INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Adolf Kuhn      Adolf Kuhn, wizerunek na podstawie fotografii z 1928 r.
Biogram został opublikowany w 1971 r. w XVI tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Kuhn Adolf (1865–1937), lekarz epidemiolog, higienista, organizator służby zdrowia. Ur. 31 V w Krakowie, wychowywany był po śmierci rodziców przez stryja Adolfa, architekta we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum w Krakowie studiował w l. 1882–8 medycynę na UJ, gdzie doktoryzował się w r. 1888. W l. 1888–9 pracował w szpitalu garnizonowym w Wiedniu, w l. 1889–93 w krajowym szpitalu powszechnym we Lwowie, w 1893–4 był asystentem sanitarnym namiestnictwa we Lwowie, w 1894–1900 lekarzem powiatowym w Trembowli, a w 1900–7 w Drohobyczu, w l. 1907–18 inspektorem sanitarnym namiestnictwa we Lwowie. W r. 1918 był jednym z kandydatów na ministra zdrowia w Wiedniu. W r. 1919 był dyrektorem okręgowego urzędu zdrowia w Kielcach, w l. 1919–28 inspektorem lekarskim województwa we Lwowie, w l. 1929–34 referentem spraw inwalidów wojennych we Lwowie. K. na tych stanowiskach zasłużył się jako epidemiolog i lekarz przemysłowy; m. in. był w r. 1913 delegatem rządowym do walki z durem osutkowym w ośrodku robotniczym San Bartolomeo koło Triestu, a w l. 1914–6 delegatem do zwalczania ospy i duru osutkowego w obozach jenieckich i ewakuacyjnych w Austrii, w l. 1916–7 do zwalczania endemicznej zimnicy w Białej, Bielsku i Oświęcimiu, w l. 1919–21 w nadzwyczajnym komisariacie do zwalczania epidemii w Małopolsce Wschodniej. Drugim polem jego działania była higiena społeczna. Reprezentował Austrię na międzynarodowych zjazdach higieny szkolnej w Paryżu w r. 1910 i Dreźnie w r. 1911, na przeciwgruźliczym w Rzymie w r. 1912; w r. 1926 delegowany był przez Polskę do poznania organizacji epidemiologii i higieny społecznej Jugosławii. Walczył o podniesienie autorytetu i uposażenia lekarzy państwowych; już w r. 1912 wystosował do władz memoriał w tej sprawie, w r. 1917 opracował wraz z J. Opieńskim projekt reorganizacji państwowej służby zdrowia w Galicji; w t. r. na ogólnoaustriackim zjeździe lekarzy państwowych w Wiedniu energicznie bronił prawa lekarzy do prywatnej praktyki. Dla centralnej komisji kodyfikacyjnej polskiego prawa sanitarnego opracował w r. 1924 nieopublikowany referat Lekarz powiatowy.

Zajmował się również pracą społeczną i organizacyjną. W l. 1898–1900 był w Trembowli prezesem «Sokoła». W l. 1912–8 był sekretarzem Krajowej Rady Zdrowia, w 1920–8 komisarzem rządowym przy egzaminach dyplomowych medycznych na Uniw. Jana Kazimierza. Przez długie lata był wiceprezesem Lwowskiego Tow. Higienicznego, w którym przewodniczył też sekcji higieny wsi oraz redagował Higieniczną Biblioteczkę Powszechną; był wieloletnim członkiem Wydziału Związku Lekarzy Rządowych, w Lwowskim Tow. Lekarskim przewodniczył w l. 1924–8 komisji medycyny przemysłowej, a w l. 1928–30 całemu towarzystwu. Od r. 1922 wchodził w skład zarządu Lwowskiej Izby Lekarskiej, w l. 1924–6 jako jej sekretarz, w 1928–9 jako jej naczelnik, w 1929–34 jako szef biura. Był sekretarzem generalnym redakcji i redaktorem odpowiedzialnym „Polskiego Czasopisma Lekarskiego” (1921) i „Polskiej Gazety Lekarskiej” (1922), a w r. 1923 przewodniczącym komitetu redakcyjnego „Polskiej Gazety Lekarskiej” we Lwowie. Opublikował 37 prac w „Przeglądzie Lekarskim”, „Polskiej Gazecie Lekarskiej”, „Przeglądzie Higienicznym”. Dotyczyły one organizacji służby zdrowia, epidemiologii, higieny społecznej, spraw zawodowo-lekarskich (Reforma studiów lekarskich w Polsce, „Pol. Gaz. Lek.” 1934, i in.).

Miłośnik muzyki klasycznej i doskonały skrzypek, zorganizował znany amatorski zespół z profesorów medycyny we Lwowie z udziałem m. in. H. Kadyia, N. Gąsiorowskiego, A. Szulisławskiego, J. Raczyńskiego, A. Majewskiego (sen.), K. Brończyka; w l. 1909–23 należał też do zarządu Tow. Muzycznego we Lwowie. Zmarł we Lwowie 11 I 1937 r. Pozostawił córkę Jadwigę.

 

Pamiętnik jubileuszu 25-lecia prof. Korczyńskiego, 1900 s. 217; – „Now. Społ.-Lek.” 1937 nr 4 s. 54 (W. Nowicki); „Pol. Gaz. Lek.” 1937 nr 3 s. 59–60 (W. Nowicki, fot.); „Roczn. Najw. Izby Lek.” 1938 s. 930; – Arch. UJ: S. II 135, S. II 519; – Wspomnienie córki Jadwigi w materiałach PSB (bibliogr. prac K-a).

Stanisław Brzozowski

 

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.