Mikucki Andrzej (1896–1970), inżynier i wynalazca naftowy. Ur. 24 I w Gorlicach, był synem Leona (juniora, zob.) i Wandy z Girtlerów. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie i praktyce wiertniczej w Borysławiu studiował w Akademii Handlowej w Wiedniu, którą ukończył w r. 1915. Następnie praktykował w fabryce maszyn wiertniczych i w rafinerii w Gliniku Mariampolskim pod Gorlicami, a w l. 1917–22 studiował mechanikę na Politechnice Lwowskiej z przerwą w l. 1919–20 na wojskową służbę lotniczą. W l. 1922–44 pracował jako kierownik kopalń nafty koncernu «Małopolska» w Wańkowej w Galicji wschodniej (upaństwowionych w r. 1939), a równocześnie był ekspertem w zakresie eksploatacji zasobów nafty głównego Zagłębia Borysławskiego. W l. 1944–5 był kierownikiem sektoru naftowego w Sanoku, następnie szefem eksploatacji Zagłębia Krośnieńskiego, w l. 1951–6 starszym inspektorem eksploatacji ropy i gazu Centralnego Zarządu Przemysłu Naftowego w Krakowie, w l. 1956–66 pracownikiem naukowym i kierownikiem Zakładu Automatyzacji i Telemechaniki Instytutu Naftowego w Krakowie. Na emeryturę przeszedł w r. 1966 w stopniu dyrektora górniczego. Równolegle do pracy w przemyśle w l. 1938–9 zorganizował kursy dla maszynistów i motorowych przemysłu naftowego w Wańkowej, i kierował nimi; po wojnie prowadził kursy z zakresu eksploatacji kopalń ropy, a w l. 1947–50 uczył w technikum naftowym dla dorosłych w Krośnie.
M. całe życie interesował się ekonomiką kopalń ropy, ich gazyfikacją i elektryfikacją, a wyróżnił się głównie przez opracowanie metod wtórnej eksploatacji złóż oraz wynalazki z zakresu automatyzacji w przemyśle naftowym. Już z początkiem swej pracy w Wańkowej przeprowadził pełną elektryfikację kopalni, uzyskując znaczne obniżenie kosztów wydobycia oraz przyspieszenie prac wiertniczych. Potem zmontował instalację do nagazowania złoża, umożliwiającą mu przeprowadzanie doświadczeń, które doprowadziły do opracowania po wojnie metod wtórnej eksploatacji. Zastosowane w kilkunastu kopalniach (w Wańkowej, Ładynie, Turzepolu, Grabownicy, Iwoniczu, Potoku, Krościenku, Turaszówce, Foluszu, Lipinkach, Krygu, Bieczu, Harklowej, Osobnicy) metody te pozwoliły na znaczny wzrost produkcji ropy i weszły na stałe do eksploatacji polskich kopalń ropy naftowej. Poza tym M. skonstruował w r. 1946 lekki wyciąg mechaniczny eksploatacyjny, w r. 1949 jednorzędowe wyporowe pompy wgłębne. Od r. 1948 zainteresował się też automatyzacją, konstruując urządzenie do zdalnych pomiarów ciśnienia i temperatury, a także prototyp elektronicznego urządzenia do automatycznego sterowania wydobyciem ropy w granicach założonych ciśnień. Pokłosiem publikacyjnym jego odkryć były m. in.: Wskazówki dla obsługujących urządzenie dla nagazowania złoża (Krosno 1947), Ożywianie złoża ropnego przez zawadnianie i nagazowanie (Kr. 1953) oraz szereg artykułów w „Nafcie” i „Przemyśle Naftowym”. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a za wynalazki wielokrotnie nagradzany. Zmarł 7 III 1970 w Krakowie.
W małżeństwie z Anielą Pragłowską miał syna Andrzeja, inżyniera mechanika, i córkę Teresę Regułową, geologa.
„Nafta” 1970 nr 5 (fot.); – Zakł. Dok. IH PAN w Kr.: Teki K. Mińskiego; – Informacje Anieli Mikuckiej.
Stanisław M. Brzozowski