Bromirski Andrzej, (1724–1776 lub 1783), jezuita, profesor filozofji. Ur. 5 XII w wojew. płockiem, do zakonu wstąpił w r. 1741, uczył 4 lata w szkołach niższych; ukończywszy w Wilnie studja filozoficzne, a teologiczne w Warszawie ze stopniem doktora filozofji; był wiceregensem Kolegjum Szlacheckiego w Wilnie i tamże prof. wymowy, a po utworzeniu prowincji mazowieckiej regensem Kolegjum Szlacheckiego w Warszawie i 6 lat profesorem filozofji (1760–6) w Pułtusku. Zwolennik reformy szkół, przerobił dziełko ks. J. Tarasson, profesora filozofji w Collège de France, pt. »Philosophie applicable à tous les objets de l’esprit et de la raison« (1754) i zastosowawszy je do potrzeby polskich kolegjów, wydał pt. Filozofja obyczajów i rozumu (W. 1762). Jest to pierwszy polski podręcznik do nauki obywatelskiej, prawa natury i religji dla kolegjów szlacheckich. W poglądach politycznych sprzyjał silnym rządom królewskim. Zmarł na Mazowszu w r. 1776 lub 1783.

Archiwum Tow. Jez., Catalogi breves et triennales; Bednarski St., Upadek i odrodzenie szkół jezuickich w Polsce, Kr. 1933; Enc. Jezuitów.

Stanisław Bednarski T. J.

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.