Szacki Antoni, pseud.: Antoni Dąbrowski, Skarbek, Ludwik, Bohun (1902–1992), kapitan Wojska Polskiego, pułkownik Narodowych Sił Zbrojnych.
Ur. 1 III w Charkowie (lub Wilnie), był najmłodszym dzieckiem Antoniego (zm. 1910), inżyniera leśnika, zesłanego w głąb Rosji za udział w ruchu rewolucyjnym 1905 r., i Marii ze Snarskich.
S. uczył się od r. 1910 w Tomsku, a następnie od r. 1911 w Charkowie, gdzie ukończył siedem klas gimnazjum. Mieszkał tam w domu babki, Anny Snarskiej i należał do miejscowego «Sokoła». W r. 1919 przyjechał wraz z rodzeństwem do Warszawy, po czym wiosną 1920 wstąpił jako ochotnik do WP. Służył w 1. Pułku Ułanów Krechowieckich; ranny w rękę w czasie walk z Armią Czerwoną w Małopolsce wschodniej, leczył się w szpitalu w Sandomierzu. W czasie rekonwalescencji w obszarze przyfrontowym został w sierpniu 1920 zagarnięty przez zagon kozacki z konnej armii S. Budionnego. Przebywał w obozach jenieckich na Ukrainie, m.in. w Militopolu. W rezultacie wymiany jeńców wrócił we wrześniu 1921 do Polski. W r. 1923 zdał maturę w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Grodnie, a następnie rozpoczął studia na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz. Mimo podjętej niebawem pracy w Pocztowej Kasie Oszczędności przy ul. Jasnej, trudne warunki materialne zmusiły go do przerwania studiów. Dn. 30 VIII 1924 wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, którą ukończył 1 VIII 1925 w stopniu kaprala podchorążego. Skierowany na praktykę do 76. pp w Grodnie, już 2 XI t.r. rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Piechoty w Warszawie. W czasie przewrotu majowego 1926 r. uczestniczył ze Szkołą w walkach po stronie rządowej jako dowódca plutonu; został wtedy ranny w nogę. Dn. 1 VIII t.r. mianowano go plutonowym podchorążym. Po ukończeniu szkoły 1 VIII 1927 został awansowany 15 VIII t.r. (ze starszeństwem z 1 VIII) na stopień podporucznika i ponownie otrzymał przydział do 76. pp w Grodnie, dowodzonego wówczas przez ppłk. Ignacego Oziewicza. Początkowo pełnił funkcję młodszego oficera 7. komp. szkolnej, potem w szkole podoficerskiej pułku dowodził plutonem, a od 1 IV 1930 kompanią rekrucką. Od r. 1928 był prezesem spółdzielni wojskowej 76. pp. Dn. 15 VIII 1929 awansował do stopnia porucznika. W okresie 1 XI 1931 – 1 III 1932 odbył kurs łączności w Zegrzu, po czym objął dowodzenie kompanią łączności. Od 1 IX 1934 dowodził szkołą podoficerską 76. pp. Awansował do stopnia kapitana ze starszeństwem z 1 I 1936. Dowodził potem 9. komp., pełniąc jednocześnie obowiązki dowódcy 3. baonu, a następnie był dowódcą 3. komp. tego pułku.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został S. oficerem do zleceń dowódcy Armii «Prusy» gen. Stefana Dąb-Biernackiego. Od 3 IX t.r. cofał się ze sztabem armii ze Skierniewic przez Radom i Puławy pod Lublin, a po rozbiciu jednostek wchodzących w skład Armii „Prusy” ewakuował się przez Uściług i Włodzimierz Wołyński do Łucka. Po wkroczeniu Armii Czerwonej 17 IX przedostał się do Lwowa; podczas obrony miasta został ujęty przez Niemców, ale niebawem zbiegł i 23 IX przybył do Krakowa. Następnie mieszkał u swoich teściów w Wadowicach i bezskutecznie próbował przedostać się na Węgry. W sierpniu 1940 przeniósł się do Zagnańska koło Kielc, gdzie przebywała jego rodzina; przybrał wówczas nazwisko Dąbrowski. Przez swego szwagra, Albina Urbanowskiego, poznał Zygmunta Neymana, działacza Związku Jaszczurczego (ZJ), który wprowadził go do tej organizacji. S. przybrał pseud. Bohun; werbował i szkolił nowych członków oraz tworzył oddziały zbrojne (do wiosny 1942 przeszkolił wojskowo pięćset osób). Równocześnie brał udział w tajnym nauczaniu jako nauczyciel matematyki i fizyki. Nawiązał łączność z V Komendą Okręgu Kielecko-Radomskiego ZJ dowodzoną przez mjr. Olgierda Mirskiego «Olgierda», po czym objął stanowisko szefa sztabu V Okręgu ZJ. Po połączeniu jesienią 1942 Narodowej Organizacji Wojskowej z ZJ i powstaniu Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ) pod komendą płk. Oziewicza został szefem sztabu Okręgu V Kieleckiego NSZ, dowodzonego nadal przez Mirskiego. W r. 1943 Rada Polityczna NSZ awansowała go do stopnia majora.
Dn. 20 VII 1944 został S. zatrzymany w łapance na dworcu kolejowym w Kielcach; po ucieczce dołączył 6 VIII t.r. wraz z trzystuosobową grupą z okolic Zagnańska do 204. pp NSZ. Rada Polityczna «Zachód» NSZ powierzyła mu 10 VIII dowodzenie mającą powstać Grupą Operacyjną «Zachód» NSZ. Jednak już 11 VIII został S. p.o. dowódcą powstałej tego dnia w Lasocinie na bazie oddziałów 202. i 204. pp NSZ ok. siedmiusetosobowej Brygady Świętokrzyskiej NSZ (oficjalnie dowódcą był płk Stanisław Nakoniecznikoff-Klukowski «Kmicic», przebywający wówczas w powstańczej Warszawie). Zastępcą S-ego został mjr Władysław Marcinkowski «Jaksa», a szefem sztabu mjr Leonard Zub-Zdanowicz «Ząb». Jednocześnie objął S. dowództwo 202. pp i sprawował je do 14 VIII (tego dnia awansował do stopnia podpułkownika). Dn. 26 VIII w rejonie Oblęgorka nawiązał kontakt z komendantem AK Okręgu Kielce, dowódcą Radomsko-Kieleckiego Korpusu AK «Jodła», płk. Janem Zientarskim «Mieczysławem» oraz dowódcą 2. DP Legionów AK ppłk. Antonim Żółkiewskim «Linem». Rozmowy dotyczące zasad współpracy były kontynuowane 2 i 3 IX z Zientarskim i jego szefem sztabu, Wojciechem Borzobohatym; nie przyniosły pozytywnych rezultatów. Dowodzona przez S-ego Brygada prowadziła działania zbrojne wymierzone w AL, partyzantów sowieckich i Niemców (m.in. 20 VIII pod Kurzelowem i 23 VIII pod Raszkowem przeciw oddziałom niemieckim, 24 VIII przeciw Brygadzie AL «Świt» w Fanisławicach, 1 IX pod Radoszycami przeciw Niemcom, 8 IX pod wsią Rząbiec przeciw oddziałowi AL im. Bartosza Głowackiego i partyzantom sowieckim kpt. I. I. Karawajewa, 20 IX pod Cacowem przeciw Niemcom, 12 X w rejonie Ludwinowa przeciw oddziałowi AL. «Sarny»). Dn. 18 X rozkazem p.o. komendanta NSZ płk. Zygmunta Broniewskiego «Boguckiego» został S. oficjalnie zatwierdzony na stanowisku dowódcy Brygady. W grudniu toczył rozmowy z przedstawicielami dowództwa Okręgów AK: Krakowskiego i Kielecko-Radomskiego. Przez Radę Polityczną NSZ został mianowany 25 XII pułkownikiem i odznaczony Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego II kl. oraz Krzyżem Walecznych. Na początku stycznia 1945 przebywał na urlopie u rodziny w Suchedniowie, a po powrocie 8 I t.r. dokonał reorganizacji Brygady, która od 22 XII 1944 przebywała na postoju w rejonie wsi Giebułtów, Maciejów i Boczkowice; jednostka liczyła wtedy ok. 1 tys. żołnierzy.
W związku z rozpoczęciem ofensywy Armii Czerwonej, S. zarządził 13 I 1945 natychmiastowy wymarsz na zachód. Brygada przekroczyła linię kolejową Kraków-Warszawa w miejscowości Tunel, a koło Pogwizdowa starła się z jednostką Wehrmachtu i poniosła straty. S. uzyskał 15 I t.r. zgodę Niemców na przejście Pilicy w okolicy Żarnowca. Pod Lublińcem 17 I Niemcy próbowali wymusić na Brygadzie złożenie broni, ale mjr Marcinkowski wyjednał zezwolenie na przejście jednostki na teren Protektoratu Czech i Moraw. Dn. 19 I wydał S. rozkaz dzienny nr 159, w którym ogłosił «wejście w stan niewojowania z Niemcami na czas nieokreślony». Cofając się przed frontem prowadził wraz ze swym sztabem rozmowy z Niemcami, m.in. nocą z 26 na 27 I w Frankenstein (obecnie Ząbkowice Śląskie) i 28 I w Kaubitz (obecnie Kubice), w rezultacie których oprócz zezwolenia na dalszy marsz na zachód otrzymał środki na utrzymanie Brygady. Unikał angażowania się po stronie niemieckiej, zasłaniając się brakiem odpowiedniego przygotowania i uzbrojenia żołnierzy, choć stwarzał pozory przygotowywania się do walki z Armią Czerwoną i 7 II odkomenderował nawet grupę pięćdziesięciu żołnierzy pod dowództwem kpt. Stefana Celichowskiego «Skalskiego» na szkolenie dywersyjno-wywiadowcze. Dn. 8 II Brygada zatrzymała się na dłuższy postój w Kottwitz koło Arnau. Niemcy zażądali tam bezwarunkowej kapitulacji, a także utworzenia niemiecko-polskiego legionu do walki z ZSRR; żądania te S. odrzucił.
Dn. 22 II 1945 Brygada przekroczyła granicę przedwojennej Czechosłowacji i 18 III t.r. osiągnęła miejscowość Rozstání (20 km na północ od Brna), gdzie przebywała prawie miesiąc. S. z Marcinkowskim i Zub-Zdanowiczem uczestniczył (5–6 IV) w konferencji polsko-niemieckiej (prawdopodobnie w Monachium), w czasie której otrzymał zgodę na dalszy marsz na zachód i nawiązanie kontaktu z Naczelnym Wodzem gen. Władysławem Andersem oraz rozbudowę jednostki; jednocześnie uzyskał od Niemców gwarancje nieuczestniczenia w walkach frontowych. W rezultacie konferencji dowództwo Brygady wysłało 10 IV emisariuszy (por./kpt. Przemysława Mieczkowskiego «Szaławę» i por. R. V. Tulleta «Harrego») do dowództwa II Korpusu we Włoszech, a 15 IV szefa Oddz. Informacyjnego rtm. Jerzego Dobrzańskiego Zaleskiego «Zarembę» do Rządu RP w Londynie. W czasie ostatnich rozmów z Niemcami (12 IV) uzyskano zezwolenie na opuszczenie Rozstání. Wskutek informacji o przygotowywanym przez czeski ruch oporu powstaniu antyniemieckim w Pilźnie, S. zarządził marsz w kierunku miasta. Przeprowadził Brygadę lasami, nie dopuszczając do walk z siłami niemieckimi i 21 IV stanął w rejonie Pilzna. Na wiadomość o odwołaniu powstania zajął 28 IV pozycje w rejonie m. Všekary pod Holýšovem (Holiszowem). Brygada wznowiła wtedy walkę z Niemcami, ułatwiając przez to Amerykanom przełamanie obrony niemieckiej XIII Armii pod Bischofsteinitz. Dn. 30 IV wysłał S. patrol oficerski, który 2 V dotarł do oddziałów amerykańskich, wchodzących w skład 2. DP z III Armii gen. G. Pattona. Dzięki informacjom S-ego lotnictwo amerykańskie zbombardowało w tym czasie las koło m. Všekary wraz ze składami amunicji. Umożliwiło to przemarsz Brygady na Holýšov i wyzwolenie 5 V tamtejszego obozu koncentracyjnego dla kobiet. Dn. 6 V, wspólnie z jednostkami amerykańskimi, Brygada zaatakowała i wzięła do niewoli sztab XIII Armii w miejscowości Hradislavy, po czym S. spotkał się z gen. C. R. Huebnerem, dowódcą V Korpusu III Armii gen. Pattona; Amerykanie uznali wówczas Brygadę za jednostkę aliancką, o czym S. poinformował żołnierzy rozkazem z 7 V.
Po zakończeniu działań wojennych Brygadę wizytowali oficerowie brytyjscy, belgijscy, francuscy, holenderscy i sowieccy, m.in. dziękując za uwolnienie więźniarek z obozu w Holýšovie. Inspekcji jednostki dokonał także 14–15 V 1945 przedstawiciel Polskiej Misji Wojskowej przy III Armii ppłk Alojzy Mazurkiewicz, który zabrał raport S-ego do Naczelnego Wodza gen. Andersa. S. starał się odsunąć Brygadę od amerykańsko-sowieckiej linii demarkacyjnej, lub przenieść ją do II Korpusu we Włoszech; było to zbieżne ze staraniami polskich władz wojskowych w Wielkiej Brytanii, a także naciskami władz czechosłowackich, negatywnie nastawionych do Brygady. W rezultacie ewakuowano jednostkę w czerwcu w rejon Bernartice (Bernatice) w Sudetach i zakwaterowano ją w pięciu przyległych wioskach. W poł. r. 1945 wysłał S. do kraju patrol oficerski w celu sprowadzenia rodzin żołnierzy Brygady (przeprowadzono przez granicę czterdzieści rodzin, w tym dzieci S-ego). Gdy w „News Chronicle” (30 VII t.r.) Stefan Litauer oskarżył Brygadę o kolaborację w czasie wojny z Niemcami, Amerykanie zdecydowali o demobilizacji jednostki. Dn. 6 VIII Brygada złożyła broń i została przewieziona na teren Niemiec do Koburga. Gen. D. Eisenhower sprzeciwił się wówczas żądaniom marsz. G. Żukowa, by wydać S-ego władzom ZSRR jako zbrodniarza wojennego.
Dn. 15 VIII 1945 przeniesiono Brygadę do Karlsfeld i przekształcono w kompanie robocze; wywołało to oburzenie żołnierzy. W tej sprawie interweniował gen. Anders i w rezultacie S. wraz z mjr./ppłk. Stanisławem Żochowskim i mjr. Jerzym O. Iłłakowiczem udał się 15 IX t.r. do sztabu III Armii w Bad Tölz i uzyskał zgodę na sformowanie z żołnierzy Brygady sześciu kompanii wartowniczych. Brygada przybyła 1 X na poligon Marsfeld pod Norymbergą. Po jej przekształceniu 19 I 1946 w I Grupę Kompanii Wartowniczych przy III Armii był S. nadal dowódcą, jednak Amerykanie stopniowo ograniczali jego kompetencje: odebrali mu uprawnienia awansowe i większość uprawnień dyscyplinarnych (m.in. likwidując Wojskowy Sąd Okręgowy Brygady). Dn. 14 II t.r. dowództwo I Grupy Kompanii Wartowniczych zostało zniesione, powołano natomiast komendę Obozu Uzupełnień przy 192. Labour Service Center, nadal pod komendą S-ego. W lutym, na autostradzie Norymberga–Monachium, samochód S-ego został ostrzelany przez sześcioosobową grupę zamachowców. Pod naciskiem władz sowieckich i rządu w Warszawie, domagających się ekstradycji dowódcy i żołnierzy Brygady, S. udał się 18 III na «urlop wypoczynkowy», a w kwietniu został zwolniony z dowództwa (rozkazy specjalne wydawał do marca 1948). Nie skorzystał z amerykańskiej propozycji zamieszkania w USA i osiadł w Monachium. Tam ponownie usiłowano dokonać na niego zamachu. W lipcu 1946 MSZ w Warszawie rozpoczęło zabiegi u władz amerykańskich o ekstradycję S-ego i wpisanie go do międzynarodowego rejestru przestępców (zbrodniarzy) wojennych; oficjalny wniosek złożono 12 I 1947, jednak usiłowania te nie przyniosły rezultatu. Natomiast w następstwie starań MSZ, wpisano S-ego na listę Komisji Narodów Zjednoczonych ds. zbrodni wojennych (UNWCC).
W styczniu 1949 wyjechał S. do Francji; podjął tam pracę jako zarządca na farmie Jana Kamieńskiego pod Tuluzą. W maju t.r. grupa byłych francuskich więźniarek z obozu w Holýšovie urządziła uroczyste powitanie S-ego we Francji. Dn. 8 VIII 1950 został S. aresztowany i uwięziony w Tuluzie pod zarzutem «zwalczania stronnictw lewicowych» w czasie okupacji niemieckiej. Spowodowało to liczne protesty rządu emigracyjnego w Londynie, generałów Andersa i Stanisława Maczka, stronnictw emigracyjnych i polskich kombatantów. Po ośmiu dniach odbyła się rozprawa przed sądem francuskim, w wyniku której S. został zwolniony. W maju 1951 wywiad francuski wykrył, iż pertraktujący z S-m rzekomy kupiec był agentem planującym na niego kolejny zamach. Wraz z zarządem organizacji «Ogniwa», skupiającej byłych żołnierzy NSZ we Francji, podejmował S. w r. 1951 gen. Andersa. T.r. rozpoczął starania o wyjazd do USA, a w r. 1953 zamieszkał z rodziną w majątku Kamieńskiego pod Bordeaux, gdzie pracował w winnicy.
Po otrzymaniu wizy przybył S. w grudniu 1955 do USA; osiedlił się w Costa Mesa w Kalifornii. Jako pułkownik NSZ nie przyjął nadanego mu w marcu 1957 przez gen. Andersa awansu do stopnia majora. Uczestniczył w uroczystościach rocznicowych Brygady Świętokrzyskiej: w zjazdach żołnierzy z okazji 25-lecia (w styczniu 1970) oraz z okazji 40-lecia w Oakville, Con. (1984). Pod nazwiskiem Antoni Bohun-Dąbrowski opublikował książkę Byłem dowódcą Brygady Świętokrzyskiej NSZ (Londyn 1984, wyd. 2, Londyn 2001). Opracował „Koncepcje i plany środowiska politycznego «Szaniec» i dowództwa wojskowego NSZ”. Zmarł 3 VII 1992 w Costa Mesa, został pochowany na miejscowym cmentarzu. Był odznaczony, oprócz wymienionych, Krzyżem Zasługi z Mieczami i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
S. był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 21 XII 1930 z Zofią Chojecką (zm. 5 V 1945 w Krakowie), nauczycielką szkoły paraf. w Grodnie, po raz drugi od 27 VI 1946 z Barbarą Kłaczyńską. Z obu małżeństw miał sześcioro dzieci: córki Barbarę i Marię Krystynę oraz synów Antoniego, Andrzeja, Aleksandra i Stefana.
Materiały do bibliografii Narodowych Sił Zbrojnych, W. 2005; – Brzoza C., Od Miechowa do Coburga. Brygada Świętokrzyska Narodowych Sił Zbrojnych w marszu na zachód, „Pamięć i Sprawiedliwość” 2004 nr 1 s. 221–4, 226, 228–9, 231, 233–4, 236–7, 239–55, 259–60, 263–4, 268; Chodakiewicz M. J., Narodowe Siły Zbrojne. „Ząb”. Przeciw dwu wrogom, W. 1994 s. 171–8, 181–2, 186–92, 194–6, 198–9 (fot.); Friedl J., Brygada Świętokrzyska NSZ w Czechosłowacji. Meldunki czechosłowackiego oficera łącznikowego (czerwiec–lipiec 1945), „Zesz. Hist. WiN-u” R. 13: 2004 z. 22 s. 123–7, 136; tenże, Niechciani goście. Brygada Świętokrzyska w Czechosłowacji, „Mówią Wieki” 2004 z. 4 s. 30, 34–5 (fot.); Gontarczyk P., Polska Partia Robotnicza. Droga do władzy (1941–1944), W. 2006; Hillebrandt B., Brygada Świętokrzyska NSZ, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1964 nr 1; tenże, Partyzantka na Kielecczyźnie 1939–1945, W. 1970; Jankowiak S., Sprawa ekstradycji dowódcy Brygady Świętokrzyskiej płk. A. Dąbrowskiego – „Bohuna”, „Zesz. Hist.” (Paryż) 1977 z. 119 s. 213–25; Kołaciński W., „Żbik”. Między młotem a swastyką, W. 1991 s. 166, 193–4; Komorowski K., Polityka i walka. Konspiracja zbrojna ruchu narodowego 1939–1945, W. 2000; Narodowe Siły Zbrojne. Materiały z sesji naukowej poświęconej historii Narodowych Sił Zbrojnych, Warszawa 25 październik 1992 r., W. 1994; Nazarewicz R., Armii Ludowej dylematy i dramaty, W. 1998 (jako Skarbek); Pierwsze kontakty Brygady Świętokrzyskiej NSZ ze Sztabem Naczelnego, Oprac. C. Brzoza, „Zesz. Hist. WiN-u” R. 8: 1999 nr 13 s. 216–24; Pilaciński J., Narodowe Siły Zbrojne. Kulisy walki podziemnej 1939–1946, Londyn 1976; Siemaszko Z. S., Narodowe Siły Zbrojne, Londyn 1982; Szwejgert B., Podziemne formacje zbrojne „Obozu Narodowego” w latach 1939–1945, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1961 nr 1 s. 247, 249; W marszu i w boju, Monachium 1948; Widloch W., Inną drogą, Narodowe Siły Zbrojne, W. 1996; Wróblewski J., Armia „Prusy”, W. 1986; Załęski K., „Bończa”, Płk NSZ Antoni Bohun-Dąbrowski Skarbek dowódca Brygady Świętokrzyskiej NSZ, „Szaniec Chrobrego” 1993–4 z. 2 (169), 3 (170), 5 (172), 7 (174), 8 (175), 9 (176); Żebrowski L., Sierchuła R., Brygada Świętokrzyska NSZ, P. 1994 (fot.); Żochowski S., O Narodowych Siłach Zbrojnych, L. 1994; – Dobrzański-Zaleski J., Z misją do Naczelnego Wodza, „Zesz. Hist. NSZ” (Chicago) T. 4: 1969 s. 59–60; Jaxa-Maderski J., Na dwa fronty. Szkice z walk Brygady Świętokrzyskiej NSZ, Oprac. H. Pająk, L. 1995; Kempa B., Dramatyczny marsz, czyli Brygada Świętokrzyska od wewnątrz, „Biul. Inst. Pamięci Narod.” 2002 nr 8–9; Lednicki J., List do Redakcji. (W sprawie działalności Brygady Świętokrzyskiej NSZ i jej współpracy z hitlerowcami), „Kultura” 1950 nr 10; Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, W. 1933; Marcinkowski-Poray S., Moje wspomnienia o Bohunie, „Zesz. do Hist. Narod. Sił Zbrojnych” (Montreal–W.) 1994 z. 6; Marcinkowski W. „Jaxa”, Wspomnienia 1934–1945, W. 1998; Narodowe Siły Zbrojne na Kielecczyźnie w świetle dokumentów Sicherheitspolizei, „Najnowsze Dzieje Polski” T. 4: 1960; Rocznik oficerski, W. 1932; Rozkazy dzienne Brygady Świętokrzyskiej NSZ, Oprac. C. Brzoza, Kr. 2003; Rozkazy dzienne Brygady Świętokrzyskiej NSZ I Grupy Kompanii Wartowniczych 1946, Oprac. tenże, Kr. 2008; Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kr. 2006; Szucki P., Odszedł płk Antoni Bohun-Dąbrowski, „Szczerbiec”, „Biul. Zarządu Głównego Zw. Żołnierzy NSZ” 1992 nr z 3 XI; Trzecieski W., Tadeusz Boguszewski, Jeszcze o NSZ, „Kultura” (Paryż) 1955 nr 5; Żebrowski L., Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty, struktury, personalia, W. 1995–6; – „Szaniec” 1945 nr 1; „Zesz. Hist.” T. 5: 1990 s. 57–8, 90; „Zesz. Hist. NSZ” T. 3: 1964 cz. 1–2 s. 56, 65, 67, 70, 75, 77; – AAN: Arch. Zakł. Hist. Partii przy KC PZPR, sygn. 207 (dok. NSZ), sygn. 203/XI–4 (raporty AK Okręg Radom); Arch. MSZ w W.: sygn. 182/d (Brygada Świętokrzyska NSZ), sygn. 906/d/25 (Dowództwo Główne NSZ, koresp. dot. Okręgu V); B. Jag.: Akc. 348/08 (Zeszyt Ewidencyjny – Dowództwo Brygady Świętokrzyskiej – Bohun – Dąbrowski Skarbek Antoni); CAW: Akta personalne, sygn. 19829, 20477 (miejsce ur. S-ego: Charków); Fundacja Centrum Dok. Czynu Niepodległościowego w Kr.: Mater. biogr. dot. S-ego, nagrania przemówień, fot.
Andrzej Kostrzewski