Bolesław (Bolko) (1298–1341), ks. śląski, pan na Fürstenbergu i Ziembicach, margrabia kładzki, najstarszy z synów Bolesława I świdnickiego i Beatryczy, córki Ottona brandenburskiego, pozostawał czas dłuższy pod opieką brata Bernarda, z którym nawet po dojściu do pełnoletności rządził wspólnie księstwem. Dopiero w czasie między 8 VI 1322 a 20 V 1323 nastąpił podział dzielnicy; B. otrzymał Ziembice, które odtąd stanowiły wyposażenie nowej linji Piastów śląskich. Młody książę nie odznaczał się specjalnemi przymiotami władcy, gdyż jako cechę najwięcej charakterystyczną kronikarz wysunął jego niewybredny humor (gessit plurima risu digna), który pchał B-ka do złośliwych a księcia niegodnych żartów z wrocławskiemi przekupkami. A zdawało się przecież, że panowanie jego utwierdzi niezawisłość Śląska, tak dzielnie bronioną przez najbliższych mu Piastowiczów świdnickich. Już małżeństwo B-a z Juttą, wdową po hr. Trenczyna, (przed 1321) wskazuje, że książę pozostawał pod wpływem Bernarda, zięcia Łokietka. W orszaku fürstenberskiego księcia zaprawiał się B. do wojennego rzemiosła, gdy Bernard z wojskami krzyżackiemi w r. 1322 wziął udział w wyprawie na Litwę; samodzielnie wystąpił w szykach cesarza w obozie pod Pawią 4 VIII 1329. Z walk tych wynieść musiał doświadczenie, które obok wrodzonych zdolności pozwoliło mu skutecznie opierać się najazdowi Karola Luksemburskiego w r. 1335. Mimo orężnego sukcesu (29 VIII 1336), rozrzutny a bezpieniężny, B. oddał Janowi Luksemburskiemu księstwo w lenno, licząc na obietnicę nadania mu ziemi kładzkiej, którą istotnie przed końcem 1336 miał w swem posiadaniu. Z klerem walczył zajadle o dziesięciny; niedość na tem: ludzie jego obrabowali nuncjusza papieskiego Piotra z Alwernji, a książę zagarnął dochody i dobra duchownych. Chwilowe nasycenie skarbu tego rodzaju operacjami miało katastrofalne następstwa. Pod presją kar kościelnych i oskarżeń papieża Jana XXII B. wynagrodzić musiał wszystkie straty, co tak obciążyło jego szkatułę, że był zmuszony do oddania w zastaw królowi czeskiemu niemal całego księstwa, na spłacenie długów. Jan Luksemburski, chcąc utwierdzić swe wpływy, wymógł na B-ie zobowiązanie, że książę bez jego zgody nie ożeni się ponownie po śmierci Jutty. Chociaż B. nie wykazał zdolności szafowania własnemi dochodami, to przecież widać u niego dużą troskę o gospodarczy rozwój podległych ziem. Świadczy o tem najlepiej szereg przywilejów, które istotnie posłużyły do gospodarczego rozwoju miast i wsi księstwa. Czynny do końca życia, zmarł 11 VI 1341 w Ziembicach; pochowany w klasztorze henrykowskim, gdzie syn jemu i matce wystawił wspaniały nagrobek.
Hartmann F., Geschichte der Stadt Münsterberg, Münsterberg 1907; Historja Śląska, Kr. 1933–6, I, III; Wutke K., Studien zur älteren schlesischen Geschichte, »Zeitschrift für Gesch. Schlesiens«, Breslau 1912, XLVI 163–6; Mon. Pol. Hist., III 510–11; Script. Rer. Pruss. I 186, 287, 599; Grünh.-Markgr., I–II; Cod. Sil., V, X, XVIII, XXII, XXIV, XXIX, XXX.
Karol Piotrowicz