Olszak Feliks (1904–1965), metalurg, profesor i rektor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Ur. 2 XII w Karwinie, był synem Wacława (zob.) i Marii z Krusów. Po ukończeniu szkoły realnej w Orłowej studiował w l. 1922–7 hutnictwo w Akademii Górniczej (AG) w Krakowie, uzyskując dyplom inżyniera metalurga. W l. 1926–7 był też na AG asystentem Karola Łowińskiego przy katedrze walcownictwa. W l. 1927–30 pracował jako inżynier ruchu huty «Laura» (dziś huty «Jedność») w Siemianowicach, w l. 1930–5 jako kierownik produkcji huty «Baildon» w Katowicach, a od r. 1935 do r. 1938 jako budowniczy i dyrektor techniczny huty w Stalowej Woli. Po zajęciu Zaolzia był w l. 1938–9 dyrektorem huty w Trzyńcu. W okresie drugiej wojny światowej O. przebywał początkowo we Francji, gdzie w l. 1939–40 pracował w charakterze inżyniera i doradcy huty «Pamiers». W l. 1940–6 służył w stopniu porucznika w I Armii Polskiej w Anglii. Jednocześnie w l. 1940–1 był dodatkowo doradcą technicznym huty «Samuel Fox». Po powrocie do kraju pracował w l. 1946–52 jako naczelny dyrektor techniczny Centralnego Zarządu Przemysłu Hutniczego w Katowicach, w l. 1952–4 jako dyrektor naukowy Instytutu Metalurgii Żelaza w Gliwicach. Wtedy związał się ponownie z Akademią Górniczo-Hutnicza (AGH) w Krakowie w r. 1952 jako wykładowca, od r. 1953 jako zastępca profesora, od r. 1954 jako profesor nadzwycz., a od r. 1962 jako profesor zwycz. Na AGH kierował w l. 1953–61 zakładem elektrometalurgii stali, w l. 1958–65 katedrą metalurgii stali, poza tym w l. 1955–6 zakładem projektowania hut, w l. 1955–7 katedrą budowy pieców hutniczych, w l. 1957–61 zakładem metalurgii ogólnej. W l. 1954–6 był dziekanem Wydziału Metalurgicznego, w l. 1956–8 prorektorem dla spraw nauki, w l. 1958–61 rektorem AGH.
O. okazał się wszechstronnym praktykiem hutniczym, wybitnym organizatorem, wynalazcą i uczonym. W przemyśle powierzano mu prawie od początku bardzo odpowiedzialne stanowiska, delegowano wielokrotnie już od r. 1930 w celach przemysłowych i badawczych do Stanów Zjednoczonych, Anglii, Niemiec, Francji, Belgii, Związku Radzieckiego, Szwecji, Czechosłowacji i Rumunii. Na AGH wyposażył O. swą katedrę w nowoczesną aparaturę, a za jego kadencji rektorskiej wybudowano pawilony Wydziałów Metalurgicznego, Ceramicznego i Górniczego oraz cztery budynki mieszkalne dla 200 pracowników uczelni. W l. 1953–60 opatentował 13 wynalazków, m. in. maszynę do wyprawiania trzonu i ścian pieca martenowskiego dolomitem, urządzenia do wypychania wlewków z wlewnic, do oznaczania poziomu stali w krystalizatorze wraz ze sposobem wykonywania tych oznaczeń, narzucarkę do naprawy obnurza pieca martenowskiego, aluminotermiczne sposoby otrzymywania żelazomolibdenu, manganu metalicznego, tytanu metalicznego, stopów niklowo-tytanowych. Jego też wynalazkiem były sposoby wytwarzania manganu metalicznego z surowców odpadowych, tlenku molibdenu z molibdenitu, wzbogacania żelazoniklu w nikiel, metody produkcji chromu metalowego, prażenia molibdenu, produkcji molibdenitu w piecach wielotrzonowych, wreszcie sposób przerabiania żużla martenowskiego.
O. opublikował ponad 30 prac (brak pełnej bibliografii), m. in. Elektrometalurgia stali (Kr. 1959), Żelazostopy (W. 1954, W. 1957, Kat. 1960), Metalurgia ogólna żelaza (Ł. 1956 I–II, W. 1960), Metalurgia stali (Kat. 1961–4 I–III), Stalownicze procesy próżniowe (Ł. 1963), Gaz koksowniczy w hutnictwie żelaza (Kat. 1966), Żelazokrzem (Kat. 1958), Nowe metody oszczędnościowe w konstrukcji maszyn i urządzeń (W. 1953). Przewodniczył radzie naukowej Instytutu Metalurgii Żelaza, Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego (SITPH), radzie naukowo-technicznej Huty im. Lenina w Krakowie, Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT), był wiceprzewodniczącym Rady do Spraw Techniki przy prezesie Rady Ministrów, członkiem Komitetu Hutnictwa PAN, członkiem redakcji „Archiwum Hutnictwa”, „Hutnika” oraz wydawnictwa „Śląsk”. O. zmarł 27 I 1965 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m. in. nagrodą państwową II stopnia, Orderem Sztandaru Pracy II kl., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, miał tytuł Zasłużonego Hutnika PRL.
Z małżeństwa z Marią z Klukowskich nie pozostawił dzieci, wychowywał natomiast Annę i Jerzego Pesselów.
Bibliografia publikacji pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej z lat 1919–1958, Kr. 1960; toż z lat 1959–1967, Kr. 1969; Wykaz patentów udzielonych w latach 1919–1958 na wynalazki pracowników AGH, Zesz. Nauk. AGH, Nr 51, Kr. 1967; Wykaz patentów udzielonych w latach 1959–1967 na wynalazki dokonane przez pracowników AGH, Kr. 1970; – Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967, Kr. 1970; – Kronika AGH 1919–1969, Kr. 1969 s. 37, 40, 45, 50; – „Dzien. Pol.” 1958 nr 287, 1965 nr 23, 24; „Dzien. Pol.” (Londyn) 1965 nr z 16 II; „Dzien. Zach.” 1965 nr 23; „Hutnik” 1965 nr 1 s. 1–3 (częściowa bibliogr., fot.); „Tryb. Ludu” 1965 nr 28, 29, 31; „Tyg. Powsz.” 1965 nr 11; „Życie Warsz.” 1964 nr 290, 1965 nr 24, 25; – Arch. AGH: Kartoteka i teczka personalna.
Stanisław M. Brzozowski