Mikiewicz Konstanty (1911–1935), poeta. Ur. 5 VIII w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej. Był synem Tadeusza Konstantego, rysownika-samouka i karykaturzysty, oraz Jadwigi z Rodkiewiczów, nauczycielki. Miał M. dwie siostry – Krystynę Artyniewicz (zm. 1953), pisarkę dla dzieci, i Marię Partumową, która zginęła w powstaniu warszawskim. Okres pierwszej wojny światowej spędził wraz z matką (ojciec wyjechał w r. 1913 do Brazylii) i rodzeństwem u dziadków w majątku Rostkowo (koło Przasnysza), a później w majątku Długa Kościelna (koło Warszawy). Po ukończeniu szkoły średniej studiował w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie (wg innej informacji – w Akademii Sztuk Pięknych). Twórczość poetycką rozpoczął M. jeszcze w dzieciństwie, pierwsze utwory noszą datę 1926, drukować zaczął jednak dopiero w r. 1934. Ogłaszał niewiele i nie uczestniczył w życiu literackim. Debiutował – wspólnie z Romanem Ostem (Goldwasserem) i Stanisławem Mioduszewskim – tomem Profile (W. 1934), który ukazał się nakładem autorów.
Poezja M-a kształtowała się w kręgu oddziaływań «Skamandra», co przejawiało się w sposobie odczuwania życia i wyborze tematyki, a także w posługiwaniu się regularną wersyfikacją. Ulubioną formą wypowiedzi M-a był wyrazisty monolog ukonkretnionego lub nawet spersonifikowanego przedmiotu, rzeczy lub elementu natury (np. Rzeka, Wisielec, Słup telegraficzny, Jabłoń, Jesień). Witalizm niektórych utworów M-a był równoważony przez elementy sarkazmu i ironii. Formą samoobrony wobec okrucieństwa świata była także ucieczka w świat przyrody. Witalizmowi M-a przeciwstawiały się liczne obsesje (np. motywy wariata, śmierci czy nawet samobójstwa, jak w wierszu Wyjącym zimnym kośćcem). Mimo zależności od poetyki skamandryckiej M. zdobył się jednak na dużą samodzielność: wypracował styl zwięzły i oszczędny, metaforykę niezwykłą, lecz zwartą i logiczną. Bogactwo wyobraźni i obrazowania, a nawet «ozdobność» metafory wiązały się też z oddziaływaniem poezji S. Jesienina. W późniejszych wierszach M-a ujawniał się coraz bardziej konflikt z otaczającym światem i radykalny protest przeciw pospolitości mieszczańskiego bytowania. Rozwój wydarzeń przyspieszał radykalizację postawy poety, mocno oddziałała na niego tragedia powstania robotniczego w Wiedniu w r. 1934: jednemu z jego przywódców poświęcił wiersz pt. Wisielec. Prócz wierszy napisał M., wg świadectwa Józefa Czechowicza, dwie niemal ukończone powieści (fragmenty jednej z nich drukował Czechowicz w „Piórze”) oraz kilka opowiadań i nowel, wiadomo też o istnieniu młodzieńczego pamiętnika. Utwory M-a drukowały: „Pion”, „Skamander” i „Wiadomości Literackie”.
Powołany do służby wojskowej, odbywał ją M. w Szkole Podchorążych w Zambrowie. Rygory wojskowe i konflikt wrażliwego poety z bezduszną surowością przełożonych doprowadziły M-a, po nieudanych próbach przeniesienia do innej szkoły, do samobójczej śmierci w koszarach 9 II 1935. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. M. był żonaty z Elzą (nazwisko panieńskie nie znane). Dzieci Mikiewiczowie nie mieli. Po śmierci M-a spuścizną jego, na życzenie rodziny, zajął się J. Czechowicz, dzięki któremu ukazał się tom pt. Poezje (W. 1973), stanowiący wybór z Profilów i z rękopiśmiennej spuścizny poety. Edytorską stronę Poezji krytycznie ocenił K. W. Zawodziński, zarzucając jednostronność doboru wierszy, dowolny wybór wersji i zmiany tytułów.
Fot. w: Mikiewicz K., Poezje, W. 1937; – Czechowicz J., Wyobraźnia stwarzająca, L. 1972 s. 201–3, 239–43, 298; Lichański S., Cienie i profile, W. 1967; Pamięci K. M-a , „Wiad. Liter.” 1935 nr 33 (fot.); Zawodziński K. W., Przegląd liryki, „Życie Liter.” 1938 z. 1 s. 34–5; tenże, Wśród poetów, Kr. 1964; – B. Narod.: rkp. 7419 (Listy dotyczące M-a w korespondencji K. W. Zawodzińskiego); – Informacje Stanisława Mioduszewskiego, Andrzeja Partuma oraz Marii Rudowskiej.
Tadeusz Kłak