Siwecki Alojzy (1912–1988), malarz, docent ASP w Krakowie. Ur. 25 III w Haliczu, był synem Kazimierza, woźnego sądowego, i Anny z Borysiewiczów.
S. uczęszczał do gimnazjum najpierw w Stanisławowie, a następnie w Brzeżanach, gdzie zdał maturę w r. 1930. W t. r. przyjechał do Krakowa i starał się o przyjęcie do ASP. Nie dopuszczony do egzaminu (również w r. n.) przez dwa lata studiował polonistykę na UJ, równocześnie uczył się rysunku i malarstwa w prywatnej szkole Tadeusza Terleckiego. W l. 1932–7 studiował malarstwo na ASP, najpierw u Władysława Jarockiego, następnie w pracowni Fryderyka Pautscha (w czasie studiów kilkakrotnie korzystał ze stypendiów, zapomóg i pożyczek). Po uzyskaniu absolutorium otrzymał od wojewody lwowskiego stypendium i wyjechał na dalsze studia do Królewskiej Akademii Sztuki w Rzymie (1937/38). Od 1 I 1939 był starszym asystentem rektora ASP F. Pautscha.
Lata okupacji niemieckiej spędził S. w Krakowie, utrzymując się z dorywczych zajęć i ze sprzedaży obrazów malowanych we Włoszech. W l. 1942–4 był zatrudniony (fikcyjnie) w Biurze Planowania Przestrzennego. Po wojnie uczył od r. 1948 malarstwa w zreorganizowanej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) jako adiunkt, a następnie zastępca profesora. Od r. 1950 prowadził zajęcia z rysunku wieczornego w Akademii Sztuk Plastycznych (powstałej w t. r. z połączenia ASP i PWSSP), od r. 1955 noszącej z powrotem nazwę ASP; w r. 1954 S. został mianowany docentem. W r. 1962 odbył dziesięciodniową służbową podróż artystyczną do Francji. S. z zamiłowaniem oddawał się pracy pedagogicznej, poświęcał młodzieży dużo czasu (również prywatnie), prowadził co roku zajęcia na wakacyjnych plenerach studenckich. W r. 1969 został odznaczony złotą odznaką «Zasłużony Nauczyciel PRL» i otrzymał tytuł «Zasłużonego Działacza Kultury». Należał do Związku Polskich Artystów Plastyków (ZPAP), pracował przy organizacji wystaw (m. in. I Ogólnopolskiej Wystawy Plastyki w r. 1950), działał w różnych komisjach, organizacjach społecznych (np. w Komitecie Obrońców Pokoju), wykonywał dekoracje pierwszomajowe. W r. 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), był później sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR w ASP. W r. 1955 został honorowym członkiem Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w Krakowie. W r. 1963 otrzymał Nagrodę m. Krakowa.
W swej realistycznej twórczości, wywodzącej się z polskiego koloryzmu, wzbogaconego inspiracjami P. Cézanne’a, S. wypracował ok. r. 1954 własny styl malarski, szczególnie w swobodnie malowanych pejzażach, o subtelnym, czasem wyszukanym kolorycie, np. dwa widoki: Plac Szczepański z targiem i Pałac Sztuki (Muz. Hist. m. Krakowa). Malował także martwe natury, sceny rodzajowe, figuralne, czasem akty, a także nieliczne (i niezbyt udane) próby kompozycji abstrakcyjnych (z r. 1958), ale przede wszystkim portrety. Z okresu pobytu artysty we Włoszech zachował się akwarelowy Portret kolegi – J. Hegera (sygn. «Positano, 1938», wł. prywatna). Po wojnie wykonywał portrety na zamówienie osób prywatnych i różnych instytucji, m. in. dla Akademii Górniczo-Hutniczej portrety jej przedwojennych rektorów – Edmunda Chromańskiego i Henryka Korwin-Krukowskiego, dla Polskiej Akademii Nauk w r. 1971 portrety uczonych – Stanisława Wróblewskiego, Jana Rozwadowskiego (oba z fotografii), Władysława Szafera i Aleksandra Krupkowskiego. Portretował dyrektora Woj. Archiwum Państwowego Henryka Dobrowolskiego (1970), profesora krakowskiej ASP Antoniego Hajdeckiego (1977 – oba w Muz. Hist. m. Krakowa), a także profesora historii sztuki Karola Estreichera (1980, pastel, w TPSP w Krakowie).
S. podejmował także w swym malarstwie tematy socrealistyczne, np. Wieża wiertnicza (1950, Muz. Narod. w Krakowie), czy dużo późniejsza kompozycja Przyjazd Lenina do Krakowa w 1912 r. (1982), lub tryptyk Trzy momenty z życia Polaka, ukazujący kosmonautę Mirosława Hermaszewskiego w sztabie, z rodziną i przy rakiecie (ok. r. 1985).
S. brał udział w prawie wszystkich wystawach okręgowych w Krakowie od r. 1945, m. in. w r. 1975 (30-lecie) i 1985 (40-lecie PRL). W r. 1959 miał pierwszą wystawę indywidualną w Pałacu Sztuki w Krakowie i następną tamże w r. 1982 (urządzoną z okazji 70-lecia jego urodzin). Niewielkie pokazy obrazów S-ego, organizowane od r. 1963 przez Krakowskie Biuro Wystaw Artystycznych, odbywały się w szkołach, świetlicach i domach kultury w Krakowskiem w ramach akcji popularyzacji sztuki współczesnej. Za granicą wystawiał w Londynie (1971) i Bratysławie (1985). S. miał swoją pracownię przy Pl. Szczepańskim. W r. 1982 przeszedł na emeryturę. Zmarł (na atak serca) 24 VI 1988 w Krakowie; pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959).
Z małżeństwa z Czesławą z Działowskich pozostawił S. córkę Urszulę i syna Jacka.
Portret S-ego przez Jana Salamona, 1987, pastel, w: Muz. Hist. m. Krakowa; Karykatura S-ego (ok. 1959), reprod. w: Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., III; – Alojzy Siwecki, Wystawa 70-lecia urodzin [Katalog] TPSP, Kraków XII 1982 – I 1983; Wystawy jubileuszowe 150-lecia Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie 1818–1968, Katalog, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kr. 1969; Wystawy zbiorowe Andrzeja Kowańskiego, Alojzego Siweckiego… [Katalog wystawy], TPSP, Kraków, styczeń 1959; – Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol., III; 175 lat nauczania malarstwa, rzeźby i grafiki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, Kr. 1994 (fot); Guzowski Z., Czterdzieści lat minęło…, „Gaz. Południowa” 1978 nr z 15 II (fot); Pieczara I., A jednak Kraków, „Gaz. Krak.” 1985 nr z 22 IV; Treiderowa A., Kolekcja obrazów, rysunków i rzeźb Polskiej Akademii Umiejętności, „Roczn. B. PAN w Kr.” R. 18: 1972 s. 85 (tu mylnie jako Alfons Siwecki); Warzecha A., Alojzy Siwecki (1912–1988), „Dzien. Pol.” 1988 nr 151 (fot); – Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, II; – „Dzien. Pol.” 1959 nr 33 (rec.), 1988 nr 149, 152 (nekrologi); „Życic Warszawy” 1988 nr 157; – Arch ASP w Kr.; – Informacje syna, Jacka Siweckiego z Kr.
Ewa Dwornik Gutowska