Demianowicz Jan (Demianovicius), minister ariański w w. XVII. Na synodzie braci polskich w Piaskach w r. 1641 został on przyjęty do szkoły ariańskiej w Lusławicach w charakterze alumna. Tu wkrótce zwrócił na siebie uwagę przełożonych pilnością i postępem w naukach i z tego względu w r. 1643 na synodzie w Siedliskach mianowano go nauczycielem szkoły lusławickiej, gdzie uczył cztery lata. Synod obradujący w r. 1647 w Dązwie przeniósł go na stanowisko ministra do zboru w Krzelowie. Nowe zajęcie niezbyt odpowiadało zamiłowaniom D-a, który pragnął poświęcić się dalszym studiom i w tym celu prosił władze zborowe, aby mu pozwolono na naukową podróż zagraniczną. Bracia zebrani na synodzie w Raszkowie w r. 1649, doceniając jego dotychczasową pracę pedagogiczną i zapał do nauki, pozwolili D-owi wyjechać za granicę, a na koszty podróży udzielili mu odpowiedniego wsparcia, które ponowili również w r. 1650, posyłając 100 talarów. Wróciwszy w r. 1651 do Polski, objął D. obowiązki ministra zboru raciborskiego u Morsztynów. W dwa lata później na synodzie w Siedliskach polecono mu udać się na Wołyń i roztoczyć opiekę nad tamtejszymi zborami ariańskimi, w pełnieniu nowych obowiązków pomagał mu od r. 1654 minister Daniel Jaśkiewicz. Dalsze koleje jego życia nieznane.
Prawdopodobnie Stanisław D., krewny Tobiasza Wilkowskiego, który pochodził z woj. krakowskiego, był jego młodszym bratem. Obradujący w r. 1651 synod ariański w Czarkowie polecił go na nauczyciela domowego dzieci pani Suchodolskiej, a w r. 1653 na synodzie siedliskim wyznaczono mu identyczne stanowisko w domu Jana Moskorzowskiego. D. pragnął jednak kształcić się dalej i w tym celu zwrócił się w r. 1654 do synodu w Czarkowie z prośbą o zasiłek na studia zagraniczne, dopiero jednak w r. 1655 synod w Raszkowie przyznał mu większe wsparcie, polecając równocześnie, aby udał się do Niemiec celem poduczenia się języka. Niezwłocznie ruszył D. w drogę w towarzystwie Aleksandra Sierakowskiego, z którym imatrykulował się w uniwersytecie frankfurtskim 2 VI t. r. Po powrocie do kraju uczył przez kilka lat dzieci Marka Lubienieckiego, w którego domu ukrywał się jeszcze jakiś czas po wypędzeniu arian z Polski. Wreszcie udał się na tułaczkę zagraniczną. W r. 1668 brał udział w synodzie arian emigrantów w Kluczborku na Śląsku, gdzie dostąpił godności ministra zborowego. Później jakiś czas działał w Prusiech Książęcych, gdzie napisał niedochowaną do naszych czasów rozprawkę teologiczną Philadelphia, której kilkanaście egzemplarzy w odpisie rozszerzył wśród tamtejszych braci. Ponieważ jednak szereg poglądów wyrażonych przez niego w tym dziełku nie zgadzało się z oficjalnym wyznaniem zborowym, synod ariański w r. 1678 obłożył go ekskomuniką, którą ponowiono 14 X 1682. Dopiero w r. 1684 po odwołaniu tych błędów i złożeniu wyznania synod braci polskich w Rutowie przyjął go ponownie w poczet członków zborowych. Najprawdopodobniej zmarł wkrótce po tym.
Bock Fr. S., Historia antitrinitariorum, Regiomonti et Lipsiae 1774, t. I, cz. I; tenże, Memorabilia unitariorum in Prussia, Regiomonti b. r., str. 86; Szczotka St., Synody arian polskich, »Reformacja w Polsce«, R. VII–VIII; Sembrzycki J., Die polnischen Reformirten und Antitrinitarier in Preussen, »Altpreussische Monatsschrift«, B. XXX, z. 1–2, str. 39.
Stanisław Szczotka