Szlosarczyk (Slosarczyk, Szlósarczyk, Ślósarczyk, Slosarski, Szlosarski, Szlósarski) Franciszek Serafin Wojciech (1791–1870), ksiądz, infułat i administrator diecezji tarnowskiej.
Ur. w Janowicach (pow. bialski), był synem Wojciecha i Magdaleny.
S. ukończył niemiecką szkołę średnią w Białej. Następnie studiował w l. 1815–18 w seminarium duchownym księży misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. Święcenia kapłańskie przyjął 17 VII 1818 z rąk bp. Tomasza Nowińskiego, sufragana krakowskiego. W l. 1818–20 był wikariuszem w Liszkach (diec. krakowska). Inkardynowany 9 III 1820 do diec. tynieckiej (od r. 1826 diec. tarnowska), został kapelanem lokalnym w Lachowicach. Od 17 VII t.r. administrował parafią Komorowice, gdzie 18 I 1821 został proboszczem. Następnie od 24 III 1824 był proboszczem w Kętach. W czasie grasującej tam cholery pomagał chorym i oddał do ich dyspozycji dwa budynki parafialne. Równocześnie od r. 1826 był inspektorem szkół ludowych i wicedziekanem dekanatu oświęcimskiego, a od r.n. dziekanem. Zorganizował szkoły parafialne w Międzybrodziu, Pisarzowicach i Hałcnowie; podobne placówki odnowił w Nidku i Witkowicach. Wg bp. tarnowskiego Franciszka Piszteka należał do księży «literacko wykształconych» i przyczynił się do rozwoju «czytelnictwa teologicznego wśród księży». W r. 1830 bezskutecznie S. zabiegał o parafię w Tuchowie, a 2 VII 1834 o kanonię gremialną w kapit. tarnowskiej.
Dn. 24 XII 1835 bp tarnowski Franciszek Ksawery Zacharyasiewicz mianował S-a honorowym radcą konsystorza tarnowskiego. W tym okresie wydał S. książeczkę o charakterze historyczno-liturgicznym pt. Wielki Piątek (Tarnów 1838). Dn. 17 XII 1839 otrzymał nominację na kanonika tarnowskiego. Po rezygnacji 25 II 1840 z probostwa w Kętach i urzędu dziekana oświęcimskiego został 26 III t.r. instalowany na kanonię gremialną w kapit. tarnowskiej, która 19 XI 1844 wybrała go na proboszcza parafii katedralnej. W r. 1849, po śmierci prepozyta infułata ks. Jana Fukiera, namiestnik Galicji Agenor Gołuchowski, odrzucając kandydatury bp. tarnowskiego Józefa Grzegorza Wojtarowicza, wskazał na ten urząd S-a, co cesarz Franciszek Józef I zatwierdził 26 IV 1850; bp tarnowski instalował go na tę godność 28 V t.r.
Gdy bp Wojtarowicz zrezygnował z biskupstwa, kapit. tarnowska 25 IX 1850 jednomyślnie wybrała S-a na administratora diecezji. W piśmie urzędowym diec. tarnowskiej „Notificationes” (od r. 1851 „Currenda”) drukował S. w l. 1850–2 obszerny komentarz do siedemnastowiecznego Bartolomeo Gavantiego. W związku z ogłoszonym przez papieża Piusa IX jubileuszem powszechnym z polecenia S-a został opublikowany „Przewodnik jubileuszowy…” (Tarnów 1851), wydał ponadto Orędzie (29 I 1851) do wiernych oraz zorganizował od 18 I do 17 II t.r. w diecezji dni modłów i pokuty. W odpowiedzi na sprawozdanie z przebiegu jubileuszu w diec. tarnowskiej papież przesłał S-owi list apostolski „Redditae sunt” (4 VIII) wraz z podziękowaniem. Przekraczając swoje kompetencje, S. przedstawił t.r. na kanonię gremialną ks. Józefa Alojzego Pukalskiego, a na rektora seminarium duchownego ks. Jana Giełdanowskiego; władze austriackie zaakceptowały obie nominacje. Po otrzymaniu (30 VI) od namiestnika Gołuchowskiego listy z nazwiskami dwunastu księży podejrzewanych o działalność polityczną S. wydał 11 XII odezwę do duchowieństwa «w sprawie pokoju», w której wzywał do nieangażowania się w sprawy polityczne. W r. 1852 ogłosił list na Wielki Post (29 I), instrukcję o korzystaniu przez duchowieństwo z telegrafu (16 II) oraz informację o bractwach kościelnych.
Po mianowaniu ks. Pukalskiego na nowego biskupa tarnowskiego, S. przekazał mu 29 VI 1852 sprawozdanie ze swoich rządów diecezją. Z polecenia biskupa wizytował w r. 1853 dekanat czchowski. W r. 1856 otrzymał nominację na oficjała sądu diecezjalnego oraz wikariusza generalnego. Od r. 1858 posiadał przywilej noszenia pontyfikaliów, a w r. 1865 został protonotariuszem apostolskim (infułatem) ad instar participantium. W r. 1861 przez kilka tygodni przebywał w Król. Pol. Po wyjeździe bp. Pukalskiego do Rzymu na pierwszy sobór watykański pełnił od 5 XI 1869 obowiązki prezesa konsystorza diec. tarnowskiej. Zmarł 23 V 1870 w Tarnowie, został pochowany w grobowcu kapituły na Starym Cmentarzu. Pozostawił po sobie kilka fundacji na rzecz kościołów parafialnych w pow. bialskim: w Bestwinie, Hałcnowie, Dańkowicach, Pisarzowicach i Starej Wsi. W testamencie zapisał m.in. 3500 fl. reńskich na stypendia dla kleryków tarnowskiego seminarium duchownego, 1500 fl. reńskich na stypendia dla ubogiej młodzieży gimnazjalnej i na posag dla ubogich dziewcząt oraz 500 fl. reńskich na rzecz ubogich w Tarnowie i wieczną lampkę przed Najśw. Sakramentem w katedrze tarnowskiej.
Hałaburda M., Szczepaniak J., Katalog alumnów seminarium stradomskiego (1801–1900), Kr. 2003 s. 224; Nowak A., Słownik biograficzny kapłanów diecezji tarnowskiej 1786–1985, Tarnów 1999 I 156–7; – Kumor B., Diecezja tarnowska. Dzieje ustroju i organizacji 1786–1985, Kr. 1985 s. 316–19; Piech S., Wychować dla Kościoła i państwa. Formacja elity duchowieństwa galicyjskiego w Wiedniu 1775–1918, Kr. 2009 s. 393; – Elenchus cleri saecularis et regularis dioecesis Cracoviensis 1816–1820; Schematyzm diecezji tarnowskiej, Tarnów 1992 s. 42 (cz. hist.); Schematismus universi cleri dioeceseos Tynecensis 1826, [b.m.r.w.]; Schematismus universi venerabilis cleri dioeceseos Tarnoviensis…, Tarnoviae 1827–71; Żuławski L., Oblężenie Limanowej czyli rzeź galicyjska 1846 wierszem i inne utwory, Kr. 2010; – „Currenda” za l. 1851, 1866, 1869–70; „Kraj” 1870 nr 119 (nekrolog); „Notificationes” 1850–1; – Arch. Bazyliki Katedralnej w Tarnowie: Liber mortuorum Tarnów-Śródmieście, t. 4 (1858–1957) s. 13 nr 7; Arch. Diec. w Tarnowie: sygn. PS XIII/5 (akta personalne), Prothocollum gestorum consistorii episcopalis Tarnoviensis 1820 nr 97, 315, 341, 384, 1821 nr 20, 1825 nr 58, 1830 nr 1568, 1834 nr 1581, 1838 nr 2803, 1840 nr 336, 1844 nr 2802, 1853 nr 2290, 1861 nr 739, 1198, 1866 nr 767, 1903, 1870 nr 635, 1873 nr 2826, 1874 nr 1893, 1875 nr 1466, 1467; Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.: sygn. L.Ord.16 nr 83 (Księga święceń), sygn. A. Sem. 1 (1799–1837); Arch. Misjonarzy na Stradomiu w Kr.: Seminaria V. Spisy profesorów i alumnów, teczka 11(1798–1846) s. 54–5; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 3715 k. 79.
Stanisław Ludwik Piech