Kietliński Stanisław Eugeniusz, pseud. okupacyjny por. Hel (1911–1944), inżynier hydrotechnik, adiunkt Politechniki Warszawskiej. Pochodził z niezamożnej rodziny ziemiańskiej, syn Adama i Stefanii z Wojewódzkich. Ur. 8 V w Kietlance w pow. węgrowskim. Po ukończeniu szkoły średniej w Siedlcach wstąpił w r. 1930 na Politechnikę Warszawską, gdzie w r. 1934 ukończył studia na Wydziale Inżynierii w zakresie dwu sekcji (budownictwa wodnego i melioracji). Po odbyciu służby wojskowej rozpoczął w r. 1935 pracę jako starszy asystent w katedrze budownictwa wodnego I. w Politechnice Warszawskiej. Równocześnie brał udział w opracowywaniu wielu projektów inwestycji hydrotechnicznych wykonywanych przez katedrę, m. in. projektu wodociągów w Krośnie. W r. 1937 objął kierownictwo robót przy budowie wodociągów w Krośnie, a po ukończeniu tych prac w r. 1938 powrócił na politechnikę, gdzie został adiunktem katedry budownictwa wodnego II. W dalszym ciągu współpracował przy projektowaniu budowli wodnych, m. in. projektu zakładu wodnego w Turniszkach, regulacji rzeki Złota Lipa i Kropice oraz projektów wodociągów dla kilku miast polskich. W r. 1939 opracował, wspólnie ze swą żoną Zofią, skrypt z wykładów prof. K. Pomianowskiego, pt. „Jazy i kanały”.
W kampanii 1939 r. K. wziął udział jako podporucznik artylerii; w październiku 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do r. 1941. Na skutek starań, prowadzonych przy poparciu Instytutu Hydrograficznego, uzyskał zwolnienie z obozu i powrócił do pracy w Laboratorium Wodnym Politechniki. Był również wykładowcą wodociągów i kanalizacji w Państwowej Szkole Budownictwa Lądowego i Wodnego w Warszawie oraz budownictwa wodnego w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie. Ponadto był rzeczoznawcą do spraw wodociągowo-kanalizacyjnych m. Krosna. W ramach tej funkcji wykonał projekt ciężkiego zbiornika betonowego, jedynego tego typu w Polsce. Brał czynny udział w pracy konspiracyjnej w szeregach Armii Krajowej. W chwili wybuchu powstania warszawskiego walczył w zgrupowaniu «Baszta» na barykadach Sadyby, Czerniakowa i Mokotowa. Za waleczność został awansowany na porucznika i odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. W dn. 14 IX 1944 r. poległ w walce na ulicach Warszawy. Ożeniony z Zofią z Warchałowskich, miał córkę Zofię.
Czetwertyński E., S. K., „Politechnika” 1946 nr 2; – Na podstawie materiałów dostarczonych przez Zofię Kietlińską opracowała
Red.