Lucy Jan Nepomucen (zm. 1786), lekarz, profesor medycyny Akad. Krak., Czech z pochodzenia. Jak się zdaje, nie odbył studiów lekarskich i praktykował (1760–6) początkowo prywatnie, zapewne jako chirurg lub cyrulik, m. in. w Rzeszowie, być może pod okiem dra Franciszka Strassera. Prawdopodobnie związany był z miejscowymi klasztorami pijarów i reformatów, bowiem dzięki ich listom polecającym oraz rekomendacji wojewodzica poznańskiego Józefa Potockiego został dopuszczony w dn. 30 I 1767 «drogą prywatną» do egzaminu na stopień doktora medycyny w Uniw. Krak., a w trzy lata później (22 I 1770) podjął starania o inkorporację do Wydziału Lekarskiego i uzyskanie profesury zwycz. Nie uzyskawszy na razie zgody fakultetu, który zażądał od niego uprzedniej promocji na stopień doktora filozofii, objął L. w r. 1770 przy pomocy ówczesnego dziekana A. Badurskiego nadzwyczajne wykłady botaniki lekarskiej. Przygotował następnie tezę inkorporacyjną Dissertatio medica de peste, która, wraz z uzyskanym (w l. 1770–5) stopniem magistra filozofii, stała się podstawą publicznej dysputy pro loco w dn. 11 VII 1775 i zapewniła mu miejsce wśród członków Wydziału Lekarskiego (15 X 1775).
Na stanowisku tym nie rozwinął L. szerszej działalności, mimo iż trzykrotnie (w l. 1776, 1778 i 1780) pełnił obowiązki dziekana Wydziału Lekarskiego i należał do bliskich współpracowników A. Badurskiego (m. in. przy przeprowadzeniu wizytacji aptek krakowskich w r. 1778). Wprawdzie w r. szk. 1780/1 Szkoła Główna obdarzyła go urzędem tymczasowego zastępcy prezesa Kolegium Lekarskiego (którego, jak się zdaje, nie pełnił), ale pominięty przez H. Kołłątaja przy obsadzie katedr Szkoły Lekarskiej, od r. 1780 pozostał tylko na stanowisku lekarza ubogich studentów z fundacji Piotra z Poznania, z prawem bezpłatnego mieszkania w domu pojezuickim przy ul. Szczepańskiej. Rozgoryczony za usunięcie z katedry, dopiero w r. 1785 wyjednał od Szkoły Głównej pensję emerytalną, o której podwyższenie, borykając się widać z trudnościami finansowymi, zabiegał do końca życia.
Epigon tradycyjnego kierunku w naukach lekarskich, na co m. in. wskazuje jego kompilacyjna rozprawa pt. Przestroga i lekarstwo na choroby z zarazy morowego powietrza, przedrukowana w r. 1776 w zbiorze F. K. Ryszkowskiego, zamknął swą kilkuletnią działalnością (1775–80) okres najgłębszego upadku krakowskiej medycyny, do której nowych prądów nie potrafił się dostosować. Zmarł w Krakowie przed 20 IX 1786, pozostawiając żonę Elżbietę oraz dwoje małoletnich dzieci. Prawdopodobnie jeden z jego synów, Onufry, był doktorem medycyny i chirurgii w Krakowie oraz asystentem w Klinice Lekarskiej (1805/6) Uniw. Krak.
Estreicher; Enc. Org.; Giedroyć, Źródła do dziej. medycyny, s. 446–9; Kośmiński, Słownik lekarzów; – Bieńkowski W., Andrzej Badurski, wybitny krakowianin XVIII w., „Roczn. Krak.” T. 39: 1968 s. 79, 81–2; Lachs J., Lekarz szkolny przy Uniwersytecie Jagiellońskim, Kr. 1903 s. 11–3; Majer K., Kilka wiadomości z dziejów Wydziału Lekarskiego w Uniwersytecie Jagiellońskim, „Roczn. Wydz. Lek. UJ” (Kr.) T. 1–2: 1839 s. 52, 109–11; Szumowski W., Krakowska Szkoła Lekarska po reformach Kołłątaja, Kr. 1929; – Gąsiorowski L., Zbiór wiad. do hist. sztuki lek., III 17; Zapiski i dokumenta do dziejów instrukcji publicznej w Polsce, Wyd. W. Seredyński, Arch. do Dziej. Liter., Kr. 1878 I 245; – Arch. UJ: rkp. nr 2 s. 111, 233–234, 301–302, nr 3 s. 5, nr 4 s. 26, 226–227, 258–258, nr 5 s. 36, 41, nr 298 s. 62–63, 68–73; B. Jag.: rkp. 5359.
Andrzej K. Banach