Czarniecki (Czarnecki) Feliks Józef, h. Łodzia († 1834), senator wojewoda. Ur. ok. r. 1770, był synem Wawrzyńca, stolnika inowłodzkiego, i Ewy z Nowowiejskich. Sprawował urząd podkomorzego nadwornego. W r. 1791 odznaczony orderem św. Stanisława. W r. 1792 został sędzią ziemiańskim województwa kaliskiego. W końcu r. 1806 był mianowany konsyliarzem w nowo utworzonej Najwyższej Izbie Sprawiedliwości w Warszawie. W marcu 1807 r. otrzymał nominację na członka sądu apelacyjnego w Warszawie, a od sierpnia sprawował funkcje prezesa delegacji kwaterniczej. W grudniu 1811 r. mianowany został senatorem kasztelanem. Godność tę, podobnie jak i inni senatorowie świeccy Ks. Warsz., zatrzymał w epoce Królestwa Kongr. W okresie tym bliskie stosunki łączyły go z namiestnikiem Zajączkiem. W czerwcu 1825 r. mianowany był senatorem wojewodą. W r. 1828 zasiadał w Sądzie Sejmowym, wyrokującym w sprawie członków Towarzystwa Patriotycznego. Przyłączając się do zdania większości, głosował przeciwko uznaniu winy oskarżonych za zbrodnię stanu. Przy szczegółowych jednak naradach poparł stanowisko gen. Krasińskiego i żądał surowego wymiaru kary. Rola, jaką odegrał w Sądzie Sejmowym, stała się dlań ważnym atutem, który niejednokrotnie wykorzystywał w stosunkach z władzami rosyjskimi: w imię położonych »zasług« domagał się zasiłków pieniężnych dla ratowania obdłużonych dóbr. W r. 1829 przyznano mu order Orła Białego. Po wybuchu powstania pod pretekstem choroby przestał pojawiać się w senacie, a w czerwcu 1831 r. zawiadomił pisemnie, że nie podpisze aktu detronizacji Mikołaja. Wobec tego 20 VII wykluczono go z senatu. W r. 1832 został powołany na członka Specjalnego Sądu Kryminalnego, a w r. 1833 mianowany członkiem Rady Stanu. Umarł 26 X 1834, otoczony szczególnymi względami rządu rosyjskiego. Ale nawet władze rosyjskie, nagradzając go i faworyzując jako człowieka sobie zaprzedanego, odnosiły się doń z pogardą. Ograniczony, ciasny, bez charakteru – roztrwonił znaczną fortunę i znajdował się stale w trudnościach materialnych. Słynął ze swych upodobań gastronomicznych, a jego mała, pękata postać była przedmiotem licznych drwin i przycinków.
Boniecki; Niesiecki; Askenazy Sz., Nowe czasy, W. 1910; Szczerbatow ks., Rządy Paskiewicza, W. 1900, 41; Staruszkiewicz Fr., Sąd Sejmowy, praca doktorska w rkp.; Morawski T., Dzieje nar. polsk., P. 1872, VI 278, 281; Falkowski J., Obrazy z życia ost. pokol., P. 1882, II 192–3; Bajkow, Z kartek pamiętnika, Kr. 1913, 96; Lipiński Tym., Zapiski, Kr. 1883, 198; Koźmian K., Pamiętniki, P. 1865, III 154; Rostworowski M., Materiały do dziejów Kom. Rządzącej, Kr. 1918; tenże, Diariusz Sejmu 1830/31, W. 1908–11, II–V; Pomarański St., Diariusz Senatu z 1830/31, Kr. 1930; Kalendarzyk pol. i gosp. na r. 1807, W.; »Kurier Warsz.« 1834, nr 290, 307; Arch. Akt Dawnych w W-wie: Akta Sekr. Stanu 424/1829, 5/1825, 4/1816; Akta Rady St. Król. Polsk. I v. 2; Akta Heroldii 9496.
Maria Manteufflowa