Silhan Jan (1889–1971), kapitan WP, działacz ruchu niewidomych w Polsce, prezes Światowej Federacji Związków Niewidomych. Ur. 1 XI w Kijowie, był synem Franciszka, Czecha, imigranta z Austrii, urzędnika bankowego, i Polki, Anny z Paczowskich.
W l. 1899–1907 S. uczęszczał do szkoły realnej św. Katarzyny w Kijowie, a następnie w l. 1907–11 na kijowską Politechnikę im. cara Aleksandra II. Na politechnice był członkiem Korporacji Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Za działalność w Socjal-Demokratycznej Partii Robotniczej Rosji (SDPRR) został aresztowany i w l. 1911–12 przebywał dziewięć miesięcy w więzieniu. Studia kontynuował w Szkole Politechnicznej we Lwowie, gdzie zdał w r. 1913 egzamin państwowy. Na uczelni uczestniczył w pracach Akademickiego Zrzeszenia Młodzieży Lewicowej «Spójnia» oraz kierował działalnością emigracyjnej grupy SDPRR. W l. 1913–14 odbył służbę wojskową w 74. pp armii austriackiej w Libercu.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej wraz z pułkiem został S. wysłany na front serbsko-austriacki, 6 XI 1914 odznaczył się w walce pod Szabacem, ale na skutek zranienia stracił wzrok. Po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu wojskowym w Budapeszcie wyjechał do Wiednia, gdzie w l. 1915–17 uczęszczał jako hospitant na zajęcia w Instytucie Wychowawczym Niewidomych Dzieci, a także w semestrze zimowym 1915/16 na wykłady pedagogiczne na wydz. filozoficznym uniw. wiedeńskiego. W sierpniu 1915 został odznaczony za odwagę i mianowany porucznikiem rezerwy. W r. 1916 poślubił Węgierkę Margit Krausz (nazwisko pisane również fonetycznie: Kraus), która mu była odtąd pomocna we wszystkich jego poczynaniach. Austro-węgierskie Min. Wojny w r. 1916 ponownie powołało S-a do czasowej służby czynnej. We wrześniu 1917 przyjechał do Lwowa, zorganizował tam Szkołę dla Ociemniałych Żołnierzy, w której uczono produkcji szczotkarskiej i koszykarskiej (i pisma Braille’a).
W czasie wojny polsko-sowieckiej 1920 r. szkołę ewakuowano do Krakowa. W r. 1921 S. został awansowany na kapitana WP. Był inspiratorem zorganizowania w r. 1922 Związku Ociemniałego Żołnierza «Spójnia» we Lwowie. W r. 1928 został prezesem jego Komisji Rewizyjnej. Był również inicjatorem akcji wyposażania inwalidów ociemniałych we własne zagrody. Jedną z nich w Radziechowie, w woj. tarnopolskim, sam objął, gdy w r. 1926, po zakończeniu akcji szkolenia ociemniałych żołnierzy, przeszedł w stan spoczynku. Za tę akcję rozkazem dziennym z 7 IX 1926 podziękował mu dowódca Okręgu Korpusu nr VI gen. Władysław Sikorski. S. prowadził w Radziechowie gospodarstwo, biorąc równocześnie udział w tamtejszym ruchu inwalidzkim i rolniczym, jako przewodniczący powiatowej sekcji Związku Inwalidów Wojennych RP (ZIWRP) i Kółka Rolniczego. Założył też w Radziechowie Powiatowy Związek Osadników i przez dwie kadencje był radnym w tymże mieście. W r. 1935 został prezesem Zarządu Głównego (ZG) ZIWRP. W r. 1936 S. przeniósł się do Lwowa, gdzie nabył dom. Zajmował kierownicze stanowisko w Tow. Opieki nad Niewidomymi. Nauczył się języka esperanto, co ułatwiło mu kontakty z zagranicznymi organizacjami i instytucjami niewidomych. W r. 1934 został wiceprezesem, a w r. 1936 prezesem Światowej Federacji Związków Niewidomych (Universala Asocio de Blindul-Organizajoj ), mającej siedzibę w Szwecji.
Po zajęciu Lwowa przez ZSRR podczas drugiej wojny światowej S. uczył języka rosyjskiego oraz działał w Związku Ociemniałych. W czasie okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnym nauczaniu (udzielał lekcji matematyki i języków obcych). W r. 1945 S. opuścił Lwów, krótko przebywał w Muszynie, potem w Kielcach i osiedlił się w końcu w Krakowie. Był kierownikiem delegatury Związku Ociemniałych Żołnierzy w Krakowie. Zorganizował też oddział szczotkarski przy Spółdzielni Inwalidów «Robotnik» na Stradomiu; z oddziału powstała później Krakowska Spółdzielnia Niewidomych. Od r. 1948 był prezesem Oddziału Związku Pracowników Niewidomych w Krakowie. W r. 1951 zmuszony został do rezygnacji z funkcji prezesa. Został zatrudniony przy prowadzeniu repetytoriów dla studentów Akad. Górniczo-Hutniczej. Z kolei został zatrudniony przez Polski Związek Niewidomych (PZN) w jego dziale zagranicznym. Z inicjatywy S-a założono Szkołę Muzyczną dla Dzieci Niewidomych i Ośrodek Szkolenia Masażystów w Krakowie oraz kwartalniki ukazujące się w druku punktowym dla niewidomych: „Niewidomy Masażysta” (od r. 1957) i esperancki „Pola Stelo” (od r. 1959), których był przez wiele lat redaktorem. Przetłumaczył z francuskiego książkę J. Roblina o życiu L. Braille’a pt. „Czytające palce”, ogłoszoną w r. 1953 w druku punktowym dla niewidomych i w tekście czarnodrukowym, ale z pominięciem jego nazwiska jako tłumacza. Po październiku 1956 pełnił przez dwie kadencje funkcje sekretarza ZG PZN. Był jednym z inicjatorów powołania do życia Centralnego Ośrodka Tyflologicznego przy ZG PZN. Był członkiem Komisji Zdrowia Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie. Zmarł 29 VI 1971 w Krakowie; pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Z małżeństwa z Margit Krausz S. nie miał dzieci.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Enciklopedio de Esperanto, Budapest 1933 I 56; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Bachulski M., O życiu Jana Silhana, w: Biografie osób zasłużonych dla środowiska niewidomych, W. 1990 cz. II (wyd. matrycowe) s. 1–18; – Grochola W., Sercem widzi się więcej, „Niewidomy Spółdzielca” 1984 nr 8 s. 11 (fot.); Harusewicz M., Za carskich czasów i po wyzwoleniu, London 1975; Kaziów M., A jednak w pamięci, W. 1994 passim; – „Dzien. Pol.” 1971 nr 154 s. 2, nr 155 s. 2, nr 156 s. 4; „Życie Warszawy” 1971 nr 157 s. 7; – Informacje i kserokopie dokumentów dotyczących S-a przesłane przez ZG PZN w W.
Henryk Korczyk