Kulczycki Antoni Mamert (1879–1962), inżynier górniczy, geolog. Syn Maurelego i Marii z Chmielowskich, ziemian podolskich. Ur. 11 V w Makowie pod Kamieńcem Podolskim. Gimnazjum klasyczne ukończył w r. 1897, po czym wstąpił do Państwowego Uniwersytetu w Petersburgu, gdzie zdał trzy kursy na wydziale matematycznym. Następnie zapisał się na studia w Instytucie Górniczym w Petersburgu, uzyskując w r. 1912 z wyróżnieniem dyplom inżyniera górniczego. W okresie studiów należał do polskich organizacji studenckich w Petersburgu. Po studiach brał udział z ramienia Komitetu Geologicznego w ekspedycjach poszukujących złota na pograniczu rosyjsko-mongolskim, po czym pod kierownictwem W. Nikitina w Instytucie Górniczym w Petersburgu opracowywał zebrane w terenie materiały petrograficzne. W r. 1914 K. został powołany do pracy w Organizacji Robót Hydrogeologicznych podległej Min. Rolnictwa i Dóbr Państwowych w Rosji. Z ramienia tej instytucji prowadził badania w Azji Środkowej, a w sezonach jesienno-zimowych opracowywał materiały w Petersburgu. Później jako pracownik Oddziału Ulepszania Ziemi w Min. Rolnictwa kilkakrotnie uczestniczył w ekspedycjach badawczych na stepy Kazachstanu i w góry Tiań-Szań, zdobywając praktykę hydrogeologiczną i bogate zbiory petrograficzne. Po powrocie do Piotrogrodu przez pewien czas kierował pracami geologicznymi przy budowie zapór w Kraju Ołonieckim. W l. 1917–9, jako petrograf, zajmował się w Laboratorium Geologicznym Akademii Nauk systematycznym badaniem skał jako materiałów budowlanych. W r. 1920 K. zorganizował katedry krystalografii i hydrogeologii na Środkowo-Azjatyckim Uniwersytecie Państwowym w Taszkiencie, gdzie w l. 1920–5 wykładał te przedmioty. W terenie zajmował się przeważnie problematyką hydrogeologiczną w okolicy Taszkientu i Samarkandy. W okresie pracy pedagogicznej napisał podręcznik krystalografii (w rkp.). Uczestniczył w pracach Tow. Naukowego w Taszkiencie.
W r. 1925 K. wraz z rodziną przyjechał do Polski. Przez pewien czas był inżynierem w kopalniach węgla na Górnym Śląsku i soli w Kałuszu. Później pracował jako hydrogeolog w firmie M. Łempicki i Spółka, prowadząc m. in. wiercenia głębokie w Ciechocinku dla potrzeb tamtejszego Zakładu Zdrojowego. W r. 1933 powołany został jako inspektor techniczny do Miejskich Zakładów Komunikacyjnych w Warszawie w związku z rozpoczęciem prac przy budowie metra. W instytucji tej pracował do r. 1949, kiedy przeszedł na emeryturę. W okresie międzywojennym należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), gdzie współpracował z M. Michałowiczem (później profesorem). Po ostatniej wojnie był aktywnym członkiem władz Polskiego Tow. Miłośników Nauk o Ziemi. Należał także do Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT). Zmarł 6 IX 1962 r. w Warszawie. Od r. 1917 K. ożeniony był z paleontologiem Zinaidą Kulczycką z Gorizdrów (zob.). Miał córkę Annę, lekarza, i syna Juliana, paleontologa.
Vjalov O. S., Pamjati Z. F. Gorizdro-Kulčyckoj (1884–1949), „Geologičeskij Sbornik Lvovskogo Geologičeskogo Obščestva” (Lw.) 1956 nr 2–3 s. 337–42; tenże, Prace geologiczne rodziny Kulczyckich w Środkowej Azji i w Polsce, w: Historia rosyjsko-polskich kontaktów w dziedzinie geologii i geografii, W. 1969 s. 69–72; – Arch. Muz. Ziemi: Teczka biograficzna pt. Kulczycki Antoni, z biogramem pióra T. Wiśniowskiego na podstawie informacji K. Bohdanowicza (dane do r. 1919) oraz z odpisem autobiografii (oryginał w zbiorach rodziny), Teczka biograficzna pt. Kulczycka Zinaida z mszp. jej życiorysu napisanym przez K-ego w r. 1949; – Informacje córki Anny.
Zbigniew J. Wójcik