Jaraczewski Gustaw Konstanty (1837–1921), generał wojsk włoskich. Ur. w Głuchowie, syn Juliana, oficera wojsk polskich 1831 r., dziedzica Głuchowa koło Czempinia, i Anny z Koszutskich. Zaciągnięty do pułku huzarów pruskich, zdezerterował i wyjechał do Turcji, gdzie znalazł się w szeregach kozaków otomańskich Sadyka Czajkowskiego. Stąd udał się do Francji, gdzie studiował w szkole wojskowej. W r. 1859 wstąpił do kawalerii armii piemonckiej. Powierzono mu walkę z silnymi, zorganizowanymi na sposób wojskowy, bandami rozbójniczymi. Największą z nich, dowodzoną przez Volonina, otoczył w okolicach Rionero i zniósł doszczętnie, zabijając dowódcę. W wojnie 1866 r. odznaczył się szczególnie w walkach koło twierdzy Malghera. Otrzymał za tę kampanię kilka medali. W r. 1871 awansował na kapitana w pułku huzarów Piacenza. W r. 1880 został majorem w pułku jazdy Roma, a w r. 1882 osobistym adiutantem króla Humberta I. Odtąd aż do śmierci króla J. zostawał w bliskich z nim stosunkach. Mianowany pułkownikiem, dowodził pułkiem huzarów Foggia. Brał czynny udział w pracach związanych z reorganizacją armii włoskiej. Wydał w r. 1889 dzieło poświęcone taktyce kawalerii, należał też do świetnych jeźdźców. W r. 1893 był generałem brygady. Obdarzony przez Humberta I łańcuchem brylantowym, był odznaczony orderem pruskim Czerwonego Orła i Komandorią Korony Włoskiej. Kontaktów z krajem nie zerwał, bezbłędnie mówił po polsku. Odwiedził Warszawę w r. 1908. Ożeniony z Włoszką, Elwirą Saloini, miał syna Gustawa (1880–1943), pułkownika armii włoskiej, i córkę Lolitę, pianistkę, żonę pułkownika hr. Angelo Rovere. Zmarł w San Remo w marcu 1921 r.

Boniecki; Żychliński; – „Ilustr. Kur. Codz.” 1939 nr 61; „Tyg. Ilustr.” 1908 nr 42; – Papiery rodzinne Jaraczewskich.

Włodzimierz Dworzaczek