Kieniewicz Hieronim (1866–1925), właściciel ziemski i działacz społeczny. Ur. w Dereszewiczach na Polesiu, syn Hieronima (1830–1911), marszałka szlachty pow. mozyrskiego i członka organizacji «białej» w r. 1863, oraz Jadwigi z Horwattów. Uczęszczał do szkół w Rydze, prawo ukończył w Warszawie. W r. 1894 ożenił się z Adelą Jodko, z którą dzieci nie pozostawił. Uprzemysłowił swój majątek leśny, stawiając w Kopcewiczach (1902) fabrykę fornirów i dykty, rozbudowując sieć kolejek leśnych (28 km) i sieć telefoniczną (64 km). W maju 1917 r. stanął na czele Rady Polskiej Ziemi Mińskiej; organizacja ta, obrana na zjeździe 74 delegatów, w tym również szlachty zaściankowej, reprezentowała interesy wielkiej własności. W związku z tym K. udzielał zasiłków korpusowi J. Dowbór-Muśnickiego jako osłonie folwarków polskich przed ruchem rewolucyjnym. W r. 1918 jako prezes rady urzędował nadal pod okupacją niemiecką.
W końcu t. r. wyjechał K. do Warszawy, gdzie przewodniczył Związkowi Polaków z Kresów Białoruskich, brał udział w pracach Komitetu Obrony Kresów, Tow. Przyjaźni Polsko-Białoruskiej i innych placówek popierających ekspansję Polski na wschód. Należał do założycieli Polskiego Białego Krzyża, organizacji opiekującej się polskim żołnierzem, i w r. 1920 został jej prezesem, po ustąpieniu z tego stanowiska Heleny Paderewskiej. Wraz z bratem swym Antonim złożył w kwietniu t. r. ofiarę 2,8 miliona marek (17 tys. dolarów) na różne cele społeczne, pod hasłem: «Kresy Warszawie». Z sum tych m. in. ufundowano później Tow. «Pomoc dla Inteligencji». Po pokoju ryskim K. angażował się bez powodzenia w różne przedsięwzięcia handlowe i przemysłowe. Dn. 15 I 1925 r. w Warszawie odebrał sobie życie pod wpływem rozterek rodzinnych. Brat jego Antoni (1877–1960), był prezesem zarządu Warszawskiego Tow. Dobroczynności w l. 1930–42.
Fot. w posiadaniu autora artykułu; – Boniecki; – Lewandowski J., Federalizm, W. 1962; – Dokumenty i materiały do historii stosunków polsko-radzieckich, W. 1961 II; Dowbór-Muśnicki J., Moje wspomnienia, W. 1935; Weyssenhoff J., Puszcza, W. 1913; Wojniłłowicz E., Wspomnienia, Wil. 1931; Żółtowska J., Inne czasy, inni ludzie, Londyn 1959; – Arch. PAN w W.: Dziennik S. Kossakowskiego; – Pamiętnik A. Kieniewicza (rkp. w posiadania autora artykułu).
Stefan Kieniewicz