Smolik Karol, pseud. Leszek (1844–1916), powstaniec r. 1863, oficer austriacki, radny Tarnowa. Ur. 28 I w Podkamieniu (pow. złoczowski). Przypisywał sobie przynależność do szlacheckiej rodziny Smolików h. Kotwicz.
S. uczył się w gimnazjum w Tarnopolu. Po wybuchu powstania styczniowego zaciągnął się 2 II 1863 do 2. batalionu strzelców, dowodzonego przez gen. Józefa Wysockiego. Brał udział w sześciu potyczkach, w tym prawdopodobnie w nieudanej wyprawie na Radziwiłłów na Wołyniu (2 VII). Po powrocie do Galicji został 20 VIII internowany i zesłany przez władze austriackie do jakiejś twierdzy w Czechach. W zimie 1863/4 wstąpił do armii austriackiej do 6. szwadronu 13. p. ułanów galicyjskich, dowodzonego przez płk. Maksymiliana Rodakowskiego. Od wiosny 1864 pełnił służbę garnizonową, początkowo w Enns (Dolna Austria), następnie w Klagenfurcie, a od września t.r. w Bertiolo (Veneto). Jesienią t.r. uczestniczył z pułkiem w tłumieniu rewolty włoskiej, tzw. puczu friulańskiego, i uzyskał awans na plutonowego. Od maja 1865 przebywał z pułkiem w Weronie, w r. 1866 wziął udział w wojnie z Włochami. Za męstwo wykazane w bitwie pod Custozzą (24 VI), został awansowany 7 VII na podporucznika, a 11 VII odznaczony przez arcyks. Albrechta Złotym Medalem za odwagę. Pozostawił relację o bitwie pod Custozzą (zamieszczoną w: Pizzighelli C., Teuber O., „Geschichte des k.u.k. Ulanenregiments No 13”, Złoczów 1910). Po zakończeniu wojny powrócił z pułkiem do Galicji, początkowo do Tarnopola, a od r. 1869 do Gródka Jagiellońskiego. Ok. r. 1873 wystąpił z wojska jako rotmistrz «ad honores» i rozpoczął karierę urzędniczą.
W l. 1874–81 S. był urzędnikiem pocztowym w Bochni, następnie w l. 1882–3 w Kołomyi, wreszcie w r. 1884 w Krakowie. W r. 1885 awansował na naczelnika poczty w Brzeżanach, a w l. 1886–8 przeniesiony został do Sanoka. W r. 1889 osiadł w Tarnowie i został tu stajniczym (poczthalterem) miejscowej poczty; funkcję tę sprawował do r. 1900. W środowisku tarnowskim S. rozwinął szeroką działalność społeczną. Związany z miejscowymi weteranami powstania styczniowego, przypuszczalnie przyczynił się do ufundowania pomnika powstańców r. 1863, odsłoniętego 10 VI 1891 na cmentarzu w Tarnowie. Działał również na rzecz krakowskiego przytuliska weteranów r. 1863. Był od r. 1889 członkiem tarnowskiego «Sokoła». Wystąpił z niego w r. 1894 wskutek konfliktów personalnych i wypowiadał się nawet w r. 1896 przeciw subsydiowaniu tej organizacji przez miasto (co spowodowało burzliwą reakcję ze strony radnych), lecz po kilku latach powrócił do «Sokoła», a od stycznia do kwietnia 1900 był jego kierownikiem. W r. 1890 był jednym z założycieli Korpusu Wakacyjnego, organizującego wypoczynek dla młodzieży; później wspomagał tę organizację finansowo (1893, 1897), a 4 VII 1898 objął obowiązki jej kontrolera. Działał również w Stow. Rękodzielników Chrześcijańskich «Gwiazda Tarnowska», 14 VI 1891 został w nim wybrany na członka komisji rewizyjnej. Przyczynił się też do powołania Stow. ku Upiększeniu Miasta (4 VI 1894). W r. 1898 wszedł w skład komitetu budowy ochronki na Grabówce (wspierał ją finansowo) i komitetu 50-lecia jubileuszu panowania Franciszka Józefa I oraz współorganizował Tow. Ogrodnicze, w którym 8 X 1899 został zastępcą członka wydziału. W r. 1899 otrzymał nagrodę na I wystawie ogrodniczej w Tarnowie. W l. 1898, 1900 i 1908 był wybierany na sędziego przysięgłego w tarnowskim sądzie obwodowym. S. cieszył się w Tarnowie szacunkiem, o czym świadczył wybór (z II koła) na radnego miejskiego (20 VII 1893). Funkcję tę sprawował do 11 IV 1900. Głównie zajmował się nieruchomościami miejskimi; był członkiem komisji rewizyjnej Rady Miasta oraz Wydz. Kasy Oszczędności. Łączenie tej działalności z funkcją kierownika Tow. Zaliczkowego budziło kontrowersje wśród radnych Tarnowa. Po r. 1900 przeszedł na emeryturę i wycofał się z działalności publicznej (poza pracami w Tow. Ogrodniczym i członkostwem w organizacji «Straż Polska» w r. 1909). Zmarł 13 III 1916 w Tarnowie, pochowany został 15 III we wspólnym grobowcu powstańców na tamtejszym cmentarzu.
Z małżeństwa z Karoliną z domu Waniek S. miał syna Juliana (1888–1896) i córkę Wandę (ur. ok. 1891).
Fot. zbiorowa b. powstańców, w: Jaśkiewicz B., Potępa S., Tarnów pod zaborem austriackim, Tarnów 1975 s. 22; – Potępa S., Cmentarz stary w Tarnowie, Tarnów 1986; – Chołodecki, Księga pamiątkowa; Leniek J., Herzig F., Leśniak F., Dzieje miasta Tarnowa, Tarnów 1911 s. 237; Tarnów. Dzieje miasta i regionu, Pod red. F. Kiryka, Z. Ruty, Tarnów 1983 II; – Sprawozdanie z działalności Towarzystwa Ogródniczego w Tarnowie za r. 1911; Szematyzmy Król. Galicji za l. 1874–1900; – „Pogoń” 1891 nr 26, 1893 nr 30, 1894 nr 13, 14, 18, 27, 41, 1896 nr 50–2, 1897 nr 5, 32, 42, 1898 nr 20, 28, 34, 43, 47, 52, 1899 nr 1, 34, 42, 44, 1900 nr 4, 10, 1908 nr 20, 28, 1909 nr 4, 1910 nr 21, 1913 nr 5, 7; – AP w Tarnowie: sygn. GT 1, MT 6, MT 7, TOZ 47/1–2; Miejski Zarząd Cmentarzy w Tarnowie: Karta Oględzin Zwłok; Paraf. katedralna w Tarnowie: Liber Mortuorum 1896 Strusina (dot. syna S-a, zawiera też informacje o żonie Karolinie); Paraf. oo. Misjonarzy w Tarnowie: Liber Mortuorum.
Michał Baczkowski