Sierzputowski Karol Tadeusz (ok. 1810–1879), powstaniec 1831 r., emigrant. Pochodził z Król. Pol., być może z Warszawy, ur. w rodzinie ziemiańskiej (matka Brygida z Tarnowskich).
Wraz z dwoma braćmi S. studiował na Uniw. Warsz., wg Rafała Gerbera prawo, wg Wandy Sierzputowskiej medycynę. Wszyscy trzej bracia wzięli udział w powstaniu listopadowym, S. w stopniu podporucznika 4 p. ułanów. Po upadku powstania przebywał krótko w Wiedniu, następnie przeniósł się do Francji, zamieszkał w Nancy, potem w Awinionie, gdzie między 13 XI 1832 a 16 I 1833 wstąpił do Tow. Demokratycznego Polskiego (TDP). W r. 1833 zaagitowany przez Kaspra Dziewickiego, wziął udział w wyprawie zbrojnej Józefa Zaliwskiego do Polski, gdzie miał pełnić funkcję dowódcy okręgowego w obwodzie bielsko-podlaskim i radzyńskim. Nazwisko S-ego wymieniał w swych zeznaniach składanych we Lwowie Zaliwski, który utrzymywał, iż nie znał go osobiście przed wyprawą; wspominali o nim także inni aresztowani zaliwszczycy. S-emu udało się uniknąć uwięzienia i powrócić do Francji. Nazwisko jego znalazło się na sporządzonej przez policję francuską liście (1833–4) «przywódców» i «członków» polskich organizacji «niebezpiecznych», bo zakłócających porządek społeczny i polityczny w kraju. W r. 1837 wyłączono go z grona czynnych członków TDP, figurował jednak jako należący do Towarzystwa w r. 1839 (do r. 1847?). Wyjechał w bliżej nieokreślonym czasie do Algierii, gdzie początkowo był sklepikarzem w Philippeville (obecnie Skikda); następnie, dzięki protekcji francuskiego gen. C.A. Trézela (który znał rodzinę Sierzputowskich z czasu swego pobytu w Polsce przed r. 1830), uzyskał S. możliwość pracy jako rysownik-architekt. Zaprojektował wiele budynków rządowych w Algierii. Był także cenionym rozjemcą w sporach o grunty. W r. 1858 uzyskał na mocy manifestu koronacyjnego z r. 1856 zgodę na powrót do kraju, jednakże z niej nie skorzystał, pozostając w Philippeville. Proponowanego mu stanowiska mera w tym mieście nie przyjął, został jedynie radcą municypalnym. Zmarł 28 III 1879 w Philippeville.
S. był żonaty, miał syna Tadeusza (zm. 1885).
Gerber, Studenci Uniw. Warsz.; Tyrowicz, Tow. Demokr. Pol., (bibliogr.); Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832–1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Wr. 1990 (bibliogr.); Bartkowski J., Spis Polaków zmarłych w emigracji od r. 1831, w: Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., VII/VIII; Krawiec L., Lista członków Towarzystwa Demokratycznego Polskiego z lat 1832–1851, tamże, I; Społeczeństwo polskie i próby wznowienia walki zbrojnej w 1833 roku, Wr. 1984; Żychowski M., Ludwik Mierosławski, W. 1963; – Sierzputowska W., Un insurgé polonais en Algérie, „Amis de la Pologne” R. 10: 1930 nr 4 s. 109–10; – „Bulletin polonais littéraire, scientifique et artistique” (Paris) 1857 nr 12; „Rzeczpospolita Pol.” (Genewa) 1870 nr 10 s. 75; „Wiad. Pol.” 1858 s. 204.
Wiktoria Śliwowska