Pierwszym znanym aktem politycznym, w którym przynajmniej formalnie uczestniczył K., był układ ks. Salomei i jej synów z mistrzem pruskim Meinhardem z r. 1292 w sprawie wybudowanego przez Krzyżaków młyna w Lubiczu na Drwęcy; oddano Zakonowi wyspę przy młynie, na ważnym strategicznie brodzie tej rzeki. Po śmierci Przemysła II w r. 1296 K. z braćmi znalazł się prawdopodobnie wśród sprzymierzeńców ks. Henryka głogowskiego, pretendującego do sukcesji wielkopolsko-pomorskiej, a w każdym razie nie udzielił poparcia konkurentowi Głogowczyka w walce o tę sukcesję, stryjowi Władysławowi Łokietkowi. W r. 1300 K. – podobnie jak bracia i inni książęta – złożył zapewne hołd lenny Wacławowi II. Gdy w r. 1303 Leszek zastawił zakonowi krzyżackiemu ziemię michałowską, zastrzegając braciom prawo wykupna tej ziemi, K. wraz z Przemysłem parokrotnie usiłował ją z rąk krzyżackich wykupić. Ostatecznie w r. 1317 Leszek zrzekł się zastawu na rzecz Zakonu, na co i K. wyraził prawdopodobnie swą zgodę.

 

Kiedy w 1306 r. ustały rządy Przemyślidów w Polsce, a Łokietek walczył o zjednoczenie państwa, K. z bratem Przemysłem znalazł się wśród jego sprzymierzeńców. Około tego właśnie czasu Łokietek osadził K-a w Tczewie, jako swego namiestnika na część Pomorza. (Podobne stanowisko w Świeciu objął Przemysł). Jesienią 1308 r. Krzyżacy, wezwani na pomoc przeciwko Brandenburczykom, zajęli podporządkowany bezpośrednio Łokietkowi Gdańsk, a wnet podeszli pod Tczew; K. próbował wstrzymać ten najazd osobistą interwencją u mistrza Henryka von Plotzke. Próba jednakże zawiodła, Tczew został przez Krzyżaków zajęty w początkach 1309 r., a K. musiał uchodzić, prawdopodobnie na Kujawy. W r. 1315 towarzyszył Władysławowi Łokietkowi na wiecu w Słupcy. Istnieje pogląd, że po zdobyciu Wielkopolski w r. 1314 Łokietek ustanowił K-a i Przemysła z kolei swoimi namiestnikami w tej dzielnicy. W każdym razie w r. 1316 K. i Przemysł występują z tytułem «panów Poznania». Z niewiadomych powodów K. nie znalazł się wśród świadków strony polskiej w procesie polsko-krzyżackim w l. 1320–1.

 

W r. 1332 K. został oblężony przez Krzyżaków w Gniewkowie. Zobowiązał się wraz z rodziną opuścić i spalić gród, co poręczył oddaniem Krzyżakom nie znanego z imienia syna na zakładnika. Nie wiadomo, czy w okresie krzyżackiego władania na Kujawach (1332–43) pozostawał z rodziną w swojej dzielnicy, czy może znalazł schronienie u brata Przemysła osadzonego przez Łokietka w Sieradzu, czy wreszcie w Łęczycy u byłego ks. dobrzyńskiego Władysława, z którym łączyły K-a jakieś bliższe stosunki. Wiadomo tylko, że w r. 1339 K. zeznawał w polsko-krzyżackim procesie w Warszawie jako świadek strony polskiej, a 13 VII 1343 r. wraz z Władysławem dobrzyńskim udzielił zakonowi krzyżackiemu gwarancji pokojowych, w związku z zawartym właśnie między królem Kazimierzem a Zakonem traktatem kaliskim. W wyniku tego traktatu Krzyżacy opuścili Kujawy, a K. powrócił zapewne wtedy do Gniewkowa. W rządach wewnętrznych K-a na uwagę zasługuje przede wszystkim spór tego księcia (i jego brata Przemysła) z biskupem włocławskim Gerwardem, oddanym rzecznikiem Władysława Łokietka w jego planach koronacyjnych, akcji antykrzyżackiej itp. Spór miał podłoże majątkowe, ale wydźwięk polityczny. Przebieg jego był ostry, książęta bowiem uwięzili Gerwarda wraz z prepozytem włocławskim. Gerward zaś obłożył klątwą książąt i niektórych ich urzędników, a na kraj rzucił interdykt. Spór został zażegnany dzięki ustępliwości Gerwarda i zakończony prawie pełnym sukcesem książąt.

 

K. był żonaty co najmniej od r. 1308, ale żony jego nie znamy ani z imienia, ani z pochodzenia. Miał kilkoro dzieci, z których imiennie znany jest syn Władysław Biały i córka Elżbieta, żona Stefana II Kontromanića, bana Bośni. K. zmarł po 22 VIII 1345 r., a zapewne przed 13 V 1350 r., gdyż nie wymienia go traktat Kazimierza Wielkiego z Danią, wystawiony pod tą datą. Dn. 24 IV 1353 r. księciem Kujaw i panem na Gniewkowie tytułował się już syn K-a, Władysław Biały.