Kwaśniewski Józef Teofil (1792 lub 1793–1867), lekarz, profesor katedry położnictwa, chorób kobiecych i dziecięcych w UJ. Ur. w Staszowie, ukończył tam szkołę podstawową, a gimnazjum w Rzeszowie. W l. 1809–11 pracował jako urzędnik austriackiej Dyrekcji Żywności Wojska. W r. 1811 przybył do Krakowa i rozpoczął studia w UJ na Wydziale Filozoficznym i Lekarskim. W r. 1816 uzyskał prywatne stypendium dziedziczki Staszowa, Elżbiety Lubomirskiej, które umożliwiło mu wyjazd do Wiednia i kontynuację studiów medycznych w tamtejszym uniwersytecie. W r. 1818 po obronie rozprawy De functione partus (druk. w Landshucie, Bawaria, 1818) uzyskał stopień doktorski. Od r. 1819 osiadł w Krzeszowicach, gdzie prowadził rozległą prywatną praktykę lekarską. W l. 1825–35 zajmował stanowisko lekarza okręgu Wolnego M. Krakowa. W r. 1835 w drodze konkursu uzyskał, po Karolu Teodorze Soczyńskim, katedrę położnictwa, chorób kobiecych i dziecięcych w UJ, którą prowadził nieprzerwanie do r. 1863. W okresie tym rozwinął działalność pedagogiczną i organizacyjną, w wyniku której prowadzona przez niego klinika uległa rozbudowie i unowocześnieniu. Praca ta prowadzona była w trudnych warunkach, a starania o poszczególne nowe pomieszczenia kliniczne, narzędzia położnicze i poprawę systemu nauczania studentów przez zwiększenie liczby godzin wykładowych ciągnęły się niekiedy latami. Umieszczona powtórnie w budynku Szpitala Św. Łazarza, klinika podzielona została na osobne oddziały dla położnic i chorych ginekologicznie, mamek i noworodków oraz dzieci starszych. Odrębny oddział przeznaczony dla starszych zdrowych dzieci, pochodzących głównie z domu podrzutków, miał również salę szkolną.
Z naukowych publikacji K-ego wymienić należy O sztucznem bezczuciu rodzących za pomocą chloroformu („Roczn. Tow. Nauk. Krak.” T. 6: 1852 nr 2 s. 441–76) oraz O potrzebie wczesnego wydobycia łożyska tak w biegu porodu prawidłowego, jako też i w zboczeniach, tudzież o postępowaniu w tej mierze lekarskiem („Roczn. Wydz. Lek. UJ” T. 3: 1840 s. 187–236); w ostatniej pracy K. przedstawił własne poglądy o konieczności częstego ręcznego wydobywania łożyska, które stały się przedmiotem poważnej krytyki na łamach „Pamiętnika Tow. Lekarskiego Warszawskiego” (T. 5: 1841 z. 1 s. 265–71). W r. 1863 z powodu choroby płuc K. zrezygnował z pracy klinicznej, uzyskał emeryturę i przeniósł się do Warszawy. Zmarł tam 12 (lub 11) XII 1867 r.
Estreicher; W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słownik lekarzów, s. 259; Wachholz L., Białoń J., Grochowski J., Skład osobowy Wydziału Lekarskiego i Farmaceutycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1364–1949, Akademii Medycznej w Krakowie w latach 1950–1963, Kr. 1963 s. 97; Boniecki; – Schwarz S., Nauka i nauczanie położnictwa i chorób kobiecych na krakowskim Wydziale Lekarskim, w: Nauki Medyczne w sześćsetlecie Uniwersytetu Jagiellońskiego, T. 2: Historia Katedr, Kr. 1964 s. 279–311; – Kur. Warsz.” 1870 nr 273 s. 4; „Przegl. Lek.” 1867 nr 51 s. 408; Arch. UJ: W. L. II 171.
Jerzy Lisiewicz