Schmidt Franciszek Adam (1905–1972), zootechnik, docent Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. Ur. 29 I w Krzywaczce w pow. myślenickim, był synem Wincentego i Klementyny z Konopków, młodszym bratem Stefana (zob.).
Po zdaniu matury w r. 1924 w gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie S. odbył roczną praktykę rolniczą w majątku Nozdrzec w pow. brzozowskim. Następnie studiował w l. 1925–9 na Wydz. Rolniczo-Leśnym Politechn. Lwow. Specjalizował się pod kierunkiem Karola Różyckiego w produkcji zwierzęcej i uzyskał stopień inżyniera rolnika. Podczas studiów odbył praktyki w Centralnym Zarządzie Dóbr i Przedsiębiorstw Przemysłowych Busk pod Lwowem (1927) i szkole rolniczej w Slangerupp w Danii (1928). Po studiach był w l. 1930–2 inspektorem hodowli bydła Delegatury Małopolskiego Tow. Rolniczego w Stanisławowie, a następnie do r. 1935 zarządzał folwarkiem w majątku Nowosiółki Gościnne (pow. Rudki). W l. 1935–9 pracował jako inspektor w Lwowskim Związku Hodowców Bydła. Dwukrotnie wówczas przebywał w Szwajcarii, zaznajamiając się z tamtejszą organizacją hodowli bydła. Podczas okupacji niemieckiej zarządzał od r. 1940 majątkiem leśnym Radziszów pod Skawiną.
Po wojnie S. został w r. 1945 asystentem w Katedrze Szczegółowej Hodowli Zwierząt Wydz. Rolniczego UJ i pracował pod kierunkiem Teodora Marchlewskiego. Na podstawie napisanej pod jego kierunkiem rozprawy Wpływ kazeiny jodowanej jako dodatku do karmy kurcząt na ich przyszłą nieśność („Roczniki Nauk Roln.”, S.B, T. 66: 1953 z. 2) uzyskał doktorat w r. 1951. Został adiunktem i od r. 1952 pracował w Katedrze Żywienia Zwierząt pod kierunkiem Zbigniewa Kamińskiego.
Od r. 1953 aż do śmierci S. był zatrudniony w Katedrze Żywienia Zwierząt Uniw. Marii Curie Skłodowskiej (UMCS) (w r. 1955 przeniesionej do nowo utworzonej Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie). W r. 1955 po śmierci Henryka Malarskiego, objął jej kierownictwo. Dn. 11 VI 1963 habilitował się na Wydz. Hodowli Zwierząt WSR w Poznaniu na podstawie rozprawy Przydatność metody ubojów kontrolnych dla określenia wartości energetycznej pasz (nie opublikowana). Jako docent prowadził zajęcia dydaktyczne z żywienia zwierząt dla studentów zootechniki, rolnictwa i weterynarii. W l. 1956–60 i 1964–6 pełnił funkcję prodziekana Wydz. Zootechnicznego. Po reorganizacji uczelni i utworzeniu w r. 1970 instytutów został zastępcą dyrektora Instytutu Higieny i Żywienia Zwierząt.
W badaniach naukowych S. zajmował się ilościowym i jakościowym zrównoważeniem bilansu paszowego, a zwłaszcza energetyczną oceną pasz na podstawie bilansu przemiany materii i energii u małych zwierząt przy zastosowaniu aparatów respiracyjnych. W związku z tym odbył w l. 1960–1 roczny staż w Instytucie O. Kellnera w Rostocku, gdzie pod kierunkiem prof. K. Nehringa zaznajomił się z techniką przeprowadzania prac respiracyjnych. Drugim kierunkiem badań S-a był wpływ żywienia na przyrosty, a zwłaszcza wykorzystanie paszy i wartość ubojowa trzody chlewnej ze szczególnym uwzględnieniem wpływu dawek pokarmowych na jakość otrzymywanych produktów (Racjonalne stosowanie mieszanek pasz treściwych wysokobialkowych w żywieniu zwierząt, Kielce 1964). Ogółem opublikował ok. 65 prac, przeważnie w „Annales UMCS”, „Zeszytach Problemowych Postępów Nauk Rolniczych” i „Rocznikach Nauk Rolniczych”, w tym także prace popularyzujące wiedzę zootechniczną i praktyczną z dziedziny żywienia zwierząt. M.in. współredagował Wskazówki dla układających dawki pokarmowe (W. 1954) i Normy żywieniowe zwierząt gospodarskich (W. 1957).
S. brał udział w pracach Komisji Paszoznawstwa i Żywienia Zwierząt Komitetu Nauk Zootechnicznych V Wydz. PAN, Komisji Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa, a także Rady Naukowo-Technicznej Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie. Ponadto był członkiem Zarządów Polskiego Tow. Zootechnicznego i jego Lubelskiego Koła. S. zmarł 4 X 1972 w Lublinie, pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Krzywaczce. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
S. był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy (od r. 1935) ze Stanisławą ze Znamirowskich (1901–1961), po raz drugi (od r. 1963) z Marią z Saneckich (1907–1973), nauczycielką, wdową po Stefanie Przybosiu (zob.). Z pierwszego małżeństwa S. miał trzech synów: Wincentego (ur. 1936), chemika, Krzysztofa (ur. 1941), lekarza weterynarii, i Jana (ur. 1945), marynarza.
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1963, W. 1964 s. 406; – Dzieje akademickich studiów rolniczych i leśnych w Wielkopolsce 1919–1969, P. 1970 s. 373; Dzieje studiów rolniczych w Krakowie 1890–1962, Kr. 1965 s. 209, 465; Dziesięciolecie Wydziału Zootechnicznego WSR w Lublinie, L. 1963 s. 20–31 (fot. zbiorowa), 40–1 (częściowa bibliogr.); Jełowicki S., Markijanowicz M., Polskie Towarzystwo Zootechniczne im. Michała Oczapowskiego, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., S. B, Wr. 1969 z. 17 s. 194; Księga pamiątkowa Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie 1944–1964, W. 1965 s. 356–8, 398–402 (fot.), 421–2 (częściowa bibliogr.); Lityński T., Jurkowska H., Kosiek Z., Studia rolnicze w Krakowie (1890–1964) w 600–lecie UJ, W. 1965 s. 45; Pawłowski F., Władze Akademii Rolniczej w Lublinie w latach 1944–1992, L. 1992 (pod nazwiskiem Szmidt); – Wspomnienia pośmiertne z r. 1973: „Prace i Mater. Zootechniczne” nr 3 s. 5–6 (S. Wójcik, fot.), „Przegl. Nauk. Literatury Zootechnicznej” R. 19 z. 3–4 s. 12–14 (A. Domański, fot.); – „Tryb. Ludu” 1972 nr 283 (nekrolog); – Arch. UJ: sygn. WR 185, S III (teczka osobowa); – Informacje syna, Wincentego Schmidta z Sulejówka i prof. Stanisława Tabina z L.
Stanisław Sroka