Chojnacki Dominik od św. Józefa (1721–1794), historyk zakonu pijarskiego. W r. 1739 wstąpił do zakonu, po ukończeniu studiów przez jakiś czas uczył wymowy w szkołach zakonnych. Ponieważ wywiązywał się doskonale ze swych obowiązków, wyznaczyły go władze na prośbę Andrzeja Zamojskiego, kanclerza wielkiego koronnego, na wychowawcę jego dzieci. Następnie powrócił do swych poprzednich obowiązków szkolnych i uczył wymowy, łaciny i greki, historii, geografii, języka francuskiego i filozofii. Z kolei przeniesiony został do szkoły pijarskiej w Podolińcu na Spiszu. W okresie zajęcia Krakowa przez Moskali, podczas walk z konfederatami barskimi, kierował krakowskim domem pijarskim. Potem przez sześć lat był rektorem szkoły w Podolińcu i wreszcie od r. 1785 rektorem w Krakowie, gdzie zmarł 11 XI 1794 r. W ciągu wolnego od zajęć szkolnych czasu napisał po łacinie dwutomowe dzieje ostatnich lat Rzeczypospolitej, a także na podstawie materiałów z Archiwum Podolińskiego dzieje zakonu pijarskiego w Polsce. W r. 1790 przetłumaczył z jęz. niemieckiego na łaciński katechizm, który jako Katechizm wielki dla wygody kościołów parafialnych na żądanie Piotra Małachowskiego, wojewody krakowskiego, w r. 1793 drukiem ogłosił. Na uroczystość zaślubin Magdaleny Lubomirskiej, miecznikówny koronnej, z Józefem Lubomirskim, podstolim W. Ks. Lit. i regimentarzem wojsk koronnych, wydał Ch. w r. 1755 wierszowane powinszowanie.

Estr.; Jocher; Bielski Sz., Vita et scripta quorundam e congregatione Scholarum Piarum professorum, W. 1812.        

Stanisław Szczotka