Chlebowski Aleksander (1766–1848), pułkownik. Ur. się w Węgrzynowie pod Pleszewem. Mając lat 18, wstąpił w r. 1784 do pułku pieszego im. królowej, w którym przeszedł stopnie podoficerskie, w r. 1791 zyskał szlify podporucznika. Wziął udział w kampanii 1792 r., przy czym odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami przy obronie grobli pod Szepetówką. Przy redukcji wojska pozostał w szeregach, a w r. 1794 zaawansował na porucznika. Podczas insurekcji wziął pod swą komendę i przyprowadził do wojsk powstańczych batalion strzelecki dowodzony przez Węgierskiego, w którym służył. Batalion ten pod Szydłowcem został otoczony przez Rosjan, dowódcy wyżsi, zabrawszy kasę, opuścili go; Ch. potrafił ominąć posterunki rosyjskie i doprowadzić podkomendnych do obozu Kościuszki. Po złączeniu z armią insurekcyjną zaawansował od razu na stopień majora i otrzymał dowództwo nad batalionem. Na czele strzelców wziął udział w bitwie pod Szczekocinami, przy obronie Warszawy przed wojskami pruskimi a następnie przy obronie Pragi przed Rosjanami. Po rozwiązaniu armii polskiej proponowano Ch-mu przejście do wojska pruskiego, propozycji tej jednak nie przyjął i wrócił na wieś w Kaliskie, gdzie prywatnie studiował wiedzę wojskową. Po wkroczeniu wojsk napoleońskich jesienią 1806 r. na ziemię polską Ch. zgłosił się do służby i został 16 XI 1806 umieszczony w stopniu szefa batalionu w 4., późniejszym 12. p. p. W okresie organizacji pułku w Rawiczu spełniał obowiązki wykładowcy regulaminów musztry i taktyki dla świeżo mianowanych oficerów, którzy nie mieli za sobą służby wojskowej, a stopnie te otrzymali ze względu na swe szlacheckie pochodzenie. Po sformowaniu II batalionu od dnia 15 II objął nad nim dowództwo. Na czele tego batalionu wziął udział w oblężeniu Gdańska, należąc do 4. dywizji X korpusu, mającej swe stanowiska pod Wisłoujściem. W czasie oblężenia Ch. kilkakrotnie odznaczył się, zyskując dobrą opinię u swego dowódcy brygady, generała wojsk francuskich Schramma. W nagrodę za swe czyny otrzymał w dniu 27 III 1807 legię honorową. Po poddaniu się Gdańska należał Ch. ze swym batalionem do dywizji gen. Dąbrowskiego i uczestniczył w bitwie pod Frydlandem. Za udział w kampanii 1807 r. otrzymał polski wojskowy krzyż kawalerski. W początkach r. 1809 otrzymał awans na majora pułku z przeniesieniem do 11. p. p., zakwaterowanego w Gdańsku. Podczas kampanii 1809 r. dowódca pułku płk. Mielżyński samowolnie opuścił Gdańsk i udał się do Torunia, gdzie wziął udział w obronie tej twierdzy. Od tej pory dowództwo pułku przeszło na Ch-go. Przez okres wojny 1809 r. pułk 11. mimo wielkich wysiłków ze strony nowego dowódcy przechodził kryzys, gdyż znaczna część oficerów i żołnierzy opuściła szeregi, idąc w ślady swego pułkownika. Po awansie Mielżyńskiego na generała brygady został Ch. 10 VI 1810 posunięty na stopień pułkownika i dowódcy 11. p. p. Podczas kampanii 1812 r., podobnie jak wszystkie polskie pułki piesze z garnizonu gdańskiego, należał Ch. ze swym pułkiem do X korpusu wielkiej armii, dowodzonego przez marszałka Macdonalda, i uczestniczył w operacjach nad Dźwiną. Podczas odwrotu odznaczył się w bitwie pod Labiewem 3 I 1813 i w szeregu potyczek na drodze od Królewca do Gdańska wzdłuż Bałtyku. W r. 1813 przebył cały okres oblężenia Gdańska, a po kapitulacji tej twierdzy i powrocie do kraju opuścił 27 XII 1815 szeregi wojskowe. Zwolniony ze służby, osiadł we wsi Kuszyn pod Kaliszem. Brał czynny udział w pracach Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Zmarł w Kuszynie 17 VII 1848.
Archiwum Akt Dawnych w Warszawie, Komisja Rządowa Wojny, 3062; B. Narod. w W., Coll. aut. 210 (korespondencja gen. Dąbrowskiego), zwłaszcza tomy XIII i XLIV; »Złota księga« II 52–3; Białkowski A., Wspomnienia starego żołnierza, W. 1903; Staszewski J., Z dziejów garnizonu polskiego w Gdańsku 1808–1812, »Rocznik Gdański« VII–VIII; »Gazeta Polska«. Poznań 1848, nr 121 (nekrolog). – Poza tym Archiwum Główne w Dreźnie, nr 3598 (wedle notatek A. M. Skałkowskiego).
Janusz Staszewski