Szczurowski Ignacy (zm. 1815), uczestnik insurekcji 1794 r., urzędnik w Księstwie Warszawskim.
Był prawdopodobnie pochodzenia drobnoszlacheckiego, być może ktoś z rodziny S-ego miał w l. osiemdziesiątych wójtostwo w biskupiej wsi Śniatka, paraf. Tarczek, pow. sandomierski (w r. 1786 posiadał je Franciszek Szczurowski z synami Wincentym i Antonim, w r. 1791 sam Franciszek). Był bratem Wincentego (zob.).
Zapewne S. wraz z bratem należał do radykalnego odłamu sprzysiężenia, zawiązanego w maju 1793 w Warszawie, które w porozumieniu z ośrodkiem emigracyjnym w Saksonii przygotowywało powstanie narodowe. Choć brak na to bezpośredniego dowodu, do takiego wniosku upoważnia udział S-ego w odbudowanym (po rozbiciu w ciągu marca 1794) przez Tomasza Maruszewskiego, emisariusza Tadeusza Kościuszki, sprzysiężeniu, które p.n. Związek Rewolucyjny funkcjonowało od początku kwietnia 1794. W pierwszych godzinach insurekcji warszawskiej, 17 IV t.r., dołączył wraz z bratem do żołnierzy regimentu Józefa Augusta Ilińskiego i wziął udział w walkach. W imieniu własnym i rannego brata podpisał 19 IV akces Księstwa Mazowieckiego do powstania. Dn. 24 IV uczestniczył w pierwszym posiedzeniu powstałego wtedy klubu jakobinów warszawskich. Od 6 VI pełnił funkcję rejenta kancelarii Rady Najwyższej Narodowej i z tego tytułu przyznano mu (27 VI) 1 tys. złp. kwartalnie. W czasach okupacji pruskiej S. został 19 V 1806 przyjęty do warszawskiej loży masońskiej «Świątynia Mądrości»; wg Ludwika Hassa był wówczas członkiem redakcji „Gazety Warszawskiej”. W nowo tworzonych organach władzy epoki napoleońskiej został powołany 16 II 1807 na sekretarza archiwistę Komisji Rządzącej; przysięgę złożył w Warszawie. Na sesji 13 VII t.r. powierzono mu protokół i pieczęć Dyrektorium Generalnego w Imieniu Komisji Rządzącej; jako tymczasowy sekretarz Dyrektorium, zastępującego Komisję Rządzącą, która udała się do Drezna, podpisał 18 VII, wraz z prezesem Feliksem Łubieńskim, odezwę do ludności; 22 VII w Dreźnie zatwierdzono funkcję S-ego. W r. 1809 był sekretarzem Rady Stanu Ks. Warsz. Przebywając z Radą Stanu w Toruniu, podpisał 11 V t.r. uchwałę o wystawieniu tam pomnika Mikołajowi Kopernikowi. Był w tym czasie protokolantem Stanisława Grabowskiego, pełniącego od 27 XI 1808 funkcję sekretarza Rady Ministrów Ks. Warsz. S. «choć nieuczony, miał rzadki talent nagradzać to, czego Grabowskiemu brakowało, w jasnym i treściwym wyrażeniu zdań» (K. Koźmian). Po wyjeździe Grabowskiego «do wód» sam objął 30 VI 1810 jego obowiązki (8 XI t.r. zatwierdził to ks. warszawski Fryderyk August). Jako sekretarz Rady Ministrów był S. od r. 1812 członkiem Dyrekcji Rządowej Teatru Narodowego. Pod okupacją rosyjską w r. 1814 wszedł do niej ponownie, jako jedyny obok Augustyna Glińskiego reprezentant dawnego składu. Dn. 4 VII t.r., na pierwszym posiedzeniu powołanego przez cara Aleksandra I Komitetu Organizacyjnego Cywilnego, został jego sekretarzem (zatwierdzenie uzyskał 7 VII). Nie wiadomo, czy to S. (niewymieniony z imienia Szczurowski) miał w l. 1807 i 1813 kamienicę przy ul. Długiej 575 i dworek przy ul. Bielańskiej 595 w Warszawie. S. zmarł w grudniu 1815.
O rodzinie S-ego brak informacji.
S. bywa mylony z Janem Nepomucenem Szczurowskim (zob.).
Hass, Sekta farmazonii warsz.; Kraushar, Tow. Warsz. Przyj. Nauk, Ks. 1 t. 1; Przygodzki J., Rada Najwyższa Tymczasowa Księstwa Warszawskiego 1813–1815. Organizacja i działalność, Wr. 2002; Sobociński W., Historia ustroju i prawa Księstwa Warszawskiego, „Roczniki Tow. Nauk. w Tor.” R. 70: 1964 z. 1; Tokarz W., Insurekcja warszawska 17 i 18 kwietnia 1794 r., W. 1950; Woltanowski A., Prasa i pisma periodyczne powstania kościuszkowskiego, Białystok 1984 s. 373; Z a horski A., Warszawa w powstaniu kościuszkowskim, W. 1985 s. 76; – Akty powstania Kościuszki, III; Beylin K., Piętnaście lat Warszawy. 1800–1815, W. 1976; Koźmian K., Pamiętniki, Wr. 1972; Materiały do dziejów Komisji Rządzącej z r. 1807, Oprac. M. Rostworowski, Kr. 1918; Protokoły Rady Stanu Księstwa Warszawskiego, Oprac. T. Mencel, M. Kallas, W. 1995–6 III cz. 1–2; – B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 198 s. 22; – Informacje Małgorzaty Karpińskiej z W.
Maria Czeppe