Latour Józef Karol (1853–1933), generał dywizji W. P. Ur. 29 V w Lubarze w gub. wołyńskiej. Ukończył korpus kadetów w Połtawie w r. 1872. Następnie rozpoczął studia wyższe w Pawłowskiej Szkole Wojskowej w Petersburgu. Po jej ukończeniu 30 VIII 1874 r. mianowany podporucznikiem. Pozostał w służbie zawodowej, awansowany na porucznika w r. 1875. Pracował w szkolnictwie wojskowym. Był instruktorem i wykładowcą, a od r. 1895, po awansie na pułkownika, został komendantem korpusu kadetów w Orenburgu. W r. 1906 otrzymał stopień generał-majora i został przeniesiony na podobne stanowisko do Jarosławia. W r. 1911 był w stanie spoczynku. W pierwszej wojnie światowej nie uczestniczył. Od r. 1917 brał aktywny udział w pracach Związku Wojskowych Polaków, był prezesem okręgu moskiewskiego. Będąc wyrazicielem poglądów narodowodemokratycznych, popierał dążenia do wyodrębnienia Polaków w formacje mające stać się zalążkami przyszłej siły zbrojnej, wówczas jednak pozostające pod ogólnym dowództwem rosyjskim jako korpusy szturmowe. Po powrocie do kraju L. został przyjęty 25 XI 1918 r. do W. P. W grudniu 1918 r. objął stanowisko szefa sekcji szkół oficerskich w Departamencie Naukowo-Szkolnym Min. Spraw Wojsk. Do kwietnia 1920 r. również był członkiem Rady Naukowej przy tym departamencie oraz Komitetu Doradczego przy Oddziale III Sztabu Min. Spraw Wojsk. Dn. 1 IV 1921 r. przeniesiony w stan spoczynku. W r. 1923 został zatwierdzony w stopniu generała dywizji ze starszeństwem od 1 VI 1919 r. Zamieszkał z rodziną w Warszawie, gdzie zmarł 4 V 1933 r. Posiadał odznaczenia: Polonia Restituta 3 kl., Krzyż Niepodległości oraz medale pamiątkowe. Był ożeniony z Martą Rutkowską. Miał córkę Wandę.
Enc. Wojsk., IV 756–7; – Najdus W., Polacy w rewolucji 1917 roku, W. 1967 s. 269; Wrzosek M., Idea wojska polskiego w Rosji po obaleniu caratu i walka o jej realizację, w: Najnowsze Dzieje Polski. Materiały i studia z okresu 1914–1939, W. 1967 XII 72; – Jacyna J., 1918–1923 w wolnej Polsce. Przeżycia, W. 1927 s. 21; Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I 104; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne, t. 4220.
Bolesław Woszczyński