Jakub (2. poł. XV w.), opat klasztoru cystersów w Wąchocku w l. 1464–93. Posiadał wykształcenie lekarskie, z którego czynił użytek w klasztorze; udzielał też odpłatnie pomocy lekarskiej szlachcie. Przede wszystkim jednak był gospodarzem majątków klasztornych. Najwięcej uwagi poświęcił uregulowaniu sprawy granic posiadłości klasztornych i gwałtownych sporów granicznych z okoliczną szlachtą, biskupstwem krakowskim i klasztorem klarysek w Krakowie. Za zezwoleniem króla Kazimierza Jagiellończyka lokował miasto we wsi. klasztornej Wierzbica (1469), a dla Waśniowa uzyskał korzystny przywilej targowy (1467); prawdopodobnie on także rozparcelował między chłopów folwarki klasztorne w Olchawie i Dołuszycach. Dość znaczne dochody uzyskiwał za puszczanie w dzierżawę kuźnic klasztornych w Bzinie, Krzyszowej Woli i Żyrcinie; uzupełniał je zyskami z pędzenia smoły (również przez dzierżawców) oraz z produkcji sukienniczej «domowników» klasztoru. Miał J. liczne procesy ze szlachtą; m. in. o zajazd na kuźnicę Piotra z Pogorzał i Skarżyska (ok. 1489); J. spowodował ukaranie przez sąd biskupi wójta wąchockiego Stanisława Kotowskiego oraz rajców Jana i Mikołaja, za wywleczenie z kościoła z pogwałceniem prawa azylu i poćwiartowanie Marcina z Malic (1493).

Niwiński M., Opactwo cystersów w Wąchocku, Kr. 1930 s. 72, 138, 150–2, 156; tenże, Średniowieczni opaci klasztoru wąchockiego, Kr. 1931 s. 27– 33; – Długosz, Liber benef., III.

Józef Mitkowski