Ledóchowski (Halka-Ledóchowski) Ignacy (1871–1945), generał dywizji W. P., artylerzysta. Ur. 5 VIII w Loosdorf w Austrii. Syn Antoniego, właściciela dóbr w Austrii Dolnej i w Bocheńskiem, rotmistrza huzarów i szambelana austriackiego (zm. 1885), oraz Józefy v. Salis-Zizers (zm. 1910), wnuk Ignacego (zob.), brat Marii Teresy (zob.), Włodzimierza (zob.), i Urszuli (zob.). Po ukończeniu austriackiej wojskowej szkoły realnej rozpoczął 1 VIII 1892 r. służbę w armii austriackiej. W r. 1892 został podporucznikiem, w 1896 porucznikiem. W l. 1897–9 ukończył akademię wojskową w Wiedniu. W r. 1902 awansował do stopnia kapitana, w 1913 majora, 1915 podpułkownika, 1918 pułkownika. W wojsku austriackim dowodził 7 dywizjonem artylerii konnej, następnie kolejno w 43 i 126 p. artylerii polowej. Od 1 VIII 1914 do 4 IV 1916 r. i od 8 X 1917 do 1 II 1918 brał udział w walkach na froncie rosyjskim, natomiast w okresie 5 IV 1916 – 24 I 1917 r. i 2 II – 12 XII 1918 r. na froncie włoskim. Był szambelanem austriackim.
Do Wojska Polskiego wstąpił L. 26 XI 1918 r. i kolejno dowodził: do marca 1919 r. 1 p. artylerii ciężkiej, a następnie 3 brygadą artylerii; do kwietnia 1920 r. 14 brygadą artylerii polowej; do czerwca 1920 r. 11 dyw. piechoty. T. r. otrzymał stopień generała brygady. W r. 1921 L. był dowódcą Centrum Wyszkolenia Armii w Kobryniu, a w r. 1923 szefem artylerii i uzbrojenia w krakowskim Dowództwie Okręgu Korpusu. W r. 1924 awansował do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dn. 17 VII 1923 r. W r. 1925 został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu w Łodzi. Dn. 1 II 1927 r. przeniesiony w stan spoczynku. Odtąd gospodarował w majątku Wólka Rosnowska pod Lwowem. Podczas okupacji mieszkał w rodzinnym majątku Lipnicy Murowanej koło Bochni. Działał w Armii Krajowej (AK). W r. 1944 został aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu Gross Rosen. Zmarł 9 III 1945 z wycieńczenia w szpitalu obozowym Dora-Mittelbau już po ewakuacji obozu.
L. był odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, austriackim Orderem Leopolda, Orderem Żelaznej Korony i in. Józef Piłsudski charakteryzując w r. 1922 generałów, zaliczył go do grupy «przecietnej zupełnie miary». L. ożenił się w r. 1903 z Pauliną Łubieńską. Miał czworo dzieci: Jadwigę, zakonnicę, Marię Teresę Tyszkiewiczową (ur. 1906), profesora w Wyższej Szkole Plastycznej w Łodzi, Józefę, zakonnicę, i Włodzimierza (ur. 1910), inżyniera lądowo-wodnego w Afryce.
Boniecki; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Cieplewicz M., Generałowie polscy w opinii Józefa Piłsudskiego, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 1 s. 331; Ledóchowska J., I. L. (1871–1945). Wspomnienia o moim ojcu, w: W nurcie zagadnień posoborowych, W. 1968 II 465–80; – Centr. Arch. Wojsk.: Teczki personalne L-ego nr 4244 i 6132; – Informacja Marii Teresy Tyszkiewiczowej, Zdzisława Nicmana z W. na podstawie relacji syna L-ego, Włodzimierza z Podkowy Leśnej i córek L-ego.
Piotr Stawecki
Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to tekst zaktualizowany, uwzględniający opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.