Rychłowski Bolesław Sylforian (1865–1941), hydrogeolog i przedsiębiorca. Ur. 22 VIII w Staszowie w pow. kozienickim, był synem Antoniego i Izabelli z Maciszewskich.
Starszy brat R-ego Aleksander (1859 – zm. przed r. 1933) studiował na Politechnice Ryskiej w l. 1880–8 (podana w: „Album academicorum” data jest zapewne zbitką lat studiów dwóch braci). Należał tam w l. 1880–3 do korporacji «Arkonia», a potem – do «Welecji». W r. 1894 założył w Warszawie biuro wiertnicze «Rychłowski, Wehr i Ska», które dwa lata później uzyskało – jako pierwsze – głęboką wodę artezyjską w Warszawie. Wyniki swych studiów hydrogeologicznych ogłosił w artykułach: Nowy głęboki otwór świdrowy w Ciechocinku („Przegl. Techn.” 1899), Przyczynek do hydrologii Królestwa Polskiego. Łuków i okolice (tamże 1905). Wygłaszał także odczyty, m. in. o wodach podziemnych Łodzi (tamże 1903). Zapewne on wykładał także zagadnienia hydrogeologiczne w technicznej szkole kolejowej w Warszawie, gdzie przed r. 1912 był nauczycielem.
R. prawdopodobnie rozpoczął studia na Wydz. Matematyczno-Fizycznym Cesarskiego Uniw. Warsz. Następnie miał studiować – podobnie jak jego brat Aleksander – na Politechnice Ryskiej, której prawdopodobnie nie ukończył. W r. 1894 podjął pracę w firmie hydrotechnicznej «Rychłowski, Wehr i Ska» w Warszawie, której był współudziałowcem, a w latach późniejszych współwłaścicielem i dyrektorem. W r. 1896 R. i brat jego Aleksander nawiercili na Pradze wody zmineralizowane, które nazwali drugim poziomem wgłębnych wód artezyjskich. W związku z tym odkryciem R. w swych publikacjach postulował założenie instytutu wód mineralnych na terenie Parku Skaryszewskiego (później Park Paderewskiego) w Warszawie, co nie zostało zrealizowane. Firma «Rychłowski, Wehr i Ska» zajmowała się szczególnie poszukiwaniem wody artezyjskiej. W l. 1894–1905 wykonała 790 otworów (do najgłębszych w Królestwie należał otwór w Aleksandrowie na Kujawach – 1002 m). Otrzymywała medale na wystawach higienicznych w r. 1896 w Warszawie, w r. 1903 w Łodzi, wyróżnienia w r. 1910 i potem w r. 1927 w Warszawie. Mieściła się od r. 1905 (do r. 1938) przy ul. Kruczej 24. Z ramienia firmy tej R. przed pierwszą wojną światową prowadził poszukiwania wody na terenie europejskiej części państwa rosyjskiego. Terenami penetracji badawczej sięgano do Petersburga oraz po Ural, choć większość prowadzonych wierceń wykonano w granicach historycznych Rzeczypospolitej. Zebrane materiały badawcze (opisy wierceń oraz próbki odwiertów) złożyły się na monografię Materiały do hydrologii Królestwa Polskiego i ziem przyległych (W. 1917). Próbki odwiertów R. przekazał Zakładowi Geologii Uniw. Warsz., opierając się na tych materiałach J. Lewiński i J. Samsonowicz napisali rozprawę „Ukształtowanie powierzchni, skład i struktura podłoża dyluwium wschodniej części Niżu Północno-Europejskiego” (W. 1916).
Przed pierwszą wojną światową R. przewodniczył Wydz. Hydrologicznemu Warszawskiego Tow. Higienicznego i w związku z tym opublikował broszurkę Wydział hydrologiczny Tow. Higienicznego. Zadania i dotychczasowa jego działalność (W. 1916). Na VII Nadzwyczajnym Zjeździe Techników Polskich w Warszawie w r. 1917 R. wygłosił referat O racjonalnej budowie studzien (druk w: „Pamiętnik Nadzwyczajnego Zjazdu…”, W. 1917). W r. n. uczestniczył w Zjeździe w sprawie higieny małych miast i wsi z referatem Zaopatrzenie wsi i małych miast w wodę (druk. w: „Pamiętnik Zjazdu …”, W. 1918).
W okresie międzywojennym prowadził R. badania hydrogeologiczne głównie w Warszawie i w centralnej części kraju. Na ten temat ogłosił m. in. artykuł Przebudowa warszawskiego węzła kolejowego. Warunki geologiczne i hydrologiczne terenu tunelowego („Dzien. Zarządu m. st. Warszawa” 1922 nr 37–8), a przede wszystkim obszerną monografię Materiały do hydrologii Rzeczypospolitej Polskiej (W. 1930 z. 1–3). Próbki wielu odwiertów przekazał do Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie, gdzie niektóre przetrwały drugą wojnę światową.
W l. 1927–8 na zlecenie sekcji budowy szybkiej kolei podziemnej Zarządu Miejskiego Warszawy, R. jako dyrektor firmy hydrotechnicznej, kierował badawczymi wierceniami rozpoznawczymi. Uzyskane wyniki ujął w czterech tomach materiałów dokumentacyjnych: Przekroje badań gruntu pod budowę kolei Metro w Warszawie. Plan oznaczeń wierceń próbnych Metra w Warszawie. Trasa Linia ul. Wolska, ul. Karowa, a ponadto Profile geognostyczne elementu zastępczego Metra… Dalsze prace zahamował narastający kryzys. Zapewne na marginesie tych studiów w r. 1932 opracował R. szkic zachowany w maszynopisie, Warunki geo- i hydrologiczne Warszawy i okolic. Publikacje R-ego z ostatnich lat życia dotyczą spraw higieny, szkolnictwa zawodowego oraz zagadnień hydrogeologicznych i geologiczno-inżynierskich. Ogłosił m. in. artykuły i broszury: Wody wgłębne i sposoby ich dobycia. Higiena wody (W. 1935), Badania gruntoznawczo-budowlane (W. 1937), Dostarczanie wód wgłębnych za pomocą studzien różnych typów i o szkolnictwie wiertaczy wodnych („Przegl. Techn.” 1939 nr 7–8 i odb. W. 1939), Źródła mineralne Warszawy („Zdrowie Publ.” 1939 nr 3 i odb. W. 1939).
Po śmierci Aleksandra Rychłowskiego jako współwłaściciel firmy był, obok R-ego, wymieniony Wojciech Olszewski. W r. 1939 firma przeniosła się na ul. Mokotowską 24. Specjalizowała się wówczas w badaniu gruntów pod budowle, wykonywaniu analiz gruntoznawczych oraz budowie studzien artezyjskich. W czasie drugiej wojny światowej prowadzono wiercenia dla potrzeb kartowania geologicznego. R. jako kierownik firmy prowadził wiercenia hydrogeologiczne w okolicy Warszawy. Zmarł 25 IV 1941 w Warszawie.
W r. 1942 jako współwłaściciel firmy wymieniony był Jan Jeżewski. Podczas powstania warszawskiego 1944 r. większość dokumentacji firmy uległa zniszczeniu.
R. był żonaty ze Stanisławą z domu Furs-Bielicką (zm. 1955), miał z nią syna Stanisława (zob.) i córkę Emilię, zamężną Mieszkowską, architekta.
Bibliogr. Warszawy, V–VI; Fleszarowa, Bibliogr. geol., Cz. 1 T. I z. 2 s. 268–9, Cz. 5 z. 1 s. 328; Enc. Warszawy; Album academicorum zu Riga 1862–1912, Riga 1912 s. 118; Księga pamiątkowa „Arkonii” 1879 – 9 V 1929, cz. III, listy imienne, W. 1929 s. 14; – Kowalski W. C., Wkład Jana Samsonowicza w rozpoznanie warunków hydrogeologicznych i inżyniersko-geologicznych Polski, „Przegl. Geol.” 1988 s. 463, Różycki S. Z., Pięćdziesiąt lat nauk geologicznych na polskim Uniwersytecie Warszawskim, w: Księga pamiątkowa sesji naukowej i zjazdu jubileuszowego w pięćdziesięciolecie geologii na Uniwersytecie Warszawskim, W. 1968 s. 16–17; Studia i projekty metra w Warszawie 1928–1958, W. 1962 s. 47; Wiśniowski T., Geologia polska w ostatnich latach pięćdziesięciu (1875–1925), Kr. 1931 s. 29; tenże, Zarys historii nauk geologicznych w Polsce i na świecie, „Prace Muz. Ziemi” Nr 18: 1971 cz. 2 s. 32; – Kowalski W. C., Diariusz Jana Samsonowicza, „Przegl. Geol.” 1988 s. 55; Księga adresowa byłych wychowanków Politechniki Ryskiej członków korporacji Arkonii i Welecji, W. 1905 s. 52–3; Księga adresowa Polski przemysłu, handlu, finansów, szkolnictwa, wolnych zawodów i organizacji społecznych 1938 s. 186; Księga adresowa przemysłu fabrycznego w Królestwie Polskim na r. 1905, poz. nr 1260 i 4384; Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu 1932, poz. nr 5225, 1934 poz. nr 3223, 1936 poz. nr 3596, 1938 poz. nr 4369; – „Biesiada Liter.” 1895 nr 34 s. 71; „Czas. Przyr. Ilustr.” 1928 z. 4 (Szósta lista adresów przyrodników w Polsce); „Gospodarka Wodna” z l. 1935–9; „Przegl. Techn.” 1896–1939; „Wędrowiec” 1898 nr 7 s. 130; – Arch. Muz. Ziemi PAN w W.: sygn. S 31 (fot. z wierceń rozpoznawczych metra warszawskiego w r. 1928); Państw. Inst. Geol. w W.: Archiwum Wierceń – próbki odwiertów, Arch. Dokumentacji źródłowej – sygn. 55/17 (opracowanie Wasserbohrung in Reg. Bez. Zicheneu); Paraf. św. Bartłomieja w Staszowie: Metryka ur. R-ego; – Zbiory prof. Antoniego S. Kleczkowskiego w Kr.: Rychłowski B., Warunki geo- i hydrologiczne Warszawy i okolic (mszp., 7 s. 2 mapki i przekrój geol. niecki warszawskiej), fot.
Stanisław Konarski i Zbigniew J. Wójcik