Bojarski Kazimierz Paweł (1889–1914), bojowiec, oficer I brygady legjonów. Ur. 15 I we wsi Zemborzycach pod Lublinem. Syn Ferdynanda i Joanny z Mirakowskich, gospodarzy małorolnych. Kształcił się od r. 1902 w szkole handlowej w Lublinie. Mając zaledwie lat 15, wstąpił do organizacji szkolnej PPS. Od r. 1905 był w Organizacji Bojowej (O. B.). Jako jeden z przywódców brał udział w strajku szkolnym. W rezultacie działalności rewolucyjnej szkoły nie ukończył. Był jednym z dzielniejszych bojowców; brał udział w kilkunastu akcjach bojowych: pod Kraśnikiem, Rejowcem, Płockiem, na stacji Świdniki, pod Cekowem, w Pawłowie i i. Wreszcie, ścigany przez ros. władze policyjne, musiał w r. 1908 emigrować do Galicji. Zamierzał początkowo osiąść w Krakowie, lecz aresztowany przez policję został stąd wydalony i osiadł więc we Lwowie; tu pracował jako praktykant w fabryce elektrotechnicznej, a ponadto nadal się kształcił i wreszcie w r. 1910 zdał jako eksternista maturę i wstąpił na politechnikę. Jednocześnie brał żywy udział w działalności politycznej PPS. Ukończył szkołę O. B., a kiedy w r. 1908 powstał Związek Walki Czynnej (Z. W. C), B. należał do pierwszych jego członków. W sporze ideologicznym między PPS a Piłsudskim, który coraz wyraźniej wysuwał na czoło zagadnień walkę zbrojną z zaborcami i wywołanie ogólnonarodowego powstania, początkowo należał do tzw. opozycji Feliksa Perla. Wyznawał on program ścisłej kolaboracji prac wojskowych Z. W. C. z PPS, wbrew Piłsudskiemu, który stopniowo uniezależniał Z. W. C. od wpływów politycznych partji. Lecz w r. 1912 ostatecznie przechylił się na stronę koncepcji Piłsudskiego i był jednym z tych oficerów Związku, którzy na jego żądanie złożyli przysięgę wierności dla Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych jako surogatu Rządu Narodowego. Był w Z. W. C. komendantem 1. sekcji robotniczej, a od r. 1912 już w powołanym przez Z. W. C. Związku Strzeleckim komendantem kompanji robotniczej we Lwowie. Stał się jako jeden z wybitniejszych oficerów Związku bliskim współpracownikiem Komendanta Głównego tegoż, Józefa Piłsudskiego, i z jego polecenia odbywał częste potajemne ekspedycje do Królestwa w sprawach organizacyjnych. Mimo tak intensywnej pracy spiskowej kontynuował swe studja w politechnice i w r. 1914 był już na czwartym roku, gotując się do egzaminów dyplomowych. W lipcu 1914 r. mobilizacja organizacyj strzeleckich, zarządzona przez Piłsudskiego, ściąga go do Krakowa. Znalazł się od początku wojny w oddziale Piłsudskiego, potem w 1. p. p. legjonów jako dowódca kompanji w I bataljonie. Uczestniczył w kampanji kieleckiej, biorąc udział we wszystkich bitwach pułku. Mianowany 9 X 1914 w pierwszych nominacjach Piłsudskiego porucznikiem, wyróżnił się szczególnie w bitwie pod Laskami (23 X), kiedy to, mimo kontuzji, pozostał w linji, i po ciężkiem zranieniu dowódcy bataljonu mjr. Żymierskiego, oraz jego następcy por. Grudzińskiego-Pększyca, objął bataljon i na jego czele wykonał nakazane zadanie. Awansowany na kapitana, dowódcę I bataljonu, wziął udział w dalszych akcjach i walkach 1. p. p., wyróżniając się męstwem i zaletami dowódczemi, zwłaszcza w kompanji podhalańskiej, a wreszcie w bitwie pod Łowczówkiem, w której 23 XII ginie śmiercią walecznych. Pochowany został w Zakliczynie nad Dunajcem. Po śmierci, już w wolnej Polsce, zweryfikowany został na majora, oraz odznaczony w r. 1922 krzyżem srebrnym Virtuti militari, a w r. 1930 krzyżem niepodległości, z mieczami. W działalności swej używał pseudonimów Ludwik i Kuba.
Materjały biogr. w Archiwum Wojskowem, pozatem w aktach odznaczeniowych Kapituły Virtuti militari i Komitetu krzyża i medalu niepodl.; Nekrologi w prasie współczesnej, m. in. w »Wiadomościach Polskich« nr 8 z 5 I 1915 i »Kalendarzu Robotniczym PPS na 1918 r.« s. 140 z fotogr.; ponadto gen. Kasprzycki T., Kartki z dziennika oficera I Brygady (1934) indeks; tu podobizna.
Stefan Pomarański