Frąckiewicz Radzimiński na Radziminie Kazimierz h. Brodzic, († 1693), podskarbi nadworny litewski, starosta lidzki, był synem Michała, stolnika połockiego, i Klonowskiej, wojewodzianki brzeskiej litewskiej. Po raz pierwszy słyszymy o F-czu w r. 1633, kiedy występuje w charakterze opiekuna małoletnich dzieci Władysława Leona F-cza, wojskiego trockiego. F. stopniowo osiągał coraz wyższe godności ziemskie; był najpierw podczaszym mińskim, ciwunem wieszwiańskim na Żmudzi i starostą krewskim; w r. 1674 podkomorzym lidzkim, w r. 1682 starostą lidzkim, w r. 1687 wojskim i podstarościm lidzkim; wreszcie od 20 XI 1689 r. podskarbim nadwornym litewskim. Na elekcji r. 1669 głosował z województwem wileńskim, na następnej elekcji podpisał się z powiatem lidzkim jako podkomorzy lidzki i ciwun wieszwiański. Trzykrotnie wybierała go szlachta marszałkiem Trybunału Litewskiego: w r. 1682 marszałkiem trybunału w Nowogródku, w r. 1688 i 1693 marszałkiem w Wilnie czy Grodnie. Na sejmie w r. 1690 F. odegrał smutną rolę uporczywego zrywacza obrad, nie wiadomo czy raczej z lekkomyślności, czy bardziej z chęci zysku, czy też z przekonań antyhabsburskich. Zgromiony za coś na partykularnej sesji litewskiej w dniu 10 IV przez hetmana Sapiehę i podkanclerza Radziwiłła, pobiegł do izby poselskiej i zaprotestowawszy przeciw opresji wolnego głosu, wyszedł. Wbrew zarządzeniom króla, który kazał pilnować Wisły, uciekł czółnem przez rzekę i schronił się w klasztorze bernardynów. Dopiero na prośby marszałka izby, Tomasza Działyńskiego, przywrócił nazajutrz izbie activitatem. Tenże sejm r. 1690 deputował go mimo wszystko jako komisarza do rewizji skarbu kor. F. przeszedłszy na wyznanie katolickie, fundował klasztory katolikom i dyzunitom; i tak ufundował wraz z żoną w swych dobrach żołudkowskich w powiecie lidzkim nowy klasztor karmelitom, co aprobowała konstytucja r. 1685; fundował też i miał w opiece klasztor bazylianów w Uszaczy w powiecie lepelskim, za co wdzięczni zakonnicy dedykowali mu hymn ku czci Matki Bożej, po polsku napisany. F. żonaty był z Anną Naruszewicz, podskarbianką nadworną litewską.
Niesiecki, I 384–5, IV 47; Żychliński, XVIII 133; Boniecki, V 310; Uruski, IV 53; Elektorowie 184; Estr., XXII 233; Vol. Leg. V 287, 756, 784; Wolff, Senatorowie lit., 194; Piwarski, Miedzy Francją a Austrią, Kr. 1933, 140.
Adam Przyboś