INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Estera Strożecka  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2006-2007 w XLIV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Strożecka (Golde-Strożecka, Golde Stróżecka, Stróżecka) Estera, pseud.: Doktorka, Etka, Halina, Ira, Irena, Janina, Miłaszewska, Pedagog, krypt.: Ped., Str. (1872–1938), lekarka, działaczka socjalistyczna i komunistyczna, redaktorka.

Ur. 1 VIII w Płocku w rodzinie żydowskiej, była córką Izraela (Beniamina) Golde (1845–1905), bogatego kupca, fabrykanta, filantropa i działacza syjonistycznego, oraz Liby Racheli Goldstein. Miała siostrę Cecylię Gumplowiczową (zob.) i brata Joela? (Juliana), lekarza i społecznika, działacza socjalistycznego, organizatora manifestacji w r. 1905 w Płocku, od października 1917 redaktora bolszewickiego dziennika „Prawda” w Piotrogrodzie, działacza na rzecz powstania Żydowskiego Okręgu Autonomicznego na Krymie i w Birobidżanie w ZSRR, ojca Anny Golde-Mitznerowej (1913–1944), zamężnej ze Zbigniewem Mitznerem (zob.).

Od r. 1880 Estera uczyła się w Gimnazjum Gubernialnym w Płocku; dzięki studentowi Wydz. Matematycznego Uniw. Warsz., Januszowi Tańskiemu, znalazła się tam w kręgu ideologii socjalistycznej. Po zdaniu matury w r. 1888 studiowała nauki przyrodnicze i medycynę w Genewie (1890–1), a następnie medycynę w Paryżu (1891–2); kilkakrotnie przebywała też w Warszawie, gdzie działała w tajnych kółkach socjalistycznych. Podczas studiów poznała działaczy socjalistycznych: Aleksandra Dębskiego, Stanisława Mendelsona, Bolesława Limanowskiego i Jana Strożeckiego, a także zaprzyjaźniła się z Marią Skłodowską. Nie weszła do powstałego w Paryżu w listopadzie 1892 Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich (ZZSP) i PPS, bowiem obawiała się zarzucenia przez nie programu internacjonalistycznego. W styczniu 1893 założyła tamże, m.in. z Kazimierzem Kelles-Krauzem, Cezaryną Wojnarowską, Stanisławem Grabskim i Antonim Złotnickim, odrębną grupę socjalistyczną, tzw. «Starą» PPS. W marcu t.r. związała się ze Strożeckim. W kwietniu wróciła do Płocka, a w czerwcu przeniosła się do Warszawy, gdzie wraz ze Stanisławem Palińskim prowadziła kółko «Starej» PPS na Pradze. Po powstaniu 30 VII Socjaldemokracji Król. Pol. i wejściu do niej części działaczy «Starej» PPS, wstąpiła w sierpniu do ZZSP i PPS. Dn. 20 IX została aresztowana w Płocku przez rosyjską żandarmerię, a następnie osadzona w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej. Podczas rewizji w jej domu nie znaleziono nielegalnych publikacji i 28 X 1894 decyzją ministra spraw wewnętrznych I. N. Durnowo śledztwo zostało umorzone; 30 XI t.r. za kaucją 5 tys. rb., złożoną przez rodziców, została zwolniona. Ponownie wyjechała do Paryża, gdzie wznowiła studia medyczne na Sorbonie. Wraz z Kelles-Krauzem założyła tam paryską sekcję ZZSP i była w niej kasjerką. Weszła także do komisji chłopskiej ZZSP i na łamach krakowskiego organu Galicyjskiej Partii Socjaldemokratycznej, dwutygodnika „Naprzód” (1895 nr 42) opublikowała pod pseud. Pedagog, napisany wspólnie z Kelles-Krauzem, artykuł W sprawie programu chłopskiego. W r. 1895 nawiązała współpracę z nielegalnym warszawskim organem PPS „Robotnikiem”, redagowanym przez Józefa Piłsudskiego, londyńskim miesięcznikiem (od r. 1897 dwutygodnikiem) „Przedświt”, organem ZZSP, redagowanym przez Witolda Jodkę-Narkiewicza, oraz „Gazetą Robotniczą”, berlińskim tygodnikiem PPS zaboru pruskiego (PPS z.p.). W grudniu 1895 uczestniczyła w II Zjeździe ZZSP w Genewie i została sekretarzem jego sekcji paryskiej; reprezentowała Związek wobec emigracyjnych socjalistów rosyjskich. Była jednym z inicjatorów założenia w Paryżu organizacji pomocy działaczom robotniczym w kraju: Tow. Czerwonego Krzyża i Kasy Pomocy Więźniom, wspierała finansowo PPS w zaborze rosyjskim (wg W. Jędrzejewicza przez działaczy PPS zwana była «ministrem finansów»). Latem 1896 ukończyła na Sorbonie studia medyczne ze specjalnością pediatryczną. W lipcu t.r. wyjechała do Londynu, gdzie spotkała się z Piłsudskim, i jeszcze tego miesiąca wróciła do kraju.

Praktykę zawodową rozpoczęła Estera w Szpitalu Żydowskim w Płocku. Na przełomie l. 1896/7 wyjechała do Moskwy, gdzie na tamtejszym uniwersytecie nostryfikowała dyplom lekarza; kilkakrotnie uzyskała wtedy widzenie z przetrzymywanym w więzieniu na Butyrkach Strożeckim. W listopadzie 1897 wróciła do Warszawy i podjęła pracę w szpitalu pediatrycznym przy ul. Śliskiej. Wraz z Ludwikiem Hryniewieckim, Maksymilianem Horwitzem i Aleksandrem Malinowskim kierowała, pod pseud. Etka, warszawską organizacją PPS. Po przeprowadzeniu 19 II 1898 rewizji w jej mieszkaniu i skonfiskowaniu nielegalnych publikacji socjalistycznych została ponownie uwięziona w X Pawilonie Cytadeli. W marcu t.r. zesłano ją administracyjnie na dwa lata do Orłowa (obwód Chałturin w gub. wiackiej). Prowadziła tam praktykę lekarską, pisała też zachowany z l. 1896–8 dziennik («rozmowy za pomocą pióra», jak to określiła w jednym z zapisów), który przesyłała zesłanemu Strożeckiemu. Prawdopodobnie na początku r. 1900 zbiegła z zesłania i wróciła do Warszawy. Od lipca do grudnia t.r. kierowała tam ponownie z Feliksem Sachsem organizacją PPS. Śledzona przez Ochranę, za namową Jodki-Narkiewicza, przeniosła się do Lwowa, a na początku lutego 1901 do Berlina. Tam wraz z Franciszkiem Morawskim redagowała organ PPS z.p. „Gazetę Robotniczą”, a 26–27 V t.r. uczestniczyła w VI Zjeździe tej partii. W lipcu, aby móc legalnie działać w PPS z.p., ponownie za namową Jodki-Narkiewicza, zawarła w Londynie fikcyjne małżeństwo z działaczem berlińskiej organizacji PPS z.p. Emilem Casparim, dzięki czemu otrzymała obywatelstwo niemieckie. W tym miesiącu przeniosła się z redakcją „Gazety Robotniczej” do Katowic i równocześnie działała w kierownictwie PPS z.p. jako przedstawicielka PPS zaboru rosyjskiego. We wrześniu uczestniczyła w Krakowie w trójzaborowej naradzie socjalistów polskich. Podczas kongresu ogólnoustriackiej socjaldemokracji w Wiedniu (1–6 XI) brała udział w pertraktacjach z obecnymi tam przedstawicielami kierownictwa Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (domagała się m.in. wystawiania Polaków na listach tej partii w wyborach do Reichstagu w okręgach z przewagą ludności polskiej). W liście z 3 XII Piłsudski napisał o niej: «Podobało mi się w Katowicach. Etka przyswoiła sobie Mor[awskiego] i robota tam idzie nieźle, o ile siły tak ograniczone jednym tylko człowiekiem, mogą dużo zrobić». Podczas kampanii wyborczej, w r. 1902, przemawiała na wiecach robotniczych na Górnym Śląsku, w Poznańskiem i Berlinie, zdobywając opinię znakomitej mówczyni. Należała do Komisji Literackiej PPS z.p., przygotowującej materiały agitacyjne partii oraz prowadziła odczyty w Katowicach. Dn. 10 V t.r. została przez policję niemiecką aresztowana pod zarzutem podburzania do nienawiści klasowej i 2 VII, wraz z Morawskim, skazana na półtora roku więzienia. Karę odbywała w Bytomiu; została zwolniona w listopadzie 1903. Na początku r. 1904 rozwiodła się z Casparim. Wróciła do działalności w PPS z.p. i reprezentowała tę partię na IX Zjeździe Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska (PPSD) w Krakowie (30 X – 1 XI t.r.). Była odtąd korespondentką z Górnego Śląska warszawskiego tygodnika „Ogniwo”, związanego z PPS, a redagowanego przez Ludwika Krzywickiego, Stanisława Posnera i Stanisława Stempowskiego (ukazywał się do końca r. 1905). W organie socjaldemokracji niemieckiej, redagowanym przez K. Kautsky’ego miesięczniku „Neue Zeit”, ogłosiła artykuł Zur polnischen Parteifrage (R. 23: 1904/5 nr 48). W r. 1904 znalazła się wśród założycielek pierwszego na Górnym Śląsku socjaldemokratycznego stow. kobiecego «Ognisko». W sierpniu t.r. wykładała w Tow. Wyższych Kursów Wakacyjnych, powstałym w Zakopanem z inicjatywy PPSD i krakowskiej sekcji PPS. W VII Zjeździe PPS (5–7 III 1905) nie uczestniczyła, ale została wybrana do Komitetu Zagranicznego partii oraz z Leonem Falskim i Ignacym Daszyńskim do komisji Centralnego Komitetu Robotniczego (CKR), rozpatrującej zarzut współpracy uwięzionego niedawno Marcina Kasprzaka z Ochraną. W naradach PPS z.p. (7 II i 6 III 1905) sprzeciwiała się jej podporządkowaniu Socjaldemokratycznej Partii Niemiec. Na VIII Zjeździe PPS z.p. (23–24 IV 1905) w Katowicach została zastępcą sekretarza partii. Propagowała polskie szkolnictwo na Górnym Śląsku, w związku z czym została oskarżona o obrazę niemieckich nauczycieli; w lipcu 1905 uniewinnił ją jednak sąd w Katowicach. We wrześniu t.r. uczestniczyła w zjeździe Socjaldemokratycznej Partii Niemiec w Jenie, gdzie łagodząc konflikt między partią niemiecką a polską broniła nadal autonomii PPS z.p. Czynna w emancypacyjnym ruchu kobiecym, wygłosiła w październiku referat programowy na II Zjeździe Kobiet Polskich w Krakowie i została wybrana do Komisji Organizacyjnej Zjazdu Kobiet z trzech zaborów (nie odbył się z powodu rewolucji 1905 r. w Król. Pol.). W trakcie wydarzeń rewolucyjnych z Falskim i Daszyńskim ogłosiła w „Przedświcie” (10 VIII t.r.) rehabilitację Kasprzaka. Pod koniec października wróciła do Warszawy i zamieszkała u Zenona Pietkiewicza przy ul. Wilczej 64, gdzie mieściła się tajna redakcja „Robotnika”. Po manifeście cara Mikołaja II z 30 X o wolności słowa, stowarzyszeń i nietykalności osobistej przemawiała na wiecach w warszawskiej filharmonii (w listopadzie i grudniu) oraz w łódzkiej sali koncertowej przy ul. Dzielnej (w grudniu). Reprezentując w PPS lewicową grupę «młodych» została w poł. grudnia na Radzie Partyjnej w Warszawie dokooptowana do CKR PPS. Formalnie wybrana do niego na VIII Zjeździe PPS we Lwowie (12–23 II 1906), wystąpiła tam z krytyką kierowanego przez Piłsudskiego Wydziału Bojowego partii; postulowała zaniechanie działań terrorystycznych i współdziałanie w obaleniu caratu z narodami Rosji. Z ponowną krytyką Wydziału Bojowego wystąpiła na III Radzie Partyjnej PPS (maj–czerwiec 1906), nie weszła wtedy do CKR. Od maja współredagowała nielegalnego „Robotnika”, ukazującego się wtedy jako dziennik. Działała w warszawskim oddziale Stow. Abstynentów «Przyszłość».

Spodziewając się aresztowania, w sierpniu 1906 wyjechała Estera ze Strożeckim do Genewy, gdzie w tym miesiącu zawarli małżeństwo, formalizując wieloletni związek. W listopadzie t.r. zamieszkała S. w Paryżu; po IX Zjeździe PPS związała się z powstałą na nim PPS-Lewicą i działała w jej paryskiej sekcji, dążąc m.in. do utrzymania w programie nowej partii postulatu niepodległości Polski. Należała w Paryżu do Uniw. Ludowego im. Adama Mickiewicza, a w ramach Tow. Czerwonego Krzyża organizowała pomoc dla polskich więźniów politycznych w Rosji. Od r. 1911 prowadziła praktykę pediatryczną i ginekologiczną w gabinecie przy rue de Rivoli 46. W r. 1912 reprezentowała PPS-Lewicę na paryskim zjeździe organizacji młodzieży socjalistycznej «Spójnia». W mieszkaniu S-iej gościli m.in. Tadeusz Gałecki (Andrzej Strug) i Stefan Żeromski.

Po śmierci męża (3 VIII 1918) w kwietniu 1919 wróciła S. z dziećmi do Warszawy i zamieszkała przy ul. Wspólnej 79. Weszła do Wydz. Kulturalno-Oświatowego Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP), powstałej 16 XII 1918 po połączeniu PPS-Lewicy i SDKPiL. Pracowała jako pediatra w III Oddziale Kasy Chorych przy ul. Mławskiej 6 na Pradze. Wraz ze Stefanią Sempołowską i Zofią Praussową współdziałała z Januszem Korczakiem i Marią Falską w prowadzeniu domu dziecka «Nasz Dom» w Pruszkowie. W kwietniu 1920 została, za działalność w zdelegalizowanej KPRP, na krótko aresztowana. Wybrana 25 IX 1921 z listy Klasowych Związków Zawodowych do Zarządu Kasy Chorych w Warszawie, kierowała jego Komisją Leczniczą (ponownie była wybierana do Zarządu 4 II 1923 i 7 XI 1926). Od r. 1921 działała w Stow. Wolnomyślicieli Polskich. W l. 1921–3 kierowała w Warszawie, m.in. z Zygmuntem Heryngiem i Henrykiem Grossmanem, Uniw. Ludowym przy ul. Oboźnej. Z Kazimierzem Jasińskim, Jerzym Ryngiem (Heryngiem), Bolesławem Bierutem, Stanisławem Szwalbem i Stanisławem Tołwińskim założyła w Warszawie w marcu 1923 spółdzielnię mieszkaniowo-turystyczną «Gospoda Włóczęgów», która w l. 1924–36 prowadziła na Antałówce w Zakopanem schronisko turystyczne. Pod krypt. Str. współpracowała w l. 1923–4 z warszawskim tygodnikiem, następnie miesięcznikiem „Nowa Kultura”, redagowanym przez Jana Hempla i Rynga. Podpisała ogłoszony 5 VI 1924 z inicjatywy Związku Proletariatu Miast i Wsi, jawnej ekspozytury KPRP, «list otwarty w sprawie białego terroru w Polsce». Uczestniczyła w V Kongresie Kominternu w Moskwie (17 VI – 8 VII t.r.) oraz odbywającej się tam Międzynarodowej Konferencji Kobiet. W l. 1924–8 była członkiem Wydz. Kobiecego KC KPRP (od r. 1925 Komunistyczna Partia Polski – KPP). Dn. 3 III 1926 została wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego Stow. Wolnomyślicieli Polskich (ponownie objęła tę funkcję 27 III 1927 i pełniła ją do zawieszenia organizacji przez władze 12 V 1928). W r. 1927 przebywała w Moskwie; na IV Zjeździe KPP (22 V – 9 VIII t.r.) poparła mniej dogmatyczną frakcję tzw. większości Horwitza i Marianny Koszutskiej. Jako delegatka Stow. Wolnomyślicieli Polskich, uczestniczyła w ZSRR w obchodach 10. rocznicy rewolucji październikowej (ok. 7 XI) oraz Kongresie Przyjaciół ZSRR (10–12 XI). Wróciła następnie do Polski. W wyborach do Sejmu w r. 1928 kandydowała z komunistycznej listy Blok Jedność Robotniczo-Chłopska, która jednak została unieważniona przez władze. Inwigilowana przez policję i zagrożona aresztowaniem, wyjechała na polecenie KPP pod koniec t.r. do Paryża. Wstąpiła tam do Polskich Grup Komunistycznej Partii Francji oraz weszła do kierownictwa sekcji francuskiej i polskiej Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR). Działała wśród polskich górników w północnej Francji. Od r. 1929 prowadziła pod Paryżem poradnię pediatryczną. Pod koniec r. 1932 wróciła do Warszawy i kontynuowała praktykę lekarską. W r. 1934 udała się do Moskwy, gdzie jej syn pracował przy budowie pierwszej linii metra. Chora na dusznicę bolesną, leczyła się tam w sanatorium; od 15 XI t.r. pracowała w KC MOPR. Niechętna polityce J. Stalina, w r. 1936 wyjechała z synem do Paryża. Dn. 1 XII t.r. została tam redaktorem naczelnym powstałego wtedy polskiego pisma komunistycznego „Dziennik Ludowy”; na jego łamach publikowała artykuły o sytuacji zdrowotnej i oświacie wśród polskich robotników we Francji. Z powodu krytycyzmu, który objawiała wobec sytuacji w ZSRR była stopniowo odsuwana od kierowania gazetą, lecz formalnie pozostała jej redaktorem do końca życia. W dn. 18–22 VII 1937 uczestniczyła w Paryżu w tajnej konferencji kierownictwa KPP. Dokonane przez «Komintern» w r. 1938, na polecenie J. Stalina, rozwiązanie KPP przyjęła ze zdecydowaną dezaprobatą. Zmarła 2 IX 1938 w Paryżu, została pochowana obok męża na cmentarzu Pantin. „Dziennik Ludowy” nie zdecydował się na zamieszczenie jej nekrologu.

W małżeństwie z Janem Strożeckim (zob.) miała S. córkę Irenę i syna Jana (informacja o dzieciach w biogramie męża).

Imieniem S-iej nazwano kilka szpitali (m.in. w Jaworznie) oraz ulicę w Warszawie (dzielnica Wola), którą w l. dziewięćdziesiątych przemianowano na ul. ks. Jana Sitnika.

 

Kormanowa, Mater. do bibliogr. 1866–1918, s. 14, 44, 56–7, 68; Materiały bibliograficzne do historii ruchu robotniczego XIX i XX wieku, Oprac. J. Kaczanowska, M. Trzcińska, Ł. 1957 II; Nycek J. B., Ludzie i książki, Płock 1983; Papierowski A. J., Stefański J., Płocczanie znani i nieznani, Płock 2002 (bibliogr.); Polski słownik judaistyczny, W. 2003; PSB (Morawski Franciszek, 1847–1906); Słown. działaczy pol. ruchu robotn., II (jako Golde-Strożecka, bibliogr.); Słown. pseudonimów; – Cimek H., Kleszczyński L., Komunistyczna Partia Polski 1918–1938, W. 1984; Dufrat J., Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej. Od Ligi Kobiet Pogotowania Wojennego do Ochotniczej Legii Kobiet (1908–1918/19), Tor. 2002; Hawranek F., Polska i niemiecka socjaldemokracja na Górnym Śląsku 1890–1914, Opole 1977; Jędrzejewicz W., Kronika życia Józefa Piłsudskiego 1867–1935, Londyn 1986; Kancewicz J., Estera i Jan Strożeccy, „Roczn. Warsz.” T. 9: 1969 s. 193–231; tenże, Polska Partia Socjalistyczna w latach 1892–1896, W. 1984; Kasprzakowa J., Ideologia i polityka PPS-Lewicy w latach 1907–1914, W. 1965; Kawecka K., Żarnowska A., Estera Golde-Strożecka, „Z pola walki” R. 2: 1959 nr 1 s. 208–28; Maj K., Polscy komuniści we Francji 1919–1946, W. 1971; Meglicka M., Prasa Komunistycznej Partii Robotniczej Polski 1918–1923, W. 1968; Najdus W., Polska Partia Socjalno-Demokratyczna Galicji i Śląska, W. 1983; Pobóg-Malinowski W., Józef Piłsudski, W. 1935 I–II; Przedpełski J., Żydzi płoccy. Dzieje i martyrologia 1939–1945, Płock 1993 s. 160; Świetlikowa F., Komunistyczna Partia Robotnicza Polski 1918–1923, W. 1968; Wojdyło W., Stanisław Grabski (1871–1949). Biografia polityczna, Tor. 2003; Zarys historii ruchu robotniczego w Wielkopolsce, Red. A. Czubiński, P. 1978 s. 86, 89–91, 102–3; Zatorski A., Czerwona Pomoc (MOPR) w Polsce w latach 1924–1928, W. 1966 s. 25; Zieliński W., Polska Partia Socjalistyczna zaboru pruskiego, Kat. 1978 s. 88, 138, 177, 181, 186, 190, 235–6, 245, 298, 314–16, 322, 340, 342, 356; Żarnowska A., Geneza rozłamu w Polskiej Partii Socjalistycznej 1904–1906, W. 1965; – Kelles-Krauz K., Listy, Wr. 1984 I–II; Wat A., Mój wiek, Londyn 1977; – „Gaz. Robotn.” 1905 nr 1, 3, 33, 82, 86, 97; Kalendarz na Pogotowie Ratunkowe. Rok 1927, W. 1926 s. 312, 374; „Walka Robotn.” 1921 nr 7, 1923 nr 4; – AAN: sygn. 301/I–1, 301/III 1–8 (kolekcja Stróżeckich), sygn. 305/IV t. 12, 15, 36, sygn. 305/VII t. 21–6, 36 (zespół PPS, koresp. Stróżeckich); AP w Płocku: Akta stanu cywilnego gm. wyznania mojżeszowego w Płocku za l. 1865–89, 1869 nr 221, 1872 nr 179, 1882 nr 205.

Feliks Tych

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

   
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Jan Paweł II (Karol Wojtyła)

1920-05-18 - 2005-04-02
święty
 

Olga Helena Boznańska

1865-04-15 - 1940-10-26
malarka
 

Bronisław Piotr Piłsudski

1866-11-02 - 1918-05-17
etnograf
 

Stanisław August Thugutt

1873-07-30 - 1941-06-15
polityk
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 
 

Artur Malawski

1904-07-04 - 1957-12-26
dyrygent
 

Józef Suliński 

1902-03-28 - 1944-03-29
inżynier
 

Eustazy Wacław Szelążek

1888-03-29 - 1945-04-20
księgarz
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.