Jan z Dobry (zm. 1447), lekarz, profesor medycyny i rektor Akad. Krak. Pochodził prawdopodobnie z Dobry, wsi w pow. radziejowskim na Mazowszu. Wg Długosza, który mu nie przyznaje herbu szlacheckiego, miał się nazywać Oszkowski (de Oszkowice), podobnie jak jego mistrz (i może krewniak) Mikołaj z Oszkowic, profesor medycyny, lekarz przyboczny Władysława Jagiełły i kanonik kruszwicki (zm. ok. 1434). Studia w Uniw. Krak. rozpoczął J. w r. 1419, zdobywając w l. 1426 i 1427 kolejno stopnie bakałarza i magistra sztuk wyzwolonych. Przypuszczalnie w l. 1431–8 poświęcił się również w Krakowie studiom lekarskim i tutaj uzyskał przed r. 1440 tytuł doktora medycyny, na co wskazuje kodeks Bibl. Jag. 2072, zawierający spisane przezeń w tym okresie «in Studio Cracoviensi» traktaty Johaniciusa, Hipokratesa, Rhazesa, Bernarda z Gordon i in. Jest to jeden z najstarszych dokumentów programu studiów lekarskich w Uniw. Krak. XV w. W r. 1440 jako dziekan Wydziału Lekarskiego i pierwszy medyk na tym stanowisku sprawował godność rektora Akad. Krak. i w tym charakterze wystosował na ręce legata papieża Feliksa V list do soboru bazylejskiego. W semestrze letnim n. r. brał udział w komisji do przejrzenia statutów i przywilejów akademii. Trudno z całą pewnością ustalić, czy przyjął święcenia kapłańskie, ale że miał jakieś zainteresowania teologiczne, świadczą należące doń rękopisy (Bibl. Jag. 1208 i 1702), zawierające m. in. traktaty Tomasza z Akwinu, oraz stosunki, jakie łączyły go z Jakubem z Paradyża i klasztorem cystersów w Mogile, na którego dokumencie występuje w r. 1440. Pozostawał również w przyjaźni ze znanym dekretystą Jakubem Zaborowskim i razem z nim ufundował na krótko przed śmiercią szpital dla ubogich w Wiślicy, oddając go pod opiekę miejscowego magistratu. W trudnym okresie dziejów uniwersytetu nie odegrał J. wybitniejszej roli, zasługuje jednak na uwagę jako jeden z pierwszych medyków wykształconych w Krakowie oraz drugi znany, obok Andrzeja Grzymały z Poznania, miłośnik kodeksów, których «znaczną liczbę» (m. in. dzieła Platona) ofiarował przed śmiercią (1 IX 1447) bibliotece Kolegium Większego.
Fijałek, Mistrz Jakób z Paradyża; tenże, Polonia apud Italos scholastica, Kr. 1900 s. 82; Hornowska M., Zdzitowiecka-Jasieńska H., Zbiory rękopiśmienne w Polsce średniowiecznej, W. 1947 s. 187–8; Karbowiak A., Dzieje wychowania i szkół w Polsce w wiekach średnich, Pet., Lw. 1903 II s. 221–2, 251, 260; Morawski, Historia UJ, I 232, 398; Nadolski B., Rola Jana z Ludziska, „Pam. Liter.” 1923 s. 201; – Album stud. Univ. Crac. I 44, 95; Conclusiones Univ. Crac. s. 2, 4; Długosz, Liber benef., I 435; Zbiór dyplomów klasztoru mogilskiego, Kr. 1865 s. 118.
Leszek Hajdukiewicz