Sulimierski (Sulimirski, Sulmierski, Sulmirski) Faustyn (1808–1865), powstaniec listopadowy, emigrant, uczestnik wyprawy Józefa Zaliwskiego.
Ur. 15 II prawdopodobnie w Kaliszu, był synem Mateusza Tomasza (ok. 1763 – po 1833), łowczyca owruckiego, dzierżawiącego w pow. sieradzkim wsie Wilamów koło Szadka (1813–16) i Buczek (1818), oraz Justyny, córki Michała Sulimierskiego, cześnika inowłodzkiego. Miał trzech braci: Antoniego (ok. 1800 – 1853), Wincentego (ok. 1803 – 1871) i Walentego (1809–1847).
Po ukończeniu nauki pracował S. w Kaliszu jako urzędnik. W czasie powstania listopadowego wstąpił z młodszym bratem, ppor. Walentym, do 5. p. strzelców pieszych. Walczył w r. 1831 prawdopodobnie pod Olszynką Grochowską (25 II), Wawrem (31 III), Kleczkowem (19 V) i Rudkami (20 V); został ranny w bitwie pod Ostrołęką (26 V). W 5. p. strzelców pieszych awansował do stopnia porucznika. Jako dowódca kompanii brał udział z bratem pod dowództwem Floriana Dąbrowskiego w obronie Warszawy (6–7 IX t.r.). Po klęsce powstania przeszedł 5 X z armią gen. Macieja Rybińskiego do Prus. Wiosną 1832 wyemigrował z bratem oraz Leopoldem Potockim do Francji. Skierowani do Zakładu w Awinionie, wstąpili tam do loży masońskiej «Vrais Amis Réunis» należącej do Wielkiego Wschodu Francji, po czym 12 VI t.r. przystąpili w stopniu ucznia do polskiej loży «L’Aigle Blanc et le Cavalier» («Orzeł i Pogoń»). Dn. 22 XI zgłosili akces do Tow. Demokratycznego Polskiego (TDP).
S. uczestniczył w przygotowaniach do wyprawy Józefa Zaliwskiego, który mianował go dowódcą okręgowych obwodów, kaliskiego i konińskiego. Dn. 21 I 1833 wyjechał do Lyonu, a stąd 26 I t.r. wyruszył w drogę do Polski wraz z Adamem Piszczatowskim i Antonim Winnickim. Zatrzymali się w W. Ks. Pozn., w Domaninie (pow. ostrzeszowski), majątku stryja S-ego, Bogumiła Sulimierskiego. Dotarł tam także brat, Walenty. S. posługiwał się wówczas paszportem na nazwisko Jan Faustyn Szalbierski. Jako dowódca okręgu kalisko-konińskiego zorganizował z bratem przy granicy z Król. Pol. kilkunastoosobowy (wg W. Knapowskiej liczył ok. 100 osób) oddział partyzancki i stanął na jego czele. Na początku kwietnia t.r. przekroczyli granicę z Król. Pol. Dzięki życzliwości mieszkańców pow. kaliskiego, a przede wszystkim swoich rodziców i krewnych, którzy ukrywali ich w swoich dworach, dostarczali informacji i zaopatrywali w żywność, partyzanci rozwinęli działalność w okolicach Kalisza. Oddział S-ego miał w nocy z 4 na 5 IV wspólnie z grupą Feliksa Łubieńskiego i Kaspra Dziewickiego zaatakować i opanować Kalisz i jego okolice. Mimo wcześniejszego rozbicia oddziałów Łubieńskiego i Dziewickiego, grupa S-ego wspierana przez oddział Potockiego podjęła atak na Kalisz, który zakończył się niepowodzeniem. Partyzanci przenieśli się następnie w okolice Warty i Wielunia. Dn. 29 IV dołączyli do nich Edward Duński i Adam Sperczyński, którzy bezskutecznie organizowali partyzantkę w obwodzie mławskim i pułtuskim. Wzmocniony oddział S-ego zaatakował późnym wieczorem 3 V Szadek, gdzie stacjonował garnizon rosyjski. W wyniku potyczki partyzanci zabili trzech żołnierzy rosyjskich i opanowali miasteczko na noc, po czym o świcie uciekli do lasu, a następnie przeprawiwszy się przez Ner, pomaszerowali w Łęczyckie. Dn. 10 V władze rosyjskie ogłosiły list gończy z listą uczestników napadu na Szadek, w którym wymieniono obu Sulimierskich. Dn. 13 V, obozujących w lasach janowickich powstańców, zaatakowali niespodziewanie kozacy; po krótkiej walce oddział został rozbity. S. z bratem i grupą partyzantów zbiegli za granicę. Władze rosyjskie poszukiwały ich jeszcze przez kilka tygodni, m.in. 17 V namiestnik Król. Pol. I. Paskiewicz wyznaczył 500 złp. za każdego złapanego zaliwszczyka. W „Dzienniku Urzędowym Województwa Kaliskiego” opublikowano listę, na której znaleźli się S., jego bracia, Walenty i Wincenty, oraz inni Sulimierscy. Przed Sądem Wojennym w Warszawie stanęło pod zarzutem udzielania pomocy oddziałowi ok. 50 osób, w tym siedmiu Sulimierskich.
S. i jego bracia otrzymali zakaz powrotu do Król. Pol. a ich majątki zostały skonfiskowane. S. z Walentym przebywał w Szwajcarii. W r. 1836 przenieśli się obaj do Francji, gdzie mieszkali w Renan, a w l. 1839–41 w Besançon. Wyrokiem Sądu Bratniego w Tuluzie 22 II 1841 został S. skreślony z listy członków TDP pod zarzutem «obelg czynnych». Akces do TDP w Besançon ponowił w r. 1846. Być może w poł. l. czterdziestych mieszkał w Morteaux, gdzie przebywali jego dwaj bracia Wincenty i Walenty (zm. tam 2 II 1847). Po wybuchu Wiosny Ludów w r. 1848 przybył S. do Krakowa, ale po klęsce rewolucji osiadł w W. Ks. Pozn. Ostatnie lata życia spędził w Mchach (pow. śremski) u przyjaciela i krewnego Ludwika Karśnickiego (Karsznickiego). Zmarł tam «tknięty apopleksją» 20 VIII 1865, został pochowany 23 VIII na tamtejszym cmentarzu.
S. prawdopodobnie nie założył rodziny.
Z partyzantką Zaliwskiego współdziałali również dwaj starsi bracia S-ego. Antoni, który w powstaniu listopadowym walczył w 1. p. jazdy kaliskiej, a w r. 1833 pomagał w organizowaniu wyprawy zaliwszczyków; werbował ochotników oraz dostarczał im żywność, broń i pieniądze. Aresztowany przez władze rosyjskie, na wniosek Komisji Śledczej z 26 VIII t.r. oddany został pod sąd wojskowy i zesłany na Syberię (1834–52). Drugi z braci, Wincenty, wójt gminy Wólka (Wola) Dzierlińska koło Sieradza, za udostępnienie zaliwszczykom druków z pieczątką wójta, zaocznie został skazany na karę śmierci i konfiskatę mienia; wyemigrował do Nowego Jorku (1834–42), gdzie wg tradycji rodzinnej założył «szkołę» tańca; po przyjeździe do Francji zamieszkał w Morteaux, w r. 1846 podpisał listę członków TDP; prawdopodobnie pod koniec życia wrócił do Kalisza, gdzie zmarł 12 IX 1871.
Za wspieranie wyprawy Zaliwskiego represjom poddano także innych Sulimierskich, kuzynów S-ego: Marceli (1805–1874) zesłany został na Syberię, Jan Nepomucen w r. 1834 wcielony do Korpusu Orenburskiego, przebywał w twierdzy Orskaja w gub. orenburskiej; ok. r. 1845 wrócił jako porucznik wojsk rosyjskich do Król. Pol. i zamieszkał we wsi Bielawa w pow. sieradzkim pod dozorem policji, Apolinary, syn Bogumiła z W. Ks. Pozn. oddany został pod dozór policyjny. Z innych Sulimierskich, spokrewnionych z S-m, Filip Rafał (ojciec Filipa Sulimierskiego ) skazany został na rok twierdzy w Zamościu (1834–5). Podejrzani o sprzyjanie zaliwszczykom i oddani we wrześniu 1833 pod sąd wojenny: Mateusz, ojciec S-ego, Maciej, wójt Zielencic w pow. sieradzkim, oraz Ludwik, mieszkający w Złotnikach w Kaliskiem, zostali w grudniu t.r. ułaskawieni.
Hass, Wolnomularze; Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., I 41, 107 (dot. brata Wincentego); PSB (Sperczyński Adam); Śliwowska, Zesłańcy, (dot. brata Antoniego); Tyrowicz, Tow. Demokr. Pol.; Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832–1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Wr. 1990; Żychliński, Kronika rodzin, s. 433; – Barszczewska A., Nurty walki. Udział Łodzi i okręgu łódzkiego w ruchach narodowowyzwoleńczych 1795–1864, Ł. 1971; Barszczewska A., Śmiałowski J., Z dziejów partyzantki Józefa Zaliwskiego w roku 1833 w Królestwie Polskim, „Studia i Mater. do Hist. Wojsk.” T. 7: 1961 cz. 1 s. 262–5; ciż, Ślady partyzantki Józefa Zaliwskiego na terenie Kaliskiego 1833–1834, w: Osiemnaście wieków Kalisza, P. 1961 cz. 2; Bielecki R., Zarys rozproszenia Wielkiej Emigracji we Francji 1831–1837, W.–Ł. 1986; Callier E., Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Wyd. K. Kozłowski, P. 1887; Chołodecki J. Białynia, Wyprawa na Kolbuszową r. 1833, Lw. 1909 s. 6, 11–12; Jaruga N. Formacje wojskowe akademików warszawskich w roku 1830 i 1831, w: Studia z dziejów Warszawy 1830–1831, Red. W. Tokarz, W. 1937; Knapowska W., Nawroty polskich ruchów zbrojnych 1830–1834. Z dziejów dyplomatycznych i rewolucyjnych wolnego miasta Krakowa, P. 1948; Lerski J. J., A Polish Chapter in Jacksonian America. The United Staates and the Polish Exiles of 1831, Madison 1958 (dot. brata, Wincentego); Naglerowa H., Wyprawa Zaliwskiego 1833 r., „Przew. Nauk. i Liter.” R. 45: 1919 nr 1–12 s. 442, 907–8; – Golejewski H., Pamiętnik, Oprac. I. Homola i in., Kr. 1971; Księga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830, zawierająca spis imienny…, Lw. 1881 (dot. brata, Walentego); Społeczeństwo polskie i próby wznowienia walki zbrojnej w 1833 r., Wr. 1984 s. 240; – „Czas” 1865 nr 211 (nekrolog S-ego); – Arch. paraf. kościoła rzymskokatol. w Mchach: Księga zmarłych z 1865 r., akt nr 57; B. Czart.: rkp. 5313 IV k. 399–415 (dot. brata, Wincentego), rkp. 5351 k. 627 (zbiór Potrykowskiego); – Mater. Red. PSB: Sulimierski L., Słownik imienny Sulimierskich vel Sulimirskich herbu Stary Koń, Kielce 1971, mszp., mater. biogr. Wiktorii Śliwowskiej z W.; – Informacje Lecha Sulimierskiego z Kielc.
Elzbieta Orman