Snopkiewicz Halina, 1.v. Gałka, 2.v. Pyszniakowa, 3.v. Kapitaniak (1934–1980), powieściopisarka. Ur. 16 IV w Zawierciu, była córką Józefa Snopkiewicza, nauczyciela i oficera WP, oraz Genowefy z domu Gbyliczek, nauczycielki.
Dzieciństwo spędziła S. we wsi Skłoby w pow. koneckim, tu też przebywała w czasie okupacji niemieckiej. W r. 1940, podczas pacyfikacji Skłobów przez oddziały SS, spowodowanej pomocą udzielaną przez mieszkańców wsi oddziałowi Hubalczyków, straciła ojca. Odtąd wraz matką i bratem aż do końca wojny mieszkała kolejno w kilku wsiach regionu kieleckiego. Po wojnie podjęła naukę w Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. Augusta Witkowskiego w Skarżysku-Kamiennej. W r. 1948 przeniosła się do Zawiercia, gdzie kontynuowała naukę w tamtejszym Państwowym Gimnazjum i Liceum; wyróżniała się w przedmiotach humanistycznych, zwłaszcza łacinie. W tym czasie działała w Związku Młodzieży Polskiej. W r. 1951 zdała maturę i t.r. podjęła studia w Akad. Medycznej w Warszawie; zrezygnowała z nich we wrześniu 1954 «wobec niezgodności zainteresowań z kierunkiem nauki», jak pisała w liście do Inst. Badań Literackich. Do tej decyzji przyczynił się także jej niezbyt dobry stan zdrowia oraz macierzyństwo. Pozostała na stałe w Warszawie.
S. debiutowała w r. 1962 powieścią dla dziewcząt Słoneczniki (W.); podpisała ją w pierwszym wydaniu podwójnym nazwiskiem Snopkiewicz-Gałka; od r. 1964 swoje utwory podpisywała zawsze nazwiskiem panieńskim. Książka spotkała się z dużym zainteresowaniem młodych czytelniczek, otrzymała też liczne pozytywne recenzje prasowe; jej wątek kontynuowała S. w Paladynach (W. 1964). Mało publikowała w czasopismach; fragmenty prozy zamieszczała m.in. w „Tygodniku Kulturalnym” (1964, 1966–7) i „Zwierciadle” (1967–8). Od r. 1965 była członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP); działała w miejscowym kole Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W tym czasie miała w dorobku już trzecią powieść pt. Piękny statek (W. 1964), wkrótce wydała kolejne: Drzwi do lasu (W. 1966) i nagrodzoną w konkursie «Naszej Księgarni» Tabliczkę marzenia (W. 1967, adaptacja filmowa w reż. Zbigniewa Chmielewskiego na podstawie scenariusza S. w r. 1968, w l. 1969–75 przekłady na języki: czeski, litewski, mołdawski, niemiecki, rosyjski). W l. n. opublikowała, kilkakrotnie wznawiane, powieści: Karygodna zabawa (W. 1970), Katastrofa nadfioletu (W. 1974), Kołowrotek (W. 1975).
Wczesne powieści S. (Słoneczniki, Paladyni, także Tabliczka marzenia) ukazywały pierwsze miłosne fascynacje bohaterek, ale też ich młodzieńczy sprzeciw wobec dostrzeganych norm i zachowań obyczajowych. Bohaterki następnych powieści (Piękny statek, Katastrofa nadfioletu, Karygodna zabawa) to kobiety już dojrzałe, sfrustrowane i rozgoryczone, miotające się między niezrealizowanym marzeniem o szczęściu, a brakiem uczuciowych satysfakcji w kontaktach z mężczyznami, którzy ostatecznie okazują się ich kolejną pomyłką życiową. Powtarzalność zachowań bohaterek (właściwie ciągle tej samej bohaterki na kolejnych etapach jej życia) i podejmowanych problemów (np. awans społeczny, nieprzystosowanie do wrogiego świata, feminizm oparty na dramatycznej konstatacji niemożności udanych związków z mężczyzną) skłaniał krytyków do doszukiwania się autobiograficznych wątków w powieściach S. (E. Nowacka).
Powodzenie czytelnicze twórczości S. przerastało zainteresowanie krytyki literackiej. Stosowała formę pamiętnika intymnego; niektórzy krytycy zarzucali jej słabość w budowaniu fabuły («proza bałaganiarsko-dygresyjna»), inni podkreślali walory filmowej konstrukcji powieści. Niezwiązana pracą etatową, sporo podróżowała, wyjeżdżała w l. 1964–8 m.in. do Holandii, Belgii, Niemiec, Bułgarii, ZSRR, Portugalii i Syjamu; efektem ostatniej wyprawy był tom reportaży Do pewnego stopnia (W. 1970). Zmarła nagle 30 VI 1980 w Warszawie; informacja podana w „Roczniku Literackim 1980” o samobójczym charakterze śmierci S. nie jest prawdziwa. Pochowana została na cmentarzu na Wólce Węglowej w Warszawie.
S. była trzykrotnie zamężna: z Konradem Gałką, porucznikiem lotnictwa (1953–62), Stanisławem Pyszniakiem, inżynierem chemikiem (1963–70), oraz Michałem Kapitaniakiem, inżynierem elektrykiem (od ok. r. 1970). Z pierwszego małżeństwa miała córkę Małgorzatę Joannę Snopkiewicz (ur. 1954), zamężną Bugajak.
Nowy Korbut (Słown. Pisarzy), S. 2, II; Pol. Bibliogr. Liter. za l. 1962/3 i n.; Bartelski L.M., Polscy pisarze współcześni 1939–1991, W. 1995; Nowy słownik literatury dla młodzieży, W. 1984; – Drawicz A., Dziewczyna z roku pięćdziesiątego, „Płomienie” 1963 nr 2; Kruszewska-Kudelska A., Polskie powieści dla dziewcząt po roku 1945, Wr. 1972; Kuliczkowska K., W szklanej kuli, W. 1970; Mach W., Uwaga! Dobry debiut, „Tyg. Kult.” 1964 nr 27; Nowacka E., Halina Snopkiewicz rediviva, „Nowe Książki” 1994 nr 10 s. 15–16; – „Roczn. Liter.” 1980 (A. Biernacki); „Tyg. Kult.” 1980 nr 28 (wspomnienie pośmiertne), „Życie Warszawy” 1980 nr 158; – Arch. Akad. Med. w W.; Arch. B. ZLP w W.: Teczka osobowa S-ej. (fot.); IBL PAN: Arch. Pracowni Dok. Liter. XX w. (odpowiedź na ankietę z r. 1966); USC Warszawa-Śródmieście: Akta dotyczące związków małżeńskich S.; – Informacje córki Małgorzaty Joanny Snopkiewicz-Bugajak z W.
Ewa Głębicka