcmistrzowskiego w Sierakowie. Doktoryzował się t.r. na Uniw. Warsz. na podstawie rozprawy Geometria rzutowa tworów urojonych płaskich napisanej pod kierunkiem Kazimierza Żórawskiego.
W r. 1933 zdał S. egzamin na nauczyciela szkół średnich z zakresu matematyki przed Państwową Komisją Egzaminacyjną i został nauczycielem matematyki w prywatnym Gimnazjum św. Stanisława (sierpień 1933 – sierpień 1936), matematyki i fizyki w Państwowej Szkole Drogowej (wrzesień 1933 – sierpień 1934) i geometrii wykreślnej w Państwowej Szkole Technicznej, Lotniczej i Samochodowej (wrzesień 1933 – czerwiec 1934). W grudniu 1935 powrócił do pracy na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warszawskiej jako starszy asystent w Zakładzie Geometrii Wykreślnej, w listopadzie 1936 został adiunktem, objął kierownictwo zakładu oraz prowadził wykłady i ćwiczenia z geometrii wykreślnej. Dodatkowo w r. akad. 1937/8 pełnił obowiązki starszego asystenta w Zakładzie Matematyki na Wydz. Inżynierii u Stefana Straszewicza. Równocześnie od września 1936 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda, a od października 1938 był instruktorem matematyki Min. WRiOP.
W r. 1936 został S. komendantem hufca warszawskiej dzielnicy Wola. Wiosną 1939 w rezultacie konfliktu między Chorągwią Warszawską a naczelnymi władzami ZHP, znanego jako «sprawa harcmistrza Władysława Ludwiga», S. znalazł się wśród kilkudziesięciu warszawskich instruktorów harcerskich, którzy opowiedzieli się po stronie tego ostatniego i wystąpili z ZHP. Tuż po kapitulacji Warszawy 30 IX 1939 środowisko to odbyło spotkanie z udziałem S-ego i podjęło decyzję o utworzeniu niezależnej od ZHP organizacji niepodległościowej «Wigry». S-emu powierzono w niej sprawy programowe i ideologiczne. Na przełomie l. 1939 i 1940 brał udział z ramienia «Wigier» w bezowocnych wówczas rozmowach z Komendą Chorągwi Warszawskiej ZHP o zjednoczeniu ruchu harcerskiego (do połączenia doszło dopiero w r. 1943). Dn. 19 IX 1940 o świcie podczas obławy S. został aresztowany przez Niemców we własnym domu na terenie Kolonii Staszica i osadzony w koszarach przy ul. Szwoleżerów. W dn. 21 IX wysłano go transportem do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 5263. Mimo wielokrotnych starań, nie zdołano go uwolnić. S. pracował w komandzie budującym komorę gazową. Zginął 17 VIII 1941, gdy po ukończeniu komory Niemcy, dla wypróbowania szczelności, zagazowali w niej budowniczych, wśród nich S-ego (zdaniem rodziny mord mógł nastąpić w październiku). Pamięć S-ego uczczono nadaniem imienia «Witold» jednej z kompanii harcerskiego batalionu Armii Krajowej «Wigry».
W małżeństwie zawartym 29 X 1932 z Marią z Jaroszewiczów (31 VII 1906 – 4 I 1983) miał S. syna Andrzeja (16 VIII 1933 – 18 VI 1985), inżyniera łączności, pracownika Wojskowej Akad. Technicznej, oraz dwie córki: Zofię (ur. 1935), matematyka, zamężną za Konradem Michalskim, inżynierem elektronikiem, i Małgorzatę (ur. 1937), ekonomistkę.
Leksykon harcerstwa, Red. O. Fietkiewicz, W. 1988 (hasła: Wigry i „Wigry”); Straty kultury pol. 1939–44; Politechnika Warszawska. Program na r. akad. 1933/34, W. 1933 s. 164; Politechnika Warszawska. Składy osobowe i plany studiów 1935/36–1938/39, W. 1935–8; – Błażejewski W., Z dziejów harcerstwa polskiego (1910–1939), W. 1985; Domańska R., Pawiak – więzienie Gestapo. Kronika 1939–1944, W. 1978; Kąkol K., Wigry. Harcerski batalion AK 1939–1944, W. 1971 s. 3; Koźniewski K., I zawsze krzyż oksydowany…, Kr. 1990; tenże, Ognie ogniska, W. 1961 s. 120; Księga pamięci. Transporty Polaków z Warszawy do KL Auschwitz 1940–1944, W.–Oświęcim 2000 I 158 (fot. obozowa S-ego), 200; 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1968; Szare Szeregi. Harcerze 1939–1945, Red. J. Jabrzemski, W. 1988 I, III; – Broniewski S., Całym życiem. Szare Szeregi w relacji naczelnika, W. 1983; Nowakowska-Boryta J., A chciałam być tylko aktorką, W. 1995 s. 32; – AAN: Min. WRiOP, sygn. 5776; Arch. Uniw. Warsz.: sygn. RP 14802 (akta studenckie S-ego); Muz. Hist. m. st. Warszawy: rkp. A/II/135 s. 2, 5 (relacja E. Konopackiego o dziejach batalionu „Wigry”); Muz. Niepodległości w W.: Kartoteka Pawiaka; – Informacje córki Zofii Michalskiej z W. oraz Andrzeja Sosnowskiego z Ł.
Stanisław Konarski