Niemierski Jan, pseud. Kasperski (1886–1941), podpułkownik WP, komendant Straży Mazurskiej w r. 1920, prezydent Rzeszowa. Ur. 26 VI we wsi Butryny w pow. olsztyńskim, był synem Józefa, zamożnego gospodarza wiejskiego «gbura», i Anny Wit. Gimnazjum ukończył w r. 1906 we Frankfurcie nad Odrą. W okresie 1907–8 odbywał jednoroczną służbę wojskową w 1 p. grenadierów w Królewcu. Pracował następnie przez 6 lat w Metzu jako urzędnik bankowy. Od 16 VIII 1914 do 11 XI 1918 służył w armii niemieckiej, najpierw na froncie wschodnim, a później od kwietnia 1917 przez rok na froncie zachodnim. Od maja do listopada 1918 był dowódcą odcinka kordonowego Łomża–Ossowiec. W czasie służby w armii niemieckiej pełnionej w Wilnie i Łomży współpracował z Polską Organizacją Wojskową. Do WP wstąpił w połowie listopada 1918 i po sformowaniu 1 dyw. piechoty Legionów brał udział w walkach pod Lidą i Wilnem jako dowódca 3 kompanii 6 p. piechoty. Po zajęciu Dźwińska został odkomenderowany do prac plebiscytowych na Warmii i Mazurach. Dn. 15 II 1920 mianowano go komendantem naczelnym Straży Mazurskiej (SM). Podlegał on bezpośrednio utworzonemu w styczniu t.r. Wydziałowi Plebiscytowemu Warmii i Mazur (Wydział C) Oddziału II Sztabu Min. Spraw Wojskowych. Konspiracyjna SM miała stanowić przeciwwagę dla organizacji niemieckich. Prowadzona przez SM akcja nie miała charakteru bojowego, lecz jedynie polityczno-propagandowy. Na kilka dni przed głosowaniem SM znacznie osłabiono, wycofując ludzi do oddziałów frontowych w związku z sytuacją na froncie wschodnim. SM rozwiązano już 12 VII 1920, a N. po porozumieniu z Naczelnym Dowództwem WP otrzymał misję tworzenia pułku pomorsko-warmińskiego z członków SM i uchodźców z terenów plebiscytowych. Prawdopodobnie pod wpływem sugestii polskiego wicekonsula w Olsztynie, Władysława Łaszewskiego, N. pułku nie formował i po zakończeniu pracy plebiscytowej wrócił do 6 p. piechoty. W pułku tym N. w stopniu majora (ze starszeństwem od 1 VI 1919) początkowo był przez rok dowódcą kompanii, następnie przez dwa lata dowódcą batalionu i przez 5 lat zastępcą dowódcy pułku. Dn. 1 VII 1925 awansował do stopnia podpułkownika; w „Roczniku oficerskim” 1928 występuje jako zastępca dowódcy 60 p. piechoty, po czym został zastępcą dowódcy 19 p. piechoty (pół roku) i wreszcie dowódcą batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza «Hoszcza». W lipcu 1934 przeniesiono go w stan spoczynku. W styczniu 1935 N. został wybrany prezydentem Rzeszowa. Z prezydentury zrezygnował w marcu 1939. Na początku 1940 r. (styczeń-luty) został aresztowany przez gestapo w Rzeszowie i wysłany do obozu w Oświęcimiu. Tam zmarł w r. 1941. Był odznaczony m. in. Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (4 razy). Brak informacji o stosunkach rodzinnych.
Oracki, Słown. Warmii (występuje błędnie jako: Niemirski); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Stawecki P., Stanowisko polskich władz wojskowych wobec plebiscytu na Warmii i Mazurach, „Komun. Mazursko-Warmińskie” (Olsztyn) 1968 nr 3 s. 454–60, 462; – „Rocznik Polityczno-Gospodarczy”, W. 1936–9; – „Zew Rzeszowa” 1935 nr 1 (fot.); – CAW: Akta personalne N-ego, w tym własnoręcznie napisany życiorys (fot.); – Informacje Franciszka Kotuli z Rzeszowa.
Piotr Stawecki