Kuropatnicki Andrzej Michał h. Nieczuja (zm. po 1696), poseł na sejmy, kasztelan biecki. Rodzina wywodziła się z Kuropatnik koło Brzeżan w ziemi lwowskiej. Był synem Andrzeja i Zofii Stamirowskiej, bratem Hieronima (zob.). W r. 1666 i n. służył w wojsku kor. jako rotmistrz królewski. Posłował na sejm z sejmiku halickiego w. l. 1665 i 1672, a z ziemi lwowskiej w r. 1673. Był też marszałkiem sejmiku ziemi lwowskiej w r. 1668, a dwukrotnie ziemi halickiej w r. 1671. Pełnił również różne funkcje w ziemi lwowskiej, np. w r. 1662 administratora czopowego, a w r. 1668 sędziego kapturowego. Za te usługi sejmik wiszeński domagał się dla niego w r. 1669 zwrotu kosztów za zniszczenie mu wsi Płotyczy koło Podhajec i przywileju na myto na Strypie. W okresie konfederacji gołąbskiej w październiku 1672 r. przebywał w wojsku pod komendą hetmana Jana Sobieskiego; z jego rozkazu jeździł jako plenipotent wojska kor. do obozu konfederatów dla pertraktacji. Ale potem pogodził się z obozem królewskim, bo w akcie wspomnianej konfederacji, uchwalonym pod Gołębiem, figuruje jako deputat z Małopolski w komisji do podziału hibern przy hetmanach. Potem często występował w różnych funkcjach na terenie pow. bieckiego w Małopolsce. A więc w r. 1675 był duktorem i rotmistrzem pospolitego ruszenia szlachty owego powiatu, które zgromadziło się 19 VIII 1675 r. między Trzcinicą a Przysiekami przeciw Turkom. Za zasługi i w nagrodę za utracone dobra w ziemi lwowskiej i halickiej sejmik proszowski z końcem t. r. proponował wyliczyć K-emu 10 000 zł. Dn. 4 II 1676 r. został mianowany kasztelanem bieckim, ale niczym nie wyróżnił się w senacie; na sejmach uczestniczył doraźnie w różnych komisjach, np. w r. 1676 w komisji granicznej od Śląska lub w 1678 od Węgier.
K. był dziedzicem majątków w pow. jasielskim: części wsi Tarnowca, Glinika Polskiego, Brzozówki, Sądkowej, Tarnowieczka i Wrocanki, oraz Płotyczy koło Podhajec. Był żonaty od r. 1664 ze skarbnikówną bracławską Marcybellą Łaszczówną, z którą miał syna Jana Gabriela, również kasztelana bieckiego, oraz dwie córki: Mariannę, najpierw za Adamem Stadnickim, a potem za Aleksandrem Chlewickim, oraz Dorotę, za Stefanem Rzeczyckim. Żył jeszcze w r. 1696, gdyż procesował się wówczas o Okuniów. Został pochowany wraz z żoną w rodzinnym Tarnowcu koło Jasła.
Boniecki; Uruski; – Garbacik J., Ostatni kasztelan biecki i jego siedziba w Tarnowcu, w: Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego, Kr. 1964; tenże, Tarnowiec, gmina zbiorowa powiatu jasielskiego, Kr. 1938 s. 62–3; Przyboś A., Konfederacja gołąbska, Tarnopol 1936; tenże, Udział szlachty bieckiej w życiu politycznym Rzeczypospolitej w XVI i XVII w., w: Nad rzeką Ropą, Kr. 1968 s. 251; – Akta sejmikowe woj. krak., IV; Lauda sejmikowe halickie, Wyd. A. Prochaska, Lw. 1931, Akta grodz. i ziem., XXIV; Lauda wiszeńskie 1648–1673, Wyd. A. Prochaska, Lw. 1911, Akta grodz. i ziem., XXI; Pamiętniki historyczne, Wyd. L. Hubert, W. 1861 I 187; Vol. leg., V 335, 361; Arch. Państw. w Kr.: Castr. Biec. 199 s. 370–372, (nominacja na kasztelana).
Adam Przyboś